Ο Νίκος Κωστούλας είναι γνωστός φίλος του Συρράκου και των Συρρακιωτών. Το καφενείο του Κωστουλαίων στη σημερινή πλατεία Ελευθερίας του δρόμου της κεντρικής παραλίας ήταν και είναι γνωστό στέκι - σήμερα ως καφετέρια, για πολύ κόσμο.
Στη δεκαετία μάλιστα του 1950 ήταν από τα λίγα μαγαζιά της πόλης που διέθεταν ραδιόφωνο. Τότε, την ευθύνη του μαγαζιού την είχε ο πατέρας του. Από εκείνη την περίοδο ήθελε ο Νίκος να μου αφηγηθεί ένα περιστατικό που συνέβη στο μαγαζί του. Επέμενε πολύ και τελικά μου το αφηγήθηκε ένα πρωί στο μαγαζί. Το βρήκα ενδιαφέρον, γιατί παρουσιάζει ένα άγνωστο στον κόσμο περιστατικό. Αφήνω το Νίκο να μιλήσει με το δικό του τρόπο.
«Ήταν ένα πρωί του 1954. Τότε στην Πρέβεζα πιάναμε μόνο το BBC και την Αθήνα. Ήρθαν δύο Εγγλέζοι στο μαγαζί, ο ένας ήξερε λίγα Ελληνικά. Το καφενείο το κρατούσε ο Αθανάσιος Κωστούλας. Εγώ ήμουν παιδάκι 13 - 15 χρονών.
n «Τι είναι αυτές οι καλύβες έξω», ρωτάει ο ένας.
n «Αυτοί είναι από το Συρράκο, από το χωριό που είχαμε τον πρώτο πρωθυπουργό, τον Κωλέττη. Ήταν δύο τάξεις, οι φτωχοί και οι πλούσιοι. Αυτοί είναι οι φτωχοί», λέει ο πατέρας μου . « Έχουν και τον εθνικό τους ύμνο. Ιδού και ο υμνωδός Κωνσταντίνος Μαυρουδής».
Ο Μαυρουδής ήταν πενηντάρης, τότε. Ήταν εργάτης στο λιμάνι, πρόσφυγας από τη Σινώπη του Πόντου. Είχε φτιάξει ένα ποίημα.
Σε γνωρίζω από την κάπα
που κοιμάται καταγής
σε γνωρίζω από την κάπα
που ξυπνάς κάθε πρωί.
Από τα ροκοκότσαλα βγαλμένα
του Συρράκου τα παιδιά
και με μυζήθρα αντρειωμένα
Χαίρε, ω Χαίρε Βλαχουριά.
Το ` γραψαν το ποίημα οι Εγγλέζοι. Εμείς κάθε πρωί βάζαμε ν` ακούσουμε τα νέα από το BBC. Και ξαφνικά ακούμε. «Και τώρα ένα οδοιπορικό από την Ήπειρο» και λένε ακριβώς αυτά που είπαμε εμείς.
Και εγώ ,με τη σειρά μου, δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να μεταφέρω τα λόγια του φίλου Νίκου. Είναι αλήθεια πως με συγκίνησε το περιστατικό και γι ` αυτό το δημοσιεύω.
Αλεξανδρούπολη, 15. 1. 2000
Για την αντιγραφή
Ευάγγελος Γρ. Αυδίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου