ΤΟ ΠΕΡΑΤΙΚΙΟΝ

     « Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις», γράφει ο αλεξανδρινός ποιητής , εισάγοντας το δρόμο στην ποίηση πολύ πριν έρθουν οι οπαδοί της ποίησης του δρόμου(road poetry) που εκδίδουν πλέον περιοδικό και διοργανώνουν συνέδριο(το τελευταίο στη Βρέμη, The road on the poetry, Ιούνιος 2010). Το έπραξε πριν από τον Τζακ Κέρουακ που στο μυθιστόρημά του Στο δρόμο(on the road) επιλέγει τους απέραντους αμερικάνικους δρόμους, για να αναπτύξει την υπόθεσή του.

    Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις ο δρόμος είναι η περιπέτεια, το άνοιγμα το καινούργιο, η εξοικείωση και η ψηλάφηση του κόσμου, του πολιτισμού τους. Ο καφές στο καφενείο, οι ματιές που διασταυρώνονται, η απορία και η περιέργεια μετουσιώνονται σε γνώση που ατσαλώνει τον ταξιδευτή και πλαταίνει τη ματιά του. Μπορεί ο Σωκράτης να έφτασε στη σοφία χωρίς να κάνει ούτε ένα βήμα πέρα από την Αθήνα , για τους περισσότερους όμως που είχαν φιλοδοξίες ο δρόμος και το ταξίδι ήταν ένας τρόπος μύησης στην ωριμότητα.

       Δεν είμαι σίγουρος αν ο αλεξανδρινός θα μπορούσε να βγει γεμάτος γνώσεις περπατώντας στους σύγχρονους δρόμους. Στους μεγάλους, τους κλειστούς αυτοκινητόδρομους. «Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία» τραγουδήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι αλήθεια αυτό. Στις πόλεις όμως που κουβαλάνε την ιστορία, τον πολιτισμό, την επιστήμη, τον κόσμο ολόκληρο. Στους παλιούς δρόμους,ναι. Στους μικρούς, τους στενούς που περνούσαν από χωριά, από γέφυρες και τόπους όπου η ιστορία είναι πανταχού παρούσα. Με αγάλματα. Με πινακίδες. Με εκκλησίες. Με αρχιτεκτονικούς ρυθμούς.

       Οι παλιοί δρόμοι σου κλείνουν το μάτι, με υποσχέσεις για καινούργιες ανακαλύψεις(γευστικές, ιστορικές). Οι καινούργιοι είναι αφιλόξενοι. Νιώθεις σαν τον φιλοξενούμενο που γίνεται δεκτός με ψυχρότητα από τον οικοδεσπότη. Φεύγει ζεματισμένος. Έτσι είναι και οι αυτοκινητόδρομοι . Ψυχροί. Ακόμη και η φύση, έτσι μαντρωμένη που είναι από τα σύρματα, μοιάζει ψεύτικη. Σα να υπάρχει μόνο για τις ανάγκες της σκηνοθεσίας.

        Τελευταία, οι αυτοκινητόδρομοι στην Ελλάδα μας γυρίζουν πολύ πίσω. Στον καιρό της Κακιάς Σκάλας με τον Προκρούστη που ακρωτηρίαζε τους περαστικούς. Έχουν γεμίσει οι δρόμοι με προκρούστειες κλίνες που συνεχώς ακρωτηριάζουν τους περαστικούς. Κάποιες φορές, ο ακρωτηριασμός-διόδιο μοιάζει με το περατίκιον που οι συγγενείς έβαζαν στον νεκρό τους. Ο χάροντας χρειαζόταν πληρωμή για να διαβεί ο νεκρός στην άλλη πλευρά.