Η πλατεία και οι ταγοί

Και πάλι περί πλατείας ο λόγος. Ακούγονται πολλά. Ο καθένας και το χαβά του. Άλλοι δείχνουν την πανσπερμία τους κι άλλοι στηλιτεύουν την απουσία πρότασης. Τάχα μου, το μόνο που προτάσσουν είναι η μούντζα κι ο θυμός.

       Τα φώτα λοιπόν στη σκηνή. Εκεί που κοιλοπονάει το μέλλον. Σαν από μακριά, από τη σιγουριά των τηλεοπτικών στούντιο εξαπολύουν τους κεραυνούς τους οι ποικιλώνυμοι «Δίες» της τηλεοπτικής μας Δημοκρατίας. Βγάζουν κρωγμούς καταδίκης της πλατείας. Μιλάνε για την ανηθικότητα του προτεταμένου χεριού, για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι θεσμοί.

       Κουβέντες κούφιες. Κουβέντες που αποκτούνε βάρος μόνο στη ζυγαριά της τηλεοπτικής σκοπιμότητας. Λόγια που ξεγυμνώνουν τον ‘ιησουιτισμό’ των γκεσεμιών μας. Φάνηκε για μια άλλη φορά με τον ανασχηματισμό. Όλοι ρίχνουν το ανάθεμα στην κρίση αξιών που γέννησε το οικονομικό βούλιαγμα. Τρέχα  γύρευε. Η κότα γέννησε το αυγό ή το αντίθετο;

       Εκείνο που μετράει είναι η αμετροέπεια. Τέρμα στο παλιό. Για μια νέα αρχή. Να αφήσουμε το παλιό. Να δημιουργήσουμε νέα οράματα. Αέρας κοπανιστός. Λόγια που σωριάζονται με το πρώτο φύσημα του αέρα του Ιουνίου. Ο ανασχηματισμός αποκάλυψε τον ‘ιησουιτισμό’ σε όλο του το μεγαλείο. Την ημέρα του ανασχηματισμού μαύρισε ο ουρανός. Έκλεισε ακόμη πιο πολύ ο ορίζοντας. Η απογοήτευση μεγάλωσε. Δυνάμωσε όμως και η πίστη σ’ αυτό που γίνεται-όχι σ’ αυτό που λέγεται. Οι άνθρωποι που είχαν την ιστορική ευκαιρία να δυναμώσουν την αχτίδα αποδείχτηκαν αδύναμοι. Νοιάστηκαν μόνο για το θώκο τους. Ήταν αρκετό να στρογγυλοκαθίσουν στο ναό της εξουσιαστικής λαγνείας για να τα ξεχάσουν όλα. Άνθρωποι των διαδρόμων της εξουσίας είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν πως κάτι διασώζεται από το παλιό ήθος, την μπέσα. Όμως, αποδείχτηκε πως ανήκουν στο παρελθόν. Είναι οι ίδιοι γεννήτορες της κρίσης. Είναι αυτοί που στερούν το δικαίωμα στην ελπίδα. Αποδεικνύονται μικροί το δέμας. Η ιστορία αλλάζει δρόμο όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με ανθρώπους που παίρνουν ρίσκα στα διλήμματα.

       Η πλατεία κοιλοπονάει ένα μήνα τώρα. Και οι ταγοί του τόπου απουσιάζουν. Και το χειρότερο. Καθημερινά η συμπεριφορά τους πληγώνει. Επιβραβεύεται ο ‘ιησουιτισμός’ και όχι η συνέπεια. Η υποταγή στον αρχηγό –όχι οι καθαρές θέσεις και η έγνοια για τον άλλο.Ενώ η πλατεία ορθώνει το ανάστημά της οι ταγοί του τόπου προτείνουν το παλιό. Ανακυκλώνουν  το παλιό, τυλιγμένο σε χαρτί γυαλιστερό.