Ελευθέρια κι Εθνική Ανεξαρτησία

Μέσα στην παραζάλη με όσα συμβαίνουν στη χώρα, περνάει απαρατήρητο μια αξιομνημόνευτη επέτειος. Ολοκληρώθηκε μια εκατονταετία από το 1912-13 που το Ελλάδα σχεδόν διπλασιάστηκε. Η Ήπειρος και η Μακεδονία ενσωματώθηκαν, έγιναν μέρος της ελληνικής επικράτειας.Ένας αγώνας που ξεκίνησε στρατιωτικό επίπεδο το 1821 σχεδόν έκλεινε τον κύκλο του.Το 1919 προστέθηκε η Θράκη, λίγο πριν το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι νεότερες γενιές ξεχνούν-και φυσικό είναι. Η σχέση με την ιστορία μας είναι επετειακή.Στομφώδης.Συχνά επιδερμική. Γίνεται απλά ένα θέαμα, ένα «αναψυκτικό» που δροσίζει στιγμιαία, χωρίς ωστόσο να βοηθάει σε μια πιο ουσιαστική σχέση μαζί της.

       Η αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις είναι οι γενέθλιοι τόποι μου.Το Συρράκο και η Πρέβεζα. Η δεύτερη απελευθερώθηκε στις 21 Οκτωβρίου, ενώ το Συρράκο στις 23 Νοεμβρίου. Η Πρέβεζα είναι ο γενέθλιος τόπος, το Συρράκο ο τόπος καταγωγής.Εκεί γεννήθηκαν οι γονείς μου. Μεγάλωσα με τη συρρακιώτικη κληρονομιά , που  ρίζωσε στην Πρέβεζα κι απορρόφησε την προίκα του γενέθλιου τόπου.

        Την εκατονταετηρίδα την γιορτάζει η μισή Ελλάδα. Κάθε χωριό, σχολίασε ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος, ετοιμάζει εκδηλώσεις. Μακάρι! Αρκεί να μην γίνουν «πανηγυρίσιες».Οι μέρες που περνάμε ζητάνε περίσκεψη.Να σκεφτούμε.Να συγκρίνουμε.

       Πού βρισκόμαστε λοιπόν εκατό χρόνια μετά; Κινδυνεύουμε να γυρίσουμε πίσω.Στο 1912. Ο ελληνικός στρατός έδωσε πολλούς νεκρούς τότε. Αγόγγυστα. Πλήρωσε με αίμα την εθνική του αξιοπρέπεια. Καθημερινά σχεδόν οι εφημερίδες δημοσίευαν μακροσκελείς καταλόγους νεκρών και τραυματιών.Το ίδιο συνέβη στο Συρράκο.Το ίδιο και στην Αραπόπορτα της Πρέβεζας.Παντού. Στο Σαραντάπορο, στη Φλώρινα.Στο Μπιζάνι.

     Τι γίνεται εκατό χρόνια μετά; Αμφισβητείται η εθνική αξιοπρέπεια.Καταρρακώνεται. Ανερυθρίαστα προτείνουν επίτροπο. Εθνική νταντά δηλαδή. Και οι Έλληνες; Στέκονται βουβοί. Ανήμποροι. Το 1912 οι προπαππούδες μας  πήραν τα όπλα.Είχαν να κάνουν με στρατιωτικό αντίπαλο.Είχαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους.Σήμερα; Συλλογικός θυμός αλλά και απογοήτευση. Συχνά αυτή η οργή γίνεται οχετός ύβρεων μπρος στην οθόνη της τηλεόρασης για όσα λέγονται.

      Εκατό χρόνια μετά, οι νεότερες γενιές νιώθουν να απεργάζονται δεσμά. Εκατό χρόνια μετά ας μην αφήσουμε να περάσει η εκατονταετηρίδα χωρίς να μας αγγίξει.Έχει να  μας πει πολλά.Αρκεί να το θελήσουμε.