Πλημμύρισαν οι πλατείες, οι δρόμοι και οι λόφοι με κόσμο. Κάθε
ηλικίας. Με εμφανή τη διάθεση να βγάλουν από μέσα τους την κάπνα που μαζεύτηκε
τόσα χρόνια. Το κρυφτούλι με την πανδημία και οι φοβίες. Η απομόνωση και η
συννεφιά που πλακώνουν τον ορίζοντα. Η ανεργία και οι συνεχείς ανατιμήσεις που
εξαϋλώνουν τάχιστα τα πενιχρά εισοδήματα. Οι πολεμικές κραυγές και η ζωή που
έγινε φτενή. Τα αδιέξοδα στην εκπαίδευση και η αδιάλειπτη πρέσα του εξεταστικού
συστήματος. Οι κοινωνικές σχέσεις που έγιναν προβληματικές. Η μπέσα και η
εμπιστοσύνη που βρήκαν, πλέον, καταφύγιο στα λεξικά.
Ολα αυτά έγιναν η πρώτη ύλη. Που πυροδότησαν αυτό που
συνέβη την τελευταία ιδίως εβδομάδα του Τριωδίου, με την κορύφωση των
καρναβαλικών παρελάσεων και την ολοκλήρωση των λαϊκών δρωμένων ανά τη χώρα.
Παντού πρόσωπα γελαστά. Μικροί και μεγάλοι, οικογένειες ολόκληρες, ρουφούσαν
την ηδονή της συνύπαρξης. Οι δρόμοι και τα καφέ κατά μήκος τους μεταβλήθηκαν σε
μια ολόκληρη γειτονιά.
Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι αποκριάτικο. Δίκιο έχει ο Σαχτούρης, σκέφτηκα, την ώρα που παρακολούθησα την ανοδική τροχιά ενός καπνογόνου. Μεταμφιέστηκε κι αυτό, φόρεσε για εσάρπα τα σύννεφα συμμετέχοντας στα παιχνίδια της μεταμφίεσης. Αυτό το φεγγάρι χαμογελούσε υπαινικτικά, τα σύννεφα απέκτησαν μεγαλύτερο μάκρος παίρνοντας τη θέση της κουρτίνας που κρύβει κι αποκαλύπτει.Ισως, το φεγγάρι του Σαββάτου να έμοιασε κάποια στιγμή με εκείνο του ποιητή Σαχτούρη. Οχι για τη χαρά που βρήκε χαραμάδα παντού. Που βρήκε θέση στις πλούσιες στολές, τις ευρηματικές. Στα βλέμματα των καρναβαλιστών, στις σερπαντίνες και τον χαρτοπόλεμο. Στο ξεφάντωμα και στις καραμέλες που μοιράζονταν αφειδώς. Μια τέτοια καραμέλα που μου προσφέρθηκε με γύρισε πίσω, τον καιρό με τα κοντοπαντέλονα και την ανάγκη της γλύκας που εκλύει μια καραμελίτσα σ’ ένα στερημένο παιδικό στόμα.Το φεγγάρι ήταν φουρκισμένο, συμπονετικό με το φεγγάρι του Σαχτούρη που θυμήθηκε τις πληγές του παρελθόντος. Ισως να θυμήθηκε όσα περάσαμε με λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς. Και χαιρόταν που ξέδιναν οι άνθρωποι. Ενιωθα όμως και τη θλίψη που εναλλασσόταν με τη χαρά. Αλλιώς είχε μάθει τέτοιες ημέρες. Ξέχασαν οι άνθρωποι να σατιρίζουν. Η ηδονή από την απομόνωση της πανδημίας σκέπασε όλα τα άλλα. Είμαστε εδώ, αυτό μαρτυρούσαν τα βλέμματα.Παρακάλεσα το φεγγάρι να με πάει μια βόλτα στη Θράκη. Εκεί που οι άνθρωποι ακούνε τη φωνή της μάνας γης. Εκεί που η ηδονή του γλεντιού ζυμώνεται με την αναμέτρηση με κάθε εξουσία που ελέγχεται.Συμφωνήσαμε με το φεγγάρι. Μας έλειψε η σάτιρα. Τι να σου κάνουν και οι άνθρωποι. Ξέμαθαν. Είναι πολλά τα δάχτυλα που κουνιούνται. Δεν είναι πολιτικά ορθή η σάτιρα. Από τη διπλανή τηλεόραση έβγαινε η στριγκή φωνή.
