Η επιστροφή του καλικάντζαρου

 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ , την Παρασκευή, 28.12.2012

      Δωδεκαήμερο: Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα. Μέρες που οι άνθρωποι χαίρονται την ανατροπή. Το φως- η μέρα που μεγαλώνει, ο θεός Μίθρα των Περσών, ο Χριστός- παλεύει με το σκοτάδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

       Οι γιορτάρες μέρες που έρχονται είναι δεμένες με τη γέννηση, την αισιοδοξία για κάτι καλύτερο. Είναι η αισιοδοξία που όλες οι θρησκείες έχουν ενσωματώσει στο δόγμα τους. Παλιότερα, ήταν ο  Ήλιος, ο Μίθρα των Περσών, που πάλευε με το θεριό του σκοταδιού κι έβγαινε νικητής φέρνοντας τα μαντάτα στους ανθρώπους για τη νίκη των δυνάμεων του καλού. Αργότερα, ήρθε ο χριστιανισμός που συμπύκνωσε την αισιοδοξία για τα μελλούμενα στη φράση «Χριστός  γεννάται σήμερον.».

      Τις μέρες που αρχίζουν με την  παραμονή των Χριστουγέννων και τελειώνουν του Σταυρού, οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με μια κρίση που τους θυμίζει την αδυναμία τους: είναι εξαρτημένοι από δυνάμεις που εξαπολύουν σφοδρή επίθεση με στόχο να υπονομεύσουν τα θεμέλια της ύπαρξής τους. Είναι οι καλικάντζαροι που φέρνουν τα πάνω κάτω. Προγραμματισμένα, κάθε χρόνο, σπέρνουν-έσπερναν-τον τρόμο σε μικρούς και μεγάλους , που έσπευδαν να οργανώσουν την άμυνά τους. Για δώδεκα μέρες έψαχναν τη ρωγμή, την κεκρόπορτα, και τότε, αν το πετύχαιναν,  έμπαιναν στο σπίτι και τα μαγάριζαν όλα.

       Με τον καιρό, άλλαξαν όλα^. ακόμη και οι καλικάντζαροι έγιναν μαλθακοί, παιχνίδια της φαντασίας και του κερδώου Ερμή. Οι άνθρωποι κάθε χρόνο , τέτοιες μέρες, θριαμβολογούσαν πάνω στους σωρούς των μισοφαγωμένων σκουπιδιών τους, τους σύγχρονους οβελίσκους ενός πολιτισμού που ανήγαγε την «ύβριν» σε έμβλημά του.

       Και ξαφνικά οι οβελίσκοι χάθηκαν. Στις πολιτείες  φύσηξαν βοριάδες και οι  άνθρωποι κλείστηκαν βιαστικά στα σπίτια τους. Οι καλικάντζαροι επέστρεψαν. Μόνο που αυτή τη φορά βρήκαν ανοιχτές τις πόρτες και στρογγυλοκάθισαν στα σπίτια. Ντύθηκαν την προβιά των τριών μάγων ξεγελώντας τους αφελείς. Τρόμος απλώθηκε παντού. Οι άνθρωποι έχασαν τη λαλιά, την ψυχή τους. Άλλαξε η κορμοστασιά τους. Άρχισαν να σουρώνουν, να καμπουριάζουν. Νόμιζες πως ξαφνικά μεγάλωσαν όλοι, έγιναν ενενήντα χρονών.

      Οι καλικάντζαροι έχουν μεταλλαχτεί στις μέρες μας. Απέκτησαν νέα γνωρίσματα. Έχουν μεταμφιεστεί σε διαχειριστές της εξουσίας. Είναι βιαιότεροι των παλιών καλικάντζαρων. Είναι κυνικοί και αδίστακτοι. Οι παλιοί ήταν προβλέψιμοι αλλά και αφελείς. Με τον καιρό έγιναν υλικό για διασκεδαστικές ιστορίες. Οι σύγχρονοι καλικάντζαροι έχουν τον τρόπο να μιλάνε ευχάριστα, αλλά να πράττουν τα αντίθετα. Οι λέξεις γι’ αυτούς έχουν χάσει τη σημασία τους. Εξυπηρετούν κάθε φορά τις ανάγκες των ποικιλώνυμων διαχειριστών της εξουσίας.

       Οι παλιοί ήταν μαυροτσούκαλοι, με κόκκινα μάτια. Η εμφάνισή τους πρόδινε το ρόλο που είχαν. Οι σύγχρονοι έχουν τον τρόπο να ξεγελάνε. Άψογα ντυμένοι, με προσεγμένο μακιγιάζ, με οδοντοστοιχία απαστράπτουσα, με αστραφτερό χαμόγελο που γεμίζει όλο το στόμα. Όμως, όλο αυτό εξυπηρετεί την εικόνα. Δεν εκφράζει την ουσία. Πίσω από αυτό το προσωπείο κρύβεται το πρόσωπο ενός σύγχρονου Μακιαβέλι, ενός αδίστακτου Κυανοπώγωνα που οι άλλοι γίνονται στα χέρια του αντικείμενο εξουσιαστικής ηδονής.

           Η μόνη απαντοχή των ανθρώπων ήταν να μετράνε τις μέρες. Μέτραγαν και ξαναμέτραγαν και δε σταματούσαν στο δώδεκα όπως συνέβαινε ως τότε. Άλλαξαν τις μέρες με τους μήνες περιμένοντας να φύγουν οι καλικάντζαροι. Και πάλι ξαστοχούσαν το μέτρημα. Θα αλλάξουν τον τρόπο της μέτρησης και οι καλικάντζαροι θα φύγουν, υπόσχονταν οι αφεντάδες τους. Ο χρόνος περνούσε, μα η πολυπόθητη αναγέννηση δεν ερχόταν.

     Το Δωδεκάμερο τελειώνει του Σταυρού. Οι καλικάντζαροι  αποχωρούν έντρομοι, απειλημένοι από την αγιαστούρα του παπά και το καθαγιασμένο νερό των Φώτων .Δεκάδες χρόνια οι παλιοί καλικάντζαροι έχουν φτιάξει το βασίλειό τους στη χώρα μας. Να που η αγιαστούρα του παπά, φόβητρο για τους παλιούς, μπορεί να γίνει φραγγέλιο για τους σύγχρονους καλικάντζαρους.