Με περισσή ευαισθησία τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα απέκρυψαν το όνομα του άτυχου παιδιού που χτύπησε με μαχαίρι τη μητέρα του προχτές το βράδυ. Εδωσαν βεβαίως όλα τα άλλα στοιχεία, από φωτογραφίες του σπιτιού μέχρι μαρτυρίες γειτόνων και συμμαθητών, έτσι ώστε να αποτυπωθεί καλά το δράμα, λες και δεν αρκούσε η ίδια η πράξη για να χαθεί η ζωή της γυναίκας και να καταστραφεί η ζωή του παιδιού. Εσπευσαν μάλιστα να αποδώσουν και τον χαρακτηρισμό: μητροκτόνος. Λέξη φορτισμένη με αρνητικές μόνο συνδηλώσεις, για ένα παιδί-δράστη, που ήταν το θύμα τής μέχρι τώρα ζωής του και της συγκεκριμένης συγκυρίας.
Η βαθιά συμπόνια που νιώθουμε για την οικογένεια που βυθίστηκε στο πένθος δεν πρέπει να αποστρέψει την προσοχή μας από τη βαθιά έγνοια που γεννάει το ερώτημα πού οδηγούμε τα παιδιά μας. Το συγκεκριμένο -ένα παιδί με γνωστά προβλήματα, αφού σύμφωνα με τις μαρτυρίες δεν είχε φίλους, καθόταν διαρκώς μόνο του, ήταν σιωπηλό- αφέθηκε αβοήθητο, γιατί δεν υπήρχαν υποδομές που θα το βοηθούσαν. Η ιδέα να υπάρχει ειδικός ψυχολόγος σε όλα τα σχολεία ηχεί σαν επιστημονική φαντασία. Υπηρεσίες για κοινά προβλήματα, όπως για παράδειγμα οι διαταραχές λόγου και ομιλίας, είναι σχετικά απροσπέλαστες, λόγω έλλειψης προσωπικού. Για πιο σύνθετα προβλήματα, γονείς και παιδιά πρέπει να περάσουν από δαιδάλους γραφειοκρατίας, ενώ απαραίτητη είναι και η οικονομική δυνατότητα να τα αντιμετωπίσουν. Μαθαίνω ότι για συμβουλευτική γονέων το ΙΚΑ δίνει 2,26 ευρώ για κάθε συνεδρία με παιδοψυχολόγο ή 15 ευρώ για συνεδρίες με παιδοψυχίατρο. Με τέτοια προσκόμματα, γονείς πρόθυμοι να επισκεφτούν τους ειδικούς θα το σκέφτονταν για δεύτερη φορά. Ακόμη περισσότερο που, ως κοινωνία, δεν είμαστε φαίνεται έτοιμοι να δεχτούμε ότι τα προβλήματα ψυχικής υγείας είναι σαν τα προβλήματα σωματικής υγείας: τα περισσότερα, αν δεχτούν θεραπεία, θεραπεύονται.
Από την άλλη μεριά, το σχολείο θα έπρεπε κι αυτό να έχει τον ρόλο του, εντοπίζοντας προβληματικές στάσεις ή συμπεριφορές. Πώς, όμως, να γίνει αυτό από ανθρώπους χωρίς σχετική εκπαίδευση; Οι δάσκαλοι, που σπουδάζουν στα παιδαγωγικά τμήματα, διδάσκονται κάποια στοιχεία ψυχολογίας, οι καθηγητές όμως, που αποφοιτούν από τις λεγόμενες καθηγητικές σχολές (Φιλοσοφική, Μαθηματικό, Φυσικό, κ.λπ.), διδάσκονται μόνο παιδαγωγική και διδακτικές, άλλοι μάλιστα (π.χ. αυτοί που διδάσκουν πληροφορική ή οικονομία) δεν παίρνουν ούτε καν τις στοιχειώδεις αυτές πληροφορίες.
Εξάλλου στόχος τους δεν είναι η αγωγή αλλά η «ύλη». Στην καθημερινή τους επαφή με εφήβους στο κρίσιμο εκείνο πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, οι καθηγητές των λυκείων, ιδιαίτερα, δεν έχουν το δικαίωμα ούτε τα χρονικά περιθώρια να ασχοληθούν με κάτι άλλο εκτός από τα μαθήματα και την προετοιμασία για τις εξετάσεις. Ετσι τα παιδιά μένουν αβοήθητα, με προβλήματα που χρονίζουν, ενώ ταυτόχρονα είναι εκτεθειμένα στην επίδραση του στρες και της αφόρητης κοινωνικής πίεσης για σχολική επιτυχία.
Ακόμη κι αυτό το στρες, όμως, δεν κάνουμε τίποτε για να το απαλύνουμε. Διαβάζω ότι η επιτροπή πανελλαδικών εξετάσεων έδωσε δύο φορές λάθος θέματα, στα μαθηματικά και στη φυσική. Διαβάζω ότι σε μερικά σχολεία πήραν πίσω τα θέματα για να τα ξαναδώσουν μετά από μία ώρα. Για το πολύ δύσκολο θέμα σύγκρισης του Σολωμού με τον Λαπαθιώτη, η επιτροπή λέει ότι οι απαντήσεις βρίσκονταν στο βιβλίο του καθηγητή – στο οποίο οι μαθητές δεν έχουν πρόσβαση. Αυτό το τέρας που τρώει τα παιδιά πόση θλίψη θα είναι αρκετή για να το χορτάσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου