Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ, Μανδραγόρας, τεύχος 48, 2013

Με τα όσα συμβαίνουν πρόσφατα, οι στίχοι που ακολουθούν αποτυπώνουν την απελπισία και την οδύνη που σκορπάνε όσοι αλόγιστα αποφασίζουν αλλά και την ελπίδα όταν κάποιος στόχος ζεσταίνει την ψυχή μας. Η αίσθηση πως όλα μπορούν να αλλάξουν αρκεί να το θελήσουμε.

Ζωτική επανάληψη

Οι μέρες που έρχονται
κρέμονται σαν άδειες σακούλες.
Αλλά να τις γεμίσω με τι;Με ποιον;
Υγεία έχω, άχρωμη
και κάποια ευελιξία
του σώματος, του νου.
Όμως καμιά επιθυμία
δεν με περιμένει στην είσοδο της νύχτας
κανένα άνοιγμα της ψυχής μου
για τον ερχομό μιας ακόμη μέρας.
Η ιδέα της μακροημέρευσης
αδιάφορη μ' αφήνει
με ελκύει ακόμη το μυστήριο της ζωής
που με ανεξήγητο πείσμα
με τραβάει από το χέρι.
"Έλα, έλα να δεις"
-μια παράξενη φωνή
μέσα μου ακούγεται-
"Έλα, να δεις κάτι ακόμα".
Η επανάληψη-ανυπόφορη κάποτε-
σαν περιουσιακή εγγύηση
τώρα με στηρίζει.
Σε λίγο το αεράκι θα φυσήξει
η ανάσα το σώμα μου
και σήμερα θ'αναστήσει
κι ο ήλιος απρόσμενα θα χαμογελάσει
αφού το χαμόγελό του

δεν είναι ποτέ επανάληψη