Ισημερία και κοσμικές κρίσεις

Σε λίγες μέρες έχουμε ισημερία. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτήν, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν διάφορες τελετές. Άλλοτε για να μαντέψουν το μέλλον κι άλλοτε για να κατά νικήσουν το φόβο της αλλαγής. Ο φόβος είναι ο εχθρός κάθε μετακίνησης, το ανάχωμα σε οποιαδήποτε προσπάθεια να αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες, οι συνθήκες ζωής.Είναι αυτός που κρατάει τα πόδια καρφωμένα στη γη.

    Οι οργανωμένες κοινωνίες μπορεί να μην ήξεραν από θεωρίες και ακατάσχετη φλυαρία για τη σχέση αιτίου και αιτιατού.Ένιωθαν όμως  βιωματικά την παραλυτική επίδραση του φόβου στο σώμα, το πνεύμα, την ψυχή τους.Κυρίως, μπόρεσαν να καταλάβουν ότι ο φόβος αντιμετωπίζεται με ομαδική δράση. Με την ενίσχυση της αίσθησης πως ανήκουν σε μια ομάδα. Πως δεν είναι καλαμιές εκτεθειμένες στους βοριάδες και τις κακουχίες της ζωής.

    Αυτό το ρόλο ανέθεσαν οι άνθρωποι στις τελετουργίες. Σε όλα εκείνα δηλαδή που συνόδευαν την περίοδο των περιβαλλοντικών, κοινωνικών και προσωπικών κρίσεων.Στις γιορτές.Στις πράξεις, τα τραγούδια, τους χορούς, τις εκδηλώσεις. Εκεί ένιωθαν μια γροθιά, που τους έδινε τη δύναμη να δαμάσουν το φόβο του άγνωστου.Την απειλή από το ανεξερεύνητο μέλλον.

    Αυτός ήταν ο ρόλος και ο ρόλος του κλήδωνα, που γιορτάζεται στις 24 Ιουνίου. Η μέρα μίκρυνε και ουσιαστικά η ζωή έπαιρνε το δρόμο για την αντίστροφη μέτρηση. Η φωτιά καψαλίζει το κακό.Εμποδίζει τα δαιμονικά.Την ίδια στιγμή τα κορίτσια αναζητούν τον «καλό» τους, ενδεχομένως τον ιδεατό, με την τελετουργία. Προετοιμάζονταν σιγά σιγά για το γάμο, το σταθερό ρόλο που τους επιφύλασσε η κοινωνία.

    Στις μέρες μας τα κορίτσια αναζητούν τον ιδανικό άντρα με άλλον τρόπο.Είναι το λάιφ στάιλ, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα γυναικεία περιοδικά που προσφέρουν πληροφορίες.

    Όμως,η ισημερία είναι αταλάντευτη.Επανέρχεται κάθε χρόνο.Συχνά δεν ακούμε τον ήχο του ετήσιου κύκλου.Δεν μας αφήνει η κοντή ανάσα του καθημερινού μας άγχους. Παρασυρόμαστε από τις ανασφάλειες και το ανελέητο κυνήγι της καθημερινότητας.Παγιδευόμαστε από τον εγωκεντρισμό μας που είναι ευάλωτος όμως στο φόβο.Ο φόβος όμως βγαίνει με τη συμμετοχή και την συλλογικότητα.Με τις τελετουργίες. Με την αίσθηση πως δεν είμαστε μόνοι.Με την πεποίθηση πως το μέλλον αναμετριέται πάντα με το φόβο.Αλλά πάντα έρχεται όσο κι αν καθυστερήσει.