Γιώργος Παπαδάκης, ο γιος του Ψηλορείτη

Πριν λίγες μέρες πέρασε στην απέναντι όχθη του Αχέροντα ο Γιώργος Παπαδάκης. Ίσως, τώρα η ψυχή του να έχει πετάξει στην κουφή του Ψηλορείτη κι από κει ν’ ακούει τις μουσικές που άκουσε, τα τραγούδια που κατέγραψε σ’ όλη την Ελλάδα.

    Ο Γιώργος, φίλος και συνοδοιπόρος στην αγάπη του λαϊκού μας πολιτισμού, είχε στερεή μουσική εκπαίδευση. Η ανησυχία του, τα βιώματα της Κρήτης και η αγάπη του στην ουσία του πολιτισμού έφεραν τα βήματά του στη λαϊκή μας μουσική, είτε τη ρεμπέτικη είτε την παραδοσιακή. Σπούδασε κοντά στους οργανοπαίχτες και τους συνθέτες. Μίλησε μαζί τους και τον τίμησαν με τη φιλία τους. Συστηματικά, έριξε τον προβολέα του στις λεπτομέρειες και στη βιογραφία των μουσικών. Έβλεπε τη μουσική ως ένα ολικό πολιτισμικό φαινόμενο.

       Συναντηθήκαμε στην έρευνα που είχα αναλάβει για την καταγραφή της μουσικής και των μουσικών στη Θράκη. Του ζήτησα να συνεργαστούμε κι αποδέχτηκε την πρόταση. Η συνεργασία μας κούμπωσε, γιατί πάτησε στην ειλικρίνεια, το σεβασμό και την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Ο Γιώργης ήταν μπεσαλής. Άνθρωπος ευγενής, ήρεμος στις διαπροσωπικές σχέσεις, δοτικός. Είχε τη λεβεντιά και την αυστηρότητα των βουνών της Κρήτης. Όμως, ήταν αδέκαστος. Έζησε πολλές δεκαετίες στην Αθήνα. Δούλεψε στην κρατική τηλεόραση και το ραδιόφωνο, έγραφε κριτική στο Δίφωνο και την Ελευθεροτυπία. Η ζωή του πέρασε κοντά στους κύκλους που διαμορφώνουν είδωλα και κατευθύνουν τις προτιμήσεις των ακροατών. Ωστόσο, ο κόσμος αυτός ουδέποτε τον αφομοίωσε. Ο μειλίχιος Γιώργος της παρέας γινόταν οξύς όταν καθόταν στο γραφείο του γράφοντας τα κριτικά του σημειώματα. Ήταν ανυποχώρητος στις απόψεις του. Επίμονος. Μοναδικό του κριτήριο ήταν η προσωπική του αντίληψη. Δεν υπέτασσε τη γραφίδα του σε σκοπιμότητες.

    Ήταν σκληρός κι ανθεκτικός στις πιέσεις, ίδιος με το αυστηρό βουνίσιο τοπίο της Κρήτης. Αναχωρώντας για τας αιωνίους μονάς χάσαμε έναν καλό φίλο, έναν σπουδαίο ερευνητή και έναν ασυμβίβαστο δημοσιογράφο και δημιουργό.

     Με το Γιώργο μας έφερε πιο κοντά η αγάπη μας για το ηπειρώτικο μοιρολόι. Για το δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου, θεωρούσε πως μέσα του κρύβει τον απόηχο των βουνών, τον πόνο της στέρησης και τη δύναμη της ψυχής. Φίλε Γιώργο, ελπίζω να φτάνει ως εκεί που είσαι το μοιρολόι που μόλις ακούγεται από το σιντί μου. Να’ σαι καλά όπου κι αν είσαι.