Ο γιος της μετανάστριας

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σημαντικό και αξιοσημείωτο φέρνει μαζί του μια σειρά από ανέκδοτα. Είναι το σχόλιο του λαού σ’ αυτό που συνέβη. Είναι η λαϊκή θυμοσοφία που σχολιάζει, κρίνει κι επικρίνει, συχνά σαρκάζει. Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται από μεγέθυνση. Ο δημιουργός του ανέκδοτου τραβάει το συμβάν στα άκρα-πάντα έτσι γίνεται με τα ανέκδοτα που μας υπενθυμίζουν κάθε φορά πως υπάρχει μια διάχυτη λαϊκότητα , η οποία αποτελεί το ‘λίπασμα’ για τη δημιουργία νέων ανεκδότων. Κι αυτό το γεγονός είναι και μια απάντηση στο αν υπάρχει δημιουργικότητα.

     Κανείς δεν ξέρει ποιος το δημιούργησε. Αν ήταν γραμματισμένος ή όχι. Αν δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα ή περιοδικό. Ακόμη, κανείς δεν γνωρίζει  πώς ταξιδεύουν αυτά τόσο γρήγορα, από τη μια μέρα στην άλλη, μόλο που σήμερα η τεχνολογία, ιδίως το κινητό, σκορπίζει το ανέκδοτο σ’ όλο τον κόσμο σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.

    Σ’ αυτή τη θέση βρέθηκα λίγες μέρες πριν όταν ένας φοιτητής με ρώτησε  αν είχα ακούσει το καινούργιο ανέκδοτο για τη Νομική. Χωρίς να περιμένει-άλλωστε ένα ανέκδοτο πάντα είναι ευπρόσδεκτο-άρχισε να το αφηγείται. «Κάποια μετανάστρια από το Μαρόκο πήγε στο μπακάλικο της γειτονιάς για τα ψώνια της ημέρας. Στη γειτονιά αυτή ήταν καινούργια κι ο μπακάλης  άρχισε να τη ρωτάει για τη ζωή της στην Ελλάδα. «Είσαι ευχαριστημένη; Τόσα χρόνια στην Ελλάδα τι κατάφερες;» Η μετανάστρια χαμογελώντας του απάντησε. «Είμαι πολύ χαρούμενη. Οι κόποι δεν πήγαν χαμένοι. Έβαλα τον γιο μου στη Νομική».

       Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αχνογελάσω. Η δεύτερη να νιώσω την πικράδα του, τον σαρκασμό αλλά και αυτοσαρκασμό για όσα συμβαίνουν. Ίσως κάποιοι να εξοργιστούν, να το απορρίψουν ως πολιτικά μη ορθό. Το θέμα είναι πως η λαϊκή θυμοσοφία δε χωρά σε κουτάκια, δεν υπακούει σε προθέσεις. Σχολιάζει και σαρκάζει μόνο.

       Το ανέκδοτο τα λέει όλα. Μια μικρή ιστορία καταφέρνει να πει περισσότερα και ουσιαστικότερα πράγματα από όλα όσα ακούστηκαν ως βαρύγδουπες δηλώσεις. Πλημμύρισαν τα ΜΜΕ από  λέξεις: αστόχαστες, εκδικητικές, πολεμικές. Χείμαρροι τα επιχειρήματα που έπνιγαν την κρίση του τηλεθεατή.

  Το ανέκδοτο μιλάει για τα όνειρα των μεταναστών. Για αλλού τράβηξαν κι αλλού τους έσυρε ο δρόμος. Αυτό συμβαίνει πάντα. Με όλους τους φτωχοδιάβολους.