Η των ονομάτων επίσκεψις στην εκπαίδευση

Η περίοδος που ζούμε, εκτός των άλλων, φέρνει στην επιφάνεια το θέμα των λέξεων. Οι παλιοί σοφοί λέγανε «το πρώτον η των ονομάτων επίσκεψις» Που σημαίνει, πρώτη υποχρέωση είναι να κατακτήσουμε , να κατανοήσουμε τι ακριβώς λένε οι λέξεις. Όσο κι αν ο υπαινικτικός και αλληγορικός λόγος αποκαλύπτει τη δύναμη της σκέψης αλλά και την πολυπλοκότητα στην επικοινωνία οι λέξεις είναι αψευδής μάρτυρας του πολιτισμού , των αξιών μιας κοινωνίας, των κοινωνικών σχέσεων.

     Αφορμή για όλα αυτά στάθηκε η συζήτηση που μου μετέφερε κάποιος συνάδελφος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Το σχολείο του σε κατάληψη. Η συνάντηση με γονέα που έχει το παιδί του στο συγκεκριμένο σχολείο τραυματική. Να συνεχιστεί η κατάληψη, σχεδόν προέτρεψε ο γονέας.Τα παιδιά τώρα, συνέχισε ο γονέας, είναι πιο ξεκούραστα για το φροντιστήριο. Απογοήτευση; Έκπληξη; Αγανάκτηση; Παραδοχή μιας ήττας; Ταπείνωση;

    Συναισθήματα και αισθήματα οικεία εδώ και χρόνια. Βήμα το βήμα η δημόσια εκπαίδευση σπρώχτηκε στο περιθώριο.Έγινε η «φιλιππινέζα» της φροντιστηριακής εκπαίδευσης. Κάποτε τη λέγαμε παραπαιδεία αλλά οι λέξεις πλέον υπακούν στην πολιτικώς ορθή αντίληψη. "Παράλληλη παιδεία" είναι ο όρος που επιχειρείται να επιβληθεί. Όσο κι αν πονάει η διαπίστωση είναι μια πραγματικότητα. Ο γονέας άθελά του έδωσε στις λέξεις το νόημά τους. Η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ειδικότερα όμως το Λύκειο, αντιμετωπίζεται ως ένας εκδότης τίτλων. Αυτό φαίνεται με ένταση από το Μάρτιο και μετά που οι σχολικές τάξεις των Λυκείων αδειάζουν ενώ αντίθετα πυκνώνουν οι φροντιστηριακοί χώροι, επίσημοι και ανεπίσημοι. Πιο πολύ όμως φαίνεται όταν ανακοινώνονται τα αποτελέσματα για τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Σπάνια θα δει κανείς ένα ευχαριστήριο στους καθηγητές των σχολείων. Είναι πολύ συχνά όμως τα ευχαριστήρια στους φροντιστές οι οποίοι ανακοινώνουν με πηχυαίους τίτλους τα «κατορθώματά τους».

       Καιρός είναι λοιπόν να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Το πρώτο που χρειάζεται είναι να μη φοβηθούν τις λέξεις. Οι φράσεις «Νέο Λύκειο» και άλλα ηχηρά δεν αποδίδουν αυτό που συμβαίνει.Ενδεχομένως αποτυπώνει προθέσεις.  Δεν αποδίδει όμως την πραγματικότητα, κυρίως όμως δεν αναγνωρίζει την ευθύνη αυτών που παίρνουν αποφάσεις για τη διαστροφή των λέξεων και την υπονόμευση της εκπαιδευτικής πράξης.Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι αναντικατάστατη. Ας το θυμηθούν όλοι, μικροί και μεγάλοι.Αν στόχος της οργανωμένης κοινωνίας είναι η ανθρωπιστική παιδεία τότε ο τόπος έχει ανάγκη από όρθια εκπαίδευση.Δεξιότητες μπορεί να προσφέρουν τα φροντιστήρια.Παιδεία όμως δύσκολα.(Σχεδόν)αποκλείεται.