Πλατεία Συντάγματος

     Πλατεία Συντάγματος. Σφιγμένες γροθιές, πρόσωπα ιδρωμένα, μάτια που σπινθηρίζουν, τεντωμένες αρτηρίες στο λαιμό. Απέναντι η Βουλή των Ελλήνων. Οι ένστολοι ορίζουν την κόκκινη γραμμή. Τριγύρω πανό με συνθήματα θυμωμένα, ανακατωμένα με αμετακίνητες αποφάσεις. Ξαφνικά « η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά», όπως θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος. Δάσος οι γροθιές και οι ανοιχτές παλάμες που ανταποκρίνονται στους ενορχηστρωτές. Κινήσεις που κάποιες φορές λογίζονται ανίερες. Τα τηλεοπτικά «πρωινά» και «βραδινά» βγάζουν φετφάδες. Ορίζουν τα όρια. Στήνουν ξώβεργες για τα όνειρα. Για την αξιοπρέπεια. Σύρουν τη γραμμή  του επιτρεπτού.

       Στο κάτω μέρος της πλατείας είναι το εργαστήρι του καινούργιου. Εκεί που ανταμώνουν οι ανάσες. Που χτυπάνε κοντά κοντά οι καρδιές. Που ο ένας μυρίζει τα χνώτα του άλλου. Εκεί που ξαναθυμούνται ξεχασμένες λέξεις, χρώματα, φωνές. Βγάζουν από τα ατομικά σεντούκια λόγια απαγορευμένα, μισοτελειωμένες προτάσεις και τις απιθώνουν στην κοινή τράπεζα πασχίζοντας να βρούνε κοινό βηματισμό.

       Πλατεία Συντάγματος. Μια άλλη πλατεία που έχει κατασκηνώσει στην επικαιρότητα από τα τέλη Μαΐου. Ένα χρόνο πιο μπροστά ήταν η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Μπήκε βίαια στη γλώσσα μας. Ταυτίστηκε με τη βία, το μίσος, το φόβο, την ανασφάλεια. Έγινε η λέξη που μας οδηγούσε στη νέα Ελλάδα . Την Ελλάδα που κλείστηκε στον εαυτό της, που έτρεμε από τον ήχο της πατημασιάς που ακολουθούσε. Μαζί με την πλατεία Ομονοίας έγινε το σύμβολο της χαμένης αθωότητας.

       Πλατείες παντού.

«Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες , στους πολίτες, στους οπλίτες» ,

τραγουδάει ο Σαββόπουλος.

Εκεί που κάποτε συναντιόνταν οι ελπίδες, τα τελευταία χρόνια τρύπωσε ο τρόμος. Το μίσος.

Πλατείες παντού.

Τόποι μαρτυρίου αλλά και ελπίδας. Τόποι που απεικόνισαν τη θέληση της εξουσίας. Τόποι τιμωρίας, εκδίκησης και φρονηματισμού. Τόποι εκτελέσεων.Τα κομμένα κεφάλια του Άρη Βελουχιώτη και των συντρόφων του έμειναν εκτεθειμένα στην πλατεία Τρικάλων υπενθυμίζοντας πως οι νικητές είναι εκείνοι που ορίζουν τους κανόνες. Αλλά και πλατείες που έθρεψαν την ελπίδα, τα όνειρα για μια νέα ζωή αλλά και την απογοήτευση. Από το Παρίσι, την Μόσχα, το Πεκίνο, το Σύνταγμα, την Αριστοτέλους, σ’ όλη την Ελλάδα. Πλατείες που φιλοξένησαν περιφερόμενους χειροκροτητές στη δύση του εικοστού αιώνα. Τότε που ο ενθουσιασμός φλόγιζε τις καρδιές. Τότε που άρχισε η αμετροέπεια και τορνεύτηκε ο διπρόσωπος πολιτικός λόγος.

   Πλατεία Συντάγματος.

Τόπος όπου αναμετράται το παραστρατημένο παρελθόν με το μέλλον. Εκεί που ακόμη επιχειρείται η σπορά φοβικού λόγου. Η πλατεία όμως υπάρχει στον καθένα. Την φορτώνει με τις δικές του εικόνες, την ντύνει με τα δικά του λόγια. Η πλατεία κουβαλάει μόνο την ιστορία της. 

   Πλατεία Συντάγματος

Κάποτε τα φώτα θα σβήσουν. Έτσι γίνεται πάντα. Αρκεί την ώρα εκείνη να έχει προλάβει να ζεστάνει τις καρδιές. Να φέρει τους νέους, όλες τις γενιές, κοντά. Να νιώσουν και πάλι τον χτύπο της πατημασιάς, τον ήχο της φωνής του διπλανού του. Κι αυτό να του γεμίζει την καρδιά. Να μην αλαφιάζει από το φόβο.