Η μουσική της νοηματικής

Ήταν κάποια ημέρα της εβδομάδας που πέρασε . Δεν έχει σημασία ποια. Οι μέρες επαναλαμβάνονται και αντιγράφουν η μία την άλλη ώσπου να συμβεί το ξεχωριστό. Αυτό που τους δίνει ιδιαίτερη θέση στη μνήμη.

   Το ίδιο συνέβη κάποιες μέρες πριν. Καφές στο κυλικείο λίγο πριν ξεκινήσει η μέρα. Και τότε έρχεται το αναπάντεχο.     Ένα σμάρι γυναίκες-φοιτήτριες υπέθεσα –κι ένα αγόρι. Συνήθως, οι μεγάλες νεανικές παρέες είναι θορυβώδεις. Ετούτοι εδώ ήταν περίεργα ήσυχοι. Κοίταξα προς τη μεριά τους. Με έτρωγε η περιέργεια.   Και τότε με συνεπήρε η μουσική της σιωπής. Η ποίηση των χεριών. Μαγεύτηκα από την αρμονία, την εκφραστικότητα, τα αισθήματα και τον ισχυρό λόγο που έβγαινε σφριγηλός από τη νοηματική γλώσσα της δασκάλας που στην αρχή την πέρασα για φοιτήτρια. Πρόσωπα προσηλωμένα στην πλαστικότητα της παλάμης, στις ευθείες των δαχτύλων, στις παύσεις που επέβαλε η απότομη κίνηση^. παύσεις που κάποιες φορές σχημάτιζαν θαυμαστικό. Το ένιωθες κι ας μην το άκουγες. Ανταποκρινόταν αμέσως στα δάχτυλα.

       Με συνεπήρε η ποίηση της νοηματικής γλώσσας. Πίστευα πως η ποίηση χρειάζεται λέξεις για να την χτίσεις. Όμως, υπάρχει και η ποίηση που φτιάχνεται με δάχτυλα, με κύκλους νοητούς, με ζωγραφιές και σχήματα που φτιάχνουν οι παλάμες. Πρώτη φορά παρακολουθούσα ένα τέτοιο ποιητικό γεγονός. Ποίηση της σιωπής. Ποίηση εκφραστική αλλά και αφαιρετική. Ποίηση που γράφεται με εικόνες που τις βλέπεις να σχηματίζονται μπροστά σου, να στέκουν για λίγο και μετά να χάνονται. Η  νοηματική γλώσσα έχει τεράστιες δυνατότητες.Είναι ένα ολόκληρο σύμπαν, ένας κόσμος ανοιχτός.Το μόνο που ζητάει από τους άλλους είναι  που  να ανοίξουν τις χορταριασμένες  καρδιές τους  και να ακούσουν  τα σήματα που στέλνει

       Στις μέρες μας που οι λέξεις έγιναν  επιθετικές , που άδειασαν από περιεχόμενο, η νοηματική γλώσσα μας θυμίζει την ευγένεια του σώματος όταν αναλαμβάνει την ευθύνη να μιλήσει για την ψυχή. Για τα αισθήματα που φιλοξενεί.

     Χρειαζόταν ένα απλό γεγονός για να αποκαλύψω τη μαγεία της νοηματικής γλώσσας.Για να συνειδητοποιήσω αυτό που μηχανικά αναμασάω κι εγώ, ότι δηλαδή το πανεπιστήμιο είναι κι αυτό που δε φαίνεται. Το έργο που γίνεται με δυσκολία.Σαν τη δασκάλα που έκανε το κυλικείο αίθουσα ξεπερνώντας τις δυσκολίες.Η ποίηση φυτρώνει παντού.Όσο πιο χαμηλόφωνη είναι τόσο πιο μαγευτική γίνεται.