Η πεζοπορία είναι μια αληθινή γιορτή των μυών, ένα πανηγύρι παλμικών κινήσεων, καρδιακής μουσικής, ένα έξαρμα απελευθέρωσης της σκλήρυνσης του σώματος· προϊόν καλής διατροφής! Από τη διατροφή ξεκινά η πνευματική δημιουργία. Ενα σπιτικό γεύμα, όσο δυσεύρετο κι αν είναι σήμερα, αξίζει πολύ περισσότερο από την ανάγνωση μιας καλής ποιητικής συλλογής, διότι δίνει ρυθμό φυσιολογίας στη ροή του αίματος και των λιπιδίων του. Αυτό σημαίνει ισορροπία, αρμονία, φρόνηση. Υπόθεση είναι όλα του πεζοπόρου. Αλλά έτσι περπατά αμέριμνος, βέβαιος ότι έχει συνοδοιπόρο την υγεία της ζωής, την ηρεμία της, την καλοσύνη της. Οι οσφρητικές ικανότητες οξύνονται, οι οπτικές ίνες διεισδύουν στα πιο μικρά πλάσματα, σε όλα τα χρώματα, στον πιο μακρινό ορίζοντα, τα χέρια ψαύουν μυστικά την ύλη του σύμπαντος κόσμου, ο ουρανίσκος αγάλλεται από άγρια φρούτα και γλυκές ή πικρές ρίζες της φύσης.
Πεζοπορώντας μαθαίνουμε το μέγεθος του στομαχιού, υποψιαζόμαστε την εξεγερτική φιλοσοφία του καφέ ή του αναψυκτικού (απαγορεύεται αυστηρά το αλκοόλ κατά την πεζοπορία…). Κυρίως εξασκούμαστε στη σιωπή (που είναι μια θεραπαινίδα του λόγου). Μαθαίνουμε επίσης να ακούμε τον θρουν της Γης, την υπόγεια και υπέργεια μουσική του τόπου και μαθαίνουμε επίσης να βλέπουμε σαν γεράκια, χωρίς να γινόμαστε αρπαχτικά.
Και αφού μυούμεθα σ’ όλα αυτά τα θαυμαστά, μαθαίνουμε επίσης και να σκεφτόμαστε· ας ρωτήσουμε κάποτε τους πεζοπόρους, συνοδοιπόρους ούτως ή άλλως στο πεπερασμένον… Μόνο οι περιπατητικές σκέψεις έχουν αξία, έλεγε ο Νίτσε, διακωμωδώντας τον Φλομπέρ που ισχυριζόταν (το αυτονόητο;) ότι δεν μπορεί να σκέφτεται και να γράφει κανείς παρά καθισμένος. Οχι, στην ελευθερία του βαδίσματος, στη μυική γιορτή του σώματος «κατεβαίνουν» οι υγιείς σκέψεις, οι πιο αισθητικές, οι πιο γνήσιες, οι πιο χοϊκές και όχι στην ευρωτίαση του γραφείου ή στις σκονισμένες βιβλιοθήκες. Τότε που γιορτάζουν όλες οι αισθήσεις, που οδηγούν το ταλαίπωρο κορμί στην έκσταση και την όρχησή του. Να γιατί λίγο καθαρό νερό, δροσερό, είναι αρκετό, όπως και η αύρα του αέρα, ορεινή ή αστική.
Γιατί και ο περίπατος στο άστυ έχει τη δική του αξία, πιο περίπλοκη ίσως, πιο αμήχανη, εντούτοις ισοσθενή της ορεινής. Προϋπόθεση, βεβαίως, της καλής πεζοπορίας και άρα της καλής σκέψης είναι η καλή πέψη. Κι έτσι φτάνουμε στην αρχή: τη διατροφή που πρέπει να της δίνουμε μεγάλη σημασία και φροντίδα, να είναι δηλαδή απόρροια του κλίματος, εν προκειμένω του μεσογειακού. Οι καρποί και τα φρούτα αρκούν σε συνθήκες φτώχειας· είναι ο πρόναος της ολιγάρκειας αλλά και της αυτάρκειας, εάν βεβαίως συνδυαστεί με την εμβάπτιση στο πολίτευμα της Δημοκρατίας.
Στην πεζοπορία εξουσιάζουμε οι ίδιοι τις αισθήσεις μας, δεν μας εξουσιάζουν αυτές, που εξουσιάζονται με τη σειρά τους από καταναλωτικά-καπιταλιστικά πρότυπα, από την κρατική εξουσία δηλαδή.
Με μια λέξη, στην πεζοπορία εξαγνιζόμαστε, αποκαθαιρόμεθα από κακά ένστικτα και κακές σκέψεις. (Θα έχει γούστο εάν είναι έτσι…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου