Ευάγγελος Αυδίκος /Evangelos Avdikos: Σεπτεμβρίου 2019

Έχουν περάσει αιώνες από την ιστορική ναυμαχία, έξω απ’ την μπούκα του Αμβρακικού.Πάνω από πεντακόσια χρόνια. Κι όμως δεν τολμάμε να κοιτάξουμε τα ιστορικά γεγονότα, όπως τους ταιριάζει. Ή δεν τολμάμε να συνδεθούμε μ’αυτά. Ήταν η πρώτη νίκη του Οθωμανικού στόλου ενάντια στους Δυτικούς, που προβληματίστηκαν πολύ και πήραν τα μέτρα τους.Κι εμείς στην Πρέβεζα δεν τολμάμε να μιλήσουμε για όσα συνέβησαν τότε. Σταματάμε στη ναυμαχία του Ακτίου.Δικαίως. Ήταν μια ιστορική στιγμή. Η σύγκρουση της Δύσης με την Ανατολή. Τέτοια χαρακτηριστικά είχε και η σύγκρουσα Μπαρμπαρόσα και Ντόρια. Να επαναλάβω την πρόταση. Να γίνει ένα συνέδριο στην Πρέβεζα γι’ αυτή την Περίοδο. Παραθέτω ένα απ΄λοσπασμα από το μυθιστόρημά μου «Τελευταίες πεντάρες». Ο ήρωας Σπυρίδων και η αγαπημένη του Νίκη βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη , στην πλατεία Μπεσίκτας.

Ήταν 28 Σεπτεμβρίου και περπατούσαμε στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου. Μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που ήταν σημαιοστολισμένα όλα τα μαγαζιά. Το δικαιολογήσαμε, η τουρκική σημαία συναντιέται συχνά σε καταστήματα. Όμως, η ατμόσφαιρα έμοιαζε εορταστική. Στρίψαμε δεξιά στο εσωτερικό του Μπεσίκτας. Στην πλατεία παιάνιζε μια μπάντα, δίπλα ήταν το τζαμί του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα. Το θυμάμαι το όνομα, η χαρά της Νίκης μεγάλη. Ο ήρωας του παππού, γι’ αυτόν μιλούσε. Δεν ήθελα πολλά για να τη συνοδεύσω στο εσωτερικό. Η Πρέβεζα, η «ναυμαχία της Πρέβεζας», κοίταξε εκεί. Η Νίκη έστριψε τον λαιμό μου προς το σημείο που ήταν τοποθετημένος ο πίνακας«Η Ναυμαχία της Πρέβεζας» του ζωγράφου Οχάνες Ουμέντ Μπεχζάντ που ζωγραφίστηκε το 1866. Η Νίκη ήταν ενθουσιασμένη, από τη χαρά της σχεδόν χοροπήδαγε. Όσο κι αν προσπάθησα να την ηρεμήσω, απέτυχα. Τα μάγουλά της είχαν αναψοκοκκινίσει.

Ο πίνακας ήταν εντυπωσιακός. Ο ουρανός είχε τα γνώριμα χρώματα της περιοχής, τα ανάλαφρα άσπρα σύννεφα έπαιχαν κρυφτούλι με το γαλάζιο χρώμα του ουρανού. Στη θάλασσα, σε δεύτερο πλάνο, η καταστροφή. Πλοία ναυαγισμένα αλλά και πληρώματα αλλόφρονα σε βοηθητικά πλοία διάσωσης. Το ενημερωτικό φυλλάδιο που προμηθεύτηκα αργότερα έδινε λεπτομέρειες για τον δαιμόνιο Μπαρμπαρόσα που κατάφερε, ξεημερώματα στις 28 Οκτωβρίου 1538, να κατατροπώσει τον ενωμένο χριστιανικό στόλο με επικεφαλής τον Γενοβέζο Αντρέα Ντόρια επιβάλλοντας την παρουσία των Οθωμανών στο Ιόνιο. Οι Τούρκοι τον λατρεύουν, είναι ο εθνικός μας ήρωας και η Πρέβεζα, μας εξήγησε ένας τούρκος εκπαιδευτικός που γνωρίσαμε έξω από το τζαμί, είναι μια μυθική πόλη για μας. Όλοι την γνωρίζουν. Το μαθαίνουμε στα σχολεία. Εμείς γιατί δεν το ξέρουμε; Ψιθύρισε στο αυτί μου η Νίκη.

Να’ μια, λοιπόν, στην μπούκα του Αμβρακικού, εδώ που ο Μπαρμπαρόσα κατάφερε να κλέψει τη νίκη από τους Δυτικούς που είχαν διπλάσια πλοία. Φαντάζομαι τον Μπαρμπαρόσα, ντυμένο στα κόκκινα, με το σαρίκι στο κεφάλι του, μετρείου ύψους, δασύτριχο, με πλούσια μαλλιά, σμιχτοφρύδι και γενειάδα κοκκινωπή, να είναι στην πλώρη του πλοίου του, με διάπλατο χαμόγελο να θριαμβολογεί με το απίστευτο κατόρθωμά του. Δίπλα του και πιο πίσω ο καπετάνιος του και συμπεθερός του, ο Τουργκούτ Ρέις που πάντρεψε την κόρη του με τον γιο του Μπαρμπαρόσα, να συμμερίζεται τη χαρά του.

Απέναντί του στο βάθος, κοντά στη Λευκάδα, στέκει ακινητοποιημένη η ναυαρχίδα του ενωμένου χριστιανικού στόλου, η «Θύελλα της Βενετίας». Τα στοιχειά της φύσης είναι με το μέρος του Μπαρμαρόσα. Τους αρέσουν οι τολμηροί, αυτοί που ξεπερνάν τα όρια, που είναι ασεβείς απέναντι στη λογική. Απνοια και η βαριοστολισμένη ναυαρχίδα του Ντόρια δεν μπορεί να κάνει βήμα παραπέρα. Ο Μπαρμπαρόσα αρπάζει την ευκαιρία, είναι η ώρα του. Ο Ντόρια βάζει τα κανόνια της κοντέσσας του, της ναυαρχίδας του, να κελαηδήσουν, ο Μπαρμπαρόσα όμως ξέρει πως ο Ντόρια είναι σαν το ποντίκι που πιάστηκε στη φάκα. Όταν άρχισε να φυσάει, ο Ντόρια ξέρει πως είναι μάταιο να συνεχίσει τη ναυμαχία.