Κι ενώ ο Ιούνιος φεύγει...

Ο Ιούνιος βρίσκεται στο τέλος του. Οι φωτιές τ’ Άη Γιάννη του Ρηγανά υπογράφουν με τελετουργικό τρόπο ότι η σφαίρα της ισημερίας ισορρόπησε για μια στιγμή παίρνοντας η μέρα πλέον την κατηφόρα για τη νέα ισημερία του Σεπτεμβρίου.

   Στο διάστημα αυτό κάποιοι θυμούνται ακόμη τον κλείδωνα, αναζητώντας το σημάδι του εκλεκτού της καρδιάς τους. Οι υποψήφιοι για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ ψάχνουν σημάδια στη βαθμολογία τους για το τμήμα που θα τους δώσει απλόχερα την εμπιστοσύνη του. Κι όλα αυτά εν μέσω των καθιερωμένων σχολίων για την καταβαράθρωση των βάσεων. Ελεγεία για μια εκπαίδευση που πνέει τα λοίσθια. Η χώρα της υπερβολής που αρέσκεται να βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη, συχνά παραμορφωμένο. Πολίτες που θρηνούν γι’ αυτό που φαίνεται. Που πλασάρεται ως το κύριο. Ό,τι συμβαίνει στην Γ΄Λυκείου  και τις πανελλαδικές είναι το σύμπτωμα μιας ατελέσφορης εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μιας οικονομίας φτερό στον άνεμο. Μιας πολιτικής τάξης που κυβέρνησε την Ελλάδα με γνώμονα τα πελατειακά της συμφέροντα. Ενός πολιτισμού που θεοποίησε την εικόνα και δεν αναζήτησε την ουσία. Μιας κοινωνίας που στηρίχτηκε σε ξυλοπόδαρα. Που την έμαθαν να σιχαίνεται τον εαυτό της. Που απαξίωσε τη γη και τη χειροναξία. Που έσπρωξε τη νεολαία μαζικά στην ανεργία προσφέροντάς της ως υποκατάστατο τον φρέντο καπουτσίνο στις τεμπέλικες καρέκλες της καφετέριας. Που δε διεκδίκησε την αλλαγή του δημόσιου σχολείου.

      Και όσοι βρίσκονται στο πιλοτήριο; Συνεχίζουν να νοιάζονται για την εικόνα τους. Μετρούν, αν δεν μαγειρεύουν, τις δημοσκοπήσεις. Σκέφτονται με όρους τηλεοπτικούς. Στη θέση της καρδιάς τους βρίσκεται το δελτίο των οχτώ.