Ο κλέφτης των παπουτσιών, Εφημερίδα των Συντακτών, Πέμπτη, 7 Φεβρουαρίου 2013

Ήταν οι μέρες που η λαγκάρντιος λιστομαχία είχε φουντώσει . Το ζάπινγκ κάνει κακό στην υγεία τέτοιες ώρες, στα κανάλια επαναλαμβάνονται τα ίδια επιχειρήματα, από τα ίδια πρόσωπα, ο κύριος κορμός είναι τα «βαριά» ονόματα της τηλεοπτικής μαστορο-τσιρίδας. Τέτοιες ώρες τα διαδίκτυο δίνει διαφορετικό τόνο, προσθέτει χρώμα κι ενδιαφέρον στην ενημέρωση. Συνελήφθη από την τοπική αστυνομία ένας νεαρός, διάβαζα στον ιστότοπο. Την ίδια ώρα οι φωνές στον τηλεοπτικό δέκτη έδιναν τη μάχη της λίστας και της κολοκυθιάς. Όχι ένας αλλά δύο, γιατί όχι τρεις οι  υπεύθυνοι για την προανακριτική, προσέθεταν άλλοι. Με το μαλακό, κινδυνεύει το πολιτικό σύστημα, κινδυνεύει η χώρα, αντέτειναν οι απέναντι.. Των οικιών ημών  εμπιπραμένων ημείς άδομεν, έλεγαν οι παλιοί σοφοί. Με άλλα λόγια, η λαϊκή θυμοσοφία θα μιλούσε περί διαφόρων που… χτενίζονται.

       Το ατόπημα του νεαρού; Έκλεψε ένα ζευγάρι παπούτσια, παραμονή των Φώτων. Επισκέφτηκε τους νοικοκυραίους με σκοπό να «τα πει», μέρες που ήταν. Ευκαιρία να μαζέψει κανένα ευράκι να λαδώσει το έντερό του. Να νιώσει παιδί; Δεν αποκλείεται. Τέτοιες μέρες η φαντασία των παιδιών οργιάζει.  Περιμένουν τον Άη-Βασίλη τους. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να δώσει σε κάποια παιδιά χαρά. Να χρωματίσει τη ζωή τους. Ίσως έτσι να σκέφτηκε το παιδί την ώρα που έλεγε τα κάλαντα. Στο διάδρομο του γυάλισαν ένα ζευγάρι παπούτσια. Ήταν το δικό του θαύματα, λίγο πριν κλείσει ο κύκλος των γιορτών. Ο Αη-Βασίλης αυτή τη φορά άργησε , μα δεν τον ξέχασε. Μπροστά του βρισκόταν ένα φρεσκοβαμμένο ζευγάρι  παπούτσια. Το αντικείμενο του πόθου του. Γι αυτόν ηδονή ήταν να νιώσει ζεστά τα πόδια του. Να κρύψει την ντροπή από τους συμμαθητές του που θα τον έβλεπαν πάλι με τα ίδια τρύπια, ξεθωριασμένα, ξεγοφιασμένα παπούτσια που τα κληρονόμησε από τον μεγάλο του αδελφό στην καλύτερη περίπτωση, ή από κάποιον κάδο σκουπιδιών.

       Στην τηλεόραση οι πανελίστες είχαν αυξήσει την ένταση. Λίγα τα λεφτά που θα  εισέπραττε η πολιτεία από τη φορολόγηση των εγκαταβιούντων στη λαγκάρντιο λίστα, είπε κάποιος απ’ αυτούς, ευχαριστημένος ίσως και με καθαρή τη συνείδησή του. Μικρό το παράπτωμα, ανάξια λόγου η ενασχόληση με όσους ‘ξέχασαν’ τη λίστα στα συρτάρια τους.

    Η πατρίδα μάλλον κινδύνευε από τον μικρό εραστή των παπουτσιών, την παραμονή των Φώτων. Οι πατρίδες πάντα κινδυνεύουν από τους Αγιάννηδες που διεκδικούν ένα καρβέλι ψωμί, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα κεραμίδι. Οι υπερασπιστές της πατρίδας είναι πάντα οι παπουτσωμένοι, οι πολίτες που έχουν το δικαίωμα να στεγάζονται στις λίστες απολαμβάνοντας τον ιδρώτα της φοροδιαφυγής τους.

       Τα παπούτσια  ήταν πάντα το μέσο που θέρμανε τις ελπίδες των αδύναμων για μια καλύτερη ζωή. Στη φαντασία των παιδιών τα παπούτσια ως δώρο αποκτούσαν μυθικές διαστάσεις. Ο «Αννίβας» της Άλκης Ζέη προσδίδει στα παπούτσια μαγικές διαστάσεις. Προσδοκά το δώρο των αθλητικών παπουτσιών που θα λειτουργήσουν σαν τα φτερά που θα τον κάνουν να πετάξει στην αθλητική επιτυχία.

       Τα παπούτσια γίνονται μέσο θαλπωρής αλλά και δραπέτευσης από το κοινωνικό περιθώριο. Το γοβάκι τελικά ήταν εκείνο που βοήθησε την Σταχτοπούτα να ξεφύγει από την εσωστρέφεια του τζακιού και να βρει στο πρόσωπο του βασιλόπουλου τον ιδανικό σύντροφό της. Μαζί με τις κοινωνικές νοηματοδοτήσεις τα παπούτσια έγιναν το σύμβολο της έμφυλης ταυτότητας. Τα τελευταία χρόνια η ανάγκη για αγορά παπουτσιών έγινε φετίχ της γυναικείας σεξουαλικότητας.

       Στο διάστημα που έκανα αυτές τις σκέψεις η λιστο-συζήτηση στη Βουλή είχε φουντώσει. Το αποτέλεσμα ήταν απαλλακτικό για όλους τους παπουτσωμένους. Το ρεπορτάζ στο διαδίκτυο για τον κλέφτη των παπουτσιών τελείωνε ως εξής:   οι αστυνομικοί συγκινήθηκαν με το περιστατικό αλλά δεν μπορούσαν να παραβλέψουν την πράξη. Ήταν κλοπή. Δυστυχώς, ο νεαρός δεν ήταν παπουτσωμένος.