Για μια νέα συλλογικότητα

Είδα τη φωτογραφία και στο σχόλιο στην εφημερίδα «Θεσσαλία», στο Βόλο. Έδειχνε κάποιον μεσήλικα να σκουπίζει το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι του. Μάζευε τα πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα από τα δέντρα που ασφυκτιούν στα συνήθως στενά πεζοδρόμια της πόλης. Την ίδια ημέρα αλίευσα μια άλλη είδηση.Οι φοιτητές ενός τμήματος του Πολυτεχνείου στο Βόλο άσπριζαν τον εξωτερικό τοίχο του «πνευματικού τους οίκου». Ασυναίσθητα το μυαλό με πήγε μέσα από παράξενες διαδρομές σε όσα συνέβαιναν με τις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις των πολιτικών αρχηγών  αλλά και στα προηγούμενα, αυτά που αποτελούν την πολιτισμική κρίση στην Ελλάδα. Είναι η έγνοια για το δημόσιο χώρο.Για το πεζοδρόμιο, το δρόμο, το δημόσιο χρήμα, την ομορφιά των δημόσιων κτιρίων. Η σύγκλιση ανάμεσα στο προσωπικό συμφέρον και το συλλογικό.

     Τις τελευταίες δεκαετίες μπήκε ως μέτρο το ατομικό συμφέρον. Οι άνθρωποι ξέχασαν την πολιτισμική τους κληρονομιά.Το παρελθόν. Το ταύτισαν με τη συντήρηση.Ο δρόμος και η αυλή ήταν χώρος για επαφή, για να μοιράσουν τις χαρές και τις λύπες.Να κουτσουμπολέψουν αλλά και να τσακωθούν. Στα δύσκολα όμως ο δρόμος και η αυλή τους ένωνε. Γίνονταν μέλη της γειτονιάς που μοιράζονταν τον πόνο και τη χαρά του διπλανού.

    Τα τελευταία χρόνια ο δρόμος αποξενώνει. Ακόμη και ο συνοικιακός χάνει τους συνεκτικούς του δεσμούς.Υψώθηκαν πολυκατοικίες, ύψωσαν φράχτες επικοινωνίας. Στις μεγάλες πόλεις οι τέντες που σχεδόν είναι μόνιμα κατεβασμένες προεκτείνουν την ατομικότητα, την προστατεύουν από το δημόσιο χώρο που θεωρείται επικίνδυνος.

    Έτσι, ο δρόμος και η φροντίδα του αφέθηκαν στις δημοτικές υπηρεσίες.Πλήρης επαγγελματοποίηση, με άλλα λόγια. Ο άνθρωπος έχασε την επαφή του με το χώρο του.Ό,τι ήταν έξω από τον τοίχο του σπιτιού του θεωρήθηκε ξένο.Μπορούσε να τον βρωμίσει, να πετάξει τα σκουπίδια του, αδιαφορήσει γι’ αυτόν. Μαζί μ’ αυτά όμως ήρθε και η αποξένωση.Χάθηκε ο δεσμός ανάμεσα στους ανθρώπους.

       Ενδεχομένως να φαίνεται αυθαίρετο αλλά αυτό , με μια προσεκτική ματιά, υπάρχει και στους πολιτικούς μας και τον τρόπο συμπεριφοράς τους.Συχνά, τους αντιμετωπίζουμε σαν  κάτι ξέχωρο. Κομμάτι από τη σάρκα των πολλών είναι. Εκφράζουν με ένταση ιδιότητες του πολιτισμού μας που επικράτησαν τα τελευταία χρόνια. Η αδιαφορία για τη συλλογικότητα. Το κοινό καλό γίνεται πρόφαση για αυγάτισμα του ατομικού συμφέροντος. Γνώμονας για όλα ο τύπος και όχι η ουσία. Η επίτευξη των προσωπικών μας στόχων.

     Γιατί λοιπόν να είναι οι πολιτικοί διαφορετικοί; Γιατί να μη  χρησιμοποιούν το συλλογικό καλό για να αυγατίσουν το κομματικό τους συμφέρον;

       Μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Το σκούπισμα του πεζόδρομου και το άσπρισμα του τοίχου είναι μια σπίθα. Τρεμουλιαστή βέβαια.Χρειάζεται χρόνο και κόπο για να αλλάξει η νοοτροπία του παρτάκια.