Βρέθηκα την Κυριακή, 15 Ιανουαρίου 2012, στο Συρράκο Ιωαννίνων, ένα χωριό που συνήθως επισκέφτομαι το καλοκαίρι.Η αίσθηση στα μέσα του Χειμώνα ήταν τελείως διαφορετική. Τα δελτία καιρού πρόβλεπαν άσχημο καιρό κι έτσι ανέβηκαν στο χωριό κοντά στους 50-55 Συρρακιώτες για να μοιραστούν την πίτα των Συνδέσμων Συρρακιωτών που γίνεται κάθε χρονιά μπροστά από την εκκλησία του Άη Νικόλα.
Το Συρράκο, όπως κι αν το ντύσεις, έχει μια μοναδική ομορφιά. Όλες οι εποχές προσφέρουν το δικό τους χρώμα.Το χειμώνα που η φύση δεν μπορεί να προσθέσει το δικό της μακιγιάζ αναδεικνύεται , στη γυμνότητα και την απλότητά του, η γοητεία του χώρου. Ο πλάτανος, χωρίς φύλλα, υπενθύμιζε στους επισκέπτες τη διαχρονική του παρουσία αλλά και έκλεινε το μάτι για το πολύβουο ραντεβού του καλοκαιριού.
Το Συρράκο, όπως κι αν το ντύσεις, έχει μια μοναδική ομορφιά. Όλες οι εποχές προσφέρουν το δικό τους χρώμα.Το χειμώνα που η φύση δεν μπορεί να προσθέσει το δικό της μακιγιάζ αναδεικνύεται , στη γυμνότητα και την απλότητά του, η γοητεία του χώρου. Ο πλάτανος, χωρίς φύλλα, υπενθύμιζε στους επισκέπτες τη διαχρονική του παρουσία αλλά και έκλεινε το μάτι για το πολύβουο ραντεβού του καλοκαιριού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου