Μάνα γη

Την είπαν το μισό του ουρανού.Ως εικόνα γεμίζει με την παλέτα των γήινων χρωμάτων. Μπαξές. Αλλά και δύναμη.Δημιουργική, γονιμοποιητική.Σε όλα τα επίπεδα. Η κουβέντα για τη γυναίκα που στις 8 Μαρτίου γιορτάζει τον ξεσηκωμό της.Τη διεκδίκηση ισονομίας.

      Όμως, λέγονται τόσα πολλά στους επετειακούς λόγους που οι λέξεις ακούγονται τενεκεδένιες.Χάνουν τη δύναμή τους. Σέρνονται. Είναι η μοίρα των επετείων. Μυρίζουν πάντα φορμόλη. Όσοι ασκούν εξουσία, κατά κανόνα απομακρύνονται από την πάλλουσα κοινωνία.. Μοιάζουν με τα παιδιά στις γιορτές των νηπιαγωγείων. Αποστηθίζουν κείμενα κι έπειτα αποσύρονται με φουσκωμένο το στέρνο, για ένα ακόμη χρόνο έκαναν το καθήκον τους.

     Αυτό φαίνεται και σήμερα. Ανακοινώσεις από όλους.Κούφια λόγια. Υποκριτικά. Πολλές γυναίκες με παιδιά αγωνιούν να βάλουν φαγητό στην κατσαρόλα. Σκαρφίζονται τρόπους να κρατήσουν μονιασμένη την οικογένεια. Ματώνουν μπροστά στην επαγγελματική αβεβαιότητα των παιδιών τους.

      Η γυναίκα είναι πάντα πιο κοντά στις ανάγκες της καθημερινότητας. Έχουν αισθητήριο που εκπλήσσει. Διαθέτουν όμως και αντοχή και οργανωτικό μυαλό. Η γυναίκα κρατάει ακόμα την αίσθηση του καθήκοντος και της θυσίας. Όσο κι αν κυριαρχούν στην ιστορία οι αντρικές φιγούρες, οι γυναίκες είναι οι αφανείς ήρωες που  όταν χρειάστηκε ανέλαβαν δράση στο προσκήνιο. Είναι η Αντιγόνη που έδωσε το μέτρο της ηθικής όταν διακυβεύονται οι αξίες και η αξιοπρέπεια. Είναι οι Σουλιώτισσες, ακόμη κι αν δεχθούμε τον ιστορικό σχετικισμό του ιστορικού  γεγονότος, που επιβεβαίωσαν την προτεραιότητα της συνέπειας μπρος στην μπότα του κατακτητή προτιμώντας τον γκρεμό του Ζαλόγγου από την υποταγή.

       Μέρα λοιπόν της γυναίκας η 8 Μαρτίου. Της πάλλουσας μητέρας γης. Που γονιμοποιεί τον καινούργιο.Που κρατάει όρθια τα όνειρα. Που η αγκαλιά της γίνεται θερμοφόρα του των ονείρων.Που η γήινη υπόστασή της   πατάει στη γη αλλά κι όταν χρειαστεί μπορεί να αγγίξει τον ουρανό με τα δάχτυλά της.