Γιώργος Σταματόπουλος, Απο-στάσεις, Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία, 16 Ιουλίου 2011, απόσπασμα από το άρθρο του

 Πολιτισμός δεν είναι οι πανηγυριώτικες εκδηλώσεις, που κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι τη χώρα (φοράνε δυο σεγκούνες και δυο μαντίλια, χορεύουν στερεότυπα και ανιαρά και τιμάνε -λένε- την παράδοση). ΤΙ τραβάει και αυτή η παράδοση... Ανθρωποι που στο παρελθόν την ανίχνευσαν στο βάθος της θα ένιωθαν θλίψη από το πώς «επιδεικνύεται» κάθε καλοκαίρι στις πλατείες των χωριών και των πόλεων. Το ζείδωρον της παράδοσης (ο τρόπος του τόπου μας) είναι η μαγιά για το πλάσιμο του παρόντος και την προετοιμασία για το άλμα στο μέλλον... λέμε τώρα.
ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι δεν είδαν στην παράδοση το καρακιτσαριό, είδαν τη λιτότητα και το μεγαλείο του ελάσσονος, είδαν την παραίτηση από τα περιττά, την αυστηρότητα της γραμμής του καθαρού ορίζοντα, το θαύμα χρωμάτων και αρωμάτων της ελληνικής φύσης· είδαν την αλληλεγγύη να επιμένει και να καθορίζει την ηθική και πολιτική στάση των μελών των κοινοτήτων. Ενιωσαν τον σεβασμό προς τον πρόσφυγα και τον αδύνατο, έψαυσαν το ανάγλυφον της ελλαδικής αγωνίας, ήπιαν τις στάλες που έφερναν οι αέρηδες από τις εσχατιές της χώρας, λούστηκαν σε καθαρά ποτάμια και καθαρές θάλασσες, ήπιαν τη ζέστη του ήλιου (τη δροσιά του...).
ΕΝΤΑΞΕΙ· ο πολιτισμός αυτός υπέκυψε στη σαρωτική επικράτεια της κουλτούρας του πλουτισμού. Μολύνθηκαν ύδατα και αλλοιώθηκαν συναισθήματα και συνειδήσεις. Το μυαλό τεμπέλιασε (ε, μετά τόσο τηλεοπτικό βομβαρδισμό ανοησιών και στίλβουσας τιποτέλειας, τι να 'κανε το κακόμοιρο).
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ της παράδοσης-που-θέλει-να-γίνει- μέλλον ήταν κοντά στη Δημοκρατία εντούτοις. Τώρα χάθηκαν όλα. Από κείνον τον πολιτισμό μάς έμεινε η καρικατούρα, ένα σώμα άυλο. Ας μη μιλάμε για παράδοση λοιπόν. Ας μη μιλάμε για πολιτισμό. Ας μη μιλάμε για Δημοκρατία. Να ξεκινήσουμε διαφορετικά...