Ε.Αυδίκος, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 30 Απριλίου 2014

Η θρακολογία εξελίχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε πεδίο, που θεωρήθηκε κατάλληλο για την ανάπτυξη πολιτικών στρατηγικών σε σχέση με άλλες χώρες(Τουρκία) αλλά και για τη διατύπωση ενός φοβικού λόγου τόσο σε σχέση με την πολυπολιτισμικότητα στην περιοχή όσο και με την εδαφική ακεραιότητα της Θράκης

   Μπόρεσα να κατανοήσω αυτό το πλαίσιο όταν διάβηκα για πρώτη φορά-το 1992- τη γέφυρα του Νέστου προκειμένου να αναλάβω υπηρεσία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στην Αλεξανδρούπολη. Με συνόδευε η εικόνα που είχα σχηματίσει στην «άλλη Ελλάδα», την πέρα από το  Νέστο. Ήταν η Θράκη, σύμφωνα με τον τρόπο των «Νοτίων» , ένας τόπος επικινδυνότητας αλλά και «μιαρότητας» εξαιτίας της συνοίκησης χριστιανών και μουσουλμάνων στην ίδια περιοχή. Ένας τόπος «στιγματισμένος», συνεπώς ανεπιθύμητος. Πρόκειται για το στερεότυπο που αποτυπώθηκε στην τιμωρητική φράση προς τολμητίες  δημοσίους υπαλλήλους «κάτσε καλά, θα σε στείλω στον Έβρο». Με συνόδευε η εικόνα του Βέγγου-υπαλλήλου, που είχε κατασκηνώσει μπροστά από το υπουργείο διαμαρτυρόμενος για τη δυσμενή μετάθεσή του στη Θράκη. Η Θράκη , έμαθα τα οχτώ χρόνια που έζησα εκεί, ήταν ένας τόπος δισημίας. Προσφερόταν για ρητορικές υπερβολής. Το διαπίστωσα όταν οι φανατικοί και από τις δυο κοινότητες εναντιώθηκαν στην υπαγωγή των μουσουλμάνων μαθητών σε ιδιότυπο καθεστώς εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια, ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να σπουδάσουν στον τόπο τους. Ήταν η Θράκη που προτιμούσε την εσωστρέφεια. Που επέλεγε την καχυποψία και τη δυσανεξία στη διαφορά. Κοντά σ’ αυτήν υπήρχε και η Θράκη της συνύπαρξης. Της συνεργασίας. Η Θράκη των πολιτών. Των απλών ανθρώπων που δεν είχαν να χωρίσουν τίποτε. Η Θράκη των πρώτων φοιτητριών μου στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών. Η Θράκη του «πολυπολιτισμικού» έρωτα, που είχε να αντιπαλέψει την προκατάληψη και την περιθωριοποίηση.

    Η θρακολογία επανέρχεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Συνήθως, είναι συστατικό στοιχείο των εκλογικών αναμετρήσεων. Η Θράκη γίνεται η λυδία λίθος της εθνικοφροσύνης. Αναμφίβολα οι μουσουλμάνοι ως ψηφοφόροι είναι πολύφερνοι για όλους: Δημάρχους, περιφερειάρχες, κόμματα. Συνεπώς, το κυνήγι υποψηφίων από τη μουσουλμανική κοινότητα είναι το αγώνισμα, στο οποίο επιδίδονται όλα τα κόμματα αλλά και οι επικεφαλής των παρατάξεων. Την ίδια στιγμή διεξάγεται και ένας άλλος, παράλληλος αγώνας που στοχεύει στην εξουδετέρωση της αποτελεσματικότητας των υποψηφίων των αντιπάλων κομμάτων και παρατάξεων. Αναζητούνται φωτογραφίες, δηλώσεις και συμπεριφορές που τεκμηριώνουν την ακαταλληλότητα των υποψηφίων και την επικινδυνότητα και πολιτική ανωριμότητα των αντίπαλων σχηματισμών, γεγονός που πιστοποιείται από τη σχέση τους με το προξενείο και εκπροσώπους της τουρκικής κυβέρνησης.

     Θα ήταν αφελής όποιος ισχυριζόταν ότι δεν υπάρχουν προβλήματα στη Θράκη, τα οποία πολλές φορές οφείλονται σε φανατισμούς, συσσωρευμένη αδιαφορία του ελληνικού κράτους αλλά και παρεμβατικότητα από εξωγενείς παράγοντες. Αυτό συμβαίνει με όλες τις μειονότητες, σ’ όλο τον κόσμο. Στη Θράκη υπάρχει ένας επιπλέον λόγος για την επιβάρυνση του ορίζοντα. Είναι η γειτνίαση  αλλά και η ιστορική μνήμη, που βαραίνει την ατμόσφαιρα. Είναι, ακόμη, και η πολιτική ανωριμότητα πολλών εκπροσώπων της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα, που χρησιμοποιούν υπαρκτά προβλήματα ως επιχειρήματα για να πλήξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους παραβλέποντας-ή και αγνοώντας- πόσο περίπλοκες είναι οι σχέσεις. Θυσιάζουν το μακροπρόθεσμο  όφελος, για τη Θράκη και την Ελλάδα γενικότερα,  στα μικροκομματικά συμφέροντα. Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύουν ότι ο πιο επικίνδυνος παράγοντας για τη  Θράκη είναι ο φετιχισμός της εξουσίας.

       Εξίσου αφελής θα ήταν η εμμονή σε μια στατική θεώρηση της πολιτισμικής ανθρωπογεωγραφίας στη Θράκη. Η μειονότητα είναι μουσουλμανική, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάννης. Ωστόσο, συγκροτείται από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Αν αυτό αποσιωπάται, τότε εθελοτυφλούμε. Αν οι επιστήμονες αποφεύγουν να μιλάνε για τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της μειονότητας, τότε δεν συμβάλλουν στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των μουσουλμάνων. Ιδίως των πολιτών που ανήκουν στις αριθμητικά υποδεέστερες εθνοτικές ομάδες.

       Η Θράκη είναι ένας μαγικός τόπος. Σημαδεύει όσους τη γνωρίζουν. Είναι ακόμη κι ένας τόπος χαμηλότονος. Κυριαρχούν τα χαμηλά ύψη. Οι λόφοι. Δεν αρέσκεται στις υπερβολές. Αγαπά το μυστήριο. Από την εποχή του Ορφέα και των πρώτων αναστενάρηδων. Δεν της ταιριάζουν οι φανατισμοί. Δεν είναι μαθημένοι οι Θρακιώτες σ’ αυτά. Ιδίως σε μια εποχή που οι ντόπιοι, ανεξάρτητα απ’ τον Θεό που πιστεύουν, αναζητούν τον κοινό βηματισμό. Όταν λοιπόν οι πολιτικοί φωνασκούν και τα ΜΜΕ επιλέγουν τους οξείς τόνους το μόνο που καταφέρνουν είναι να φορτίζουν την ατμόσφαιρα, όχι πάντα για το καλό της Θράκης.

Dear Scholar,
I am writing to inform you of an exciting new Fulbright U.S. Scholar grant opportunity in your field of expertise. The competition for academic year 2015-2016 launched in February, and for the first time, Iceland is offering an award in Folkloristics. The selected candidate will teach and/or conduct research at the University of Iceland in Reykjavik.
This award is open to academics with a PhD, including early career scholars, and the selected candidate will teach courses on non-Western mythologies and a contemporary topic in the field of Folkloristics. It would also be appreciated if the candidate was willing to advise student researchers, as well as graduate students and faculty members interested in publishing in American academic journals.
The University of Iceland, founded in 1911, is the oldest and largest university in the country. It is a modern and rapidly developing institution, and the majority of its perman! ent academic staff have studied and researched at respected foreign universities. The Department of Folklore has three full-time professors and two adjunct faculty members, and their research areas range from Old Norse religions and medieval popular literature to children?s folklore and performance studies.
A detailed award description, profile of the university, and list of application requirements can be found here in the catalog of awards. More information about the Fulbright Scholar Program can be found on our website, http://www.cies.org/, and the complete catalog can be accessed online at http://catalog.cies.org/. As outlined in our Eligibility Guidelines, all applicants must be U.S. citizens at the time of application. The current competition will close on August 1, 2014.
I would be happy to answer any questions, and please feel free to share this information with colleagues, listservs, newsletters, or social media networks.
Sincerely,
Cate
Cate McCraw
Program Coordinator, Fulbright U.S. Scholar Program
Council for International Exchange of Scholars (CIES)
Institute of International Education (IIE)
1400 K Street, NW, Suite 700
Washington, DC 20005
Phone +1.202.686.6255 | Fax +1.202.686.4029
europeeurasia@iie.org | http://www.cies.org/

ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Μπορεί, πολλές φορές, η πραγματικότητα να βοά, αλλά οι σύγχρονοι άπιστοι Θωμάδες αποφεύγουν ακόμη και να θέσουν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, όπως τουλάχιστον έπραξε, κατά τας Ιεράς Γραφάς, ο γενάρχης τους, προκειμένου να βεβαιωθεί και να πιστέψει την ανάσταση του Θεανθρώπου. Μόνο που οι επίγονοί του ξεχνούν ότι έτσι γίνονται εκτός από αρνητές αυτής της πραγματικότητας και συμμέτοχοι στη βάναυση προσβολή της.

Αυτό είχε, προφανώς, στο μυαλό του ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος όταν, σε πρόσφατη εκδήλωση που διοργάνωσαν το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και η νεοφυτευθείσα «Ελιά», έκρινε σκόπιμο και χρήσιμο να υπενθυμίσει την απλή κι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι το –εναπομείναν- ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον υπό τη φωτισμένη και στιβαρά ηγεσία του, έχει διαφορές με την Νέα Δημοκρατία.

 Και για να αναδειχθεί η φύση και το μέγεθος αυτών των διαφορών, δεν είναι ανάγκη να ανασύρει κανείς από το χρονοντούλαπο της ιστορίας το μνημειώδες κουτσογιώργειο ρήμα «φως (=ΠΑΣΟΚ) – σκοτάδι (=Δεξιά)» που συνόψιζε και συμπύκνωνε με τον καλύτερο τρόπο το στίγμα και το κλίμα μιας αλήστου μνήμης και δόξης εκείνης εποχής. Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι ότι εδώ πρόκειται για διαφορές ουσίας οι οποίες οριοθετούν με πλήρη σαφήνεια και προσδιορίζουν δύο διαφορετικής τάξεως κόσμους.

Και βέβαια, για να προλάβει ο κ. Βενιζέλος την εύλογη ένσταση κάποιων ότι, παρά τις συνομολογημένες αγεφύρωτες διαφορές του κόμματός του με τη Νέα Δημοκρατία, εν τούτοις συμβιώνει αρμονικά μαζί της και συγκυβερνά, σπεύδει να διευκρινίσει ότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, πρόκειται για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, τη συγκρότηση της οποίας επέβαλαν ως υπέρτατο εθνικό και πατριωτικό καθήκον στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων οι έκτακτες και κρίσιμες περιστάσεις υπό τις οποίες, όλως αδοκήτως, για να μην πω αναιτίως, περιήλθε την τελευταία πενταετία η –μέχρι τότε ισχυρή- χώρα μας.

Σε αντίθεση με κάποιους άλλους που χάριν της δικής τους αυτοσυντήρησης, μονίμως ποντάρουν και επενδύουν στην καταστροφή της, τόσο ο ίδιος όσο και ο -αντίπαλός του κατά τα άλλα- αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς, μόλις αποθεραπεύθηκε από την αντιμνημονιακή ιλαρά από την οποία είχε για κάποιο διάστημα προσβληθεί, συναισθανθέντες βαθύτατα το πατριωτικό τους καθήκον, ανέλαβαν από κοινού και πάντα υπό την υψηλή εποπτεία (επικυριαρχία κατ’ άλλους) των τροϊκανών, την πρωτοβουλία να σώσουν τη χώρα.

Μαζί τους, ως γνωστόν, είχε τολμήσει τότε να συμπράξει, ως αυθεντικός εκπρόσωπος της Αριστεράς εκείνης που δεν φοβάται να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες, κι ο κ. Φώτης Κουβέλης, αλλά στην πορεία κιότεψε (και πώς να κρατήσει ο άνθρωπος την ψυχραιμία του μπροστά σε κάτι απογοητευτικές δημοσκοπήσεις) και, άρον άρον, εγκατέλειψε την κοινή προσπάθεια.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι ο κ. Βενιζέλος ορθά έπραξε δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις ούτως ή άλλως υπάρχουσες διαφορές μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Και δεν είναι μόνο επειδή, αυτή την περίοδο, βρισκόμαστε ενώπιον πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων, από το αποτέλεσμα των οποίων κάτι προσδοκά να αποκομίσει κι ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί.

Το σπουδαιότερο είναι ότι, ιδίως στις μέρες μας, καλό είναι να επαναλαμβάνονται –έστω κι αν, μερικές φορές, η επανάληψη κουράζει- μερικά πράγματα, όσο προφανή και αυταπόδεικτα κι αν μοιάζουν για τον κοινό νου. Και τούτο γιατί η ανοχή απέναντι στη συστηματική διαστρέβλωσή τους ενέχει τον κίνδυνο να χάσουν εν τέλει το αληθινό τους νόημα.  

ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)

 

 30/04/2014

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΘΝΟΛΟΓΙΑΣ

Ερεσσού 43, 10681 Αθήνα. Τηλ: 210-3819465

e-mail: societyforethnology@yahoo.com

            societyforethnology@gmail.com

 site:    www.societyforethnology.gr

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Εταιρείας Εθνολογίας

σας προσκαλεί

στη διάλεξη του ομότιμου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Λυών ΙΙ (Γαλλία)

κ. Bernard Vernier

“La transformation des formes de flirt dans 6 villages musulmans de Grèce”

που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα, 5 Μαϊου 2014, ώρα 20.00

στην αίθουσα του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων  Φοίβου Ανωγειανάκη-Κέντρο Εθνομουσικολογίας (ΜΕΛΜΟΚΕ), οδός Διογένους 1-3 στην Πλάκα (Αέρηδες) με ελεύθερη είσοδο.

(θα υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση)

Συγγραφή Ανθολογίας Καρδιτσιώτικης ποίησης

                                         ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ «ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ»

Συγγραφή Ανθολογίας Καρδιτσιώτικης ποίησης

Με πρωτοβουλία της «φιλολογικής συντροφιάς» πρόκειται να εκδοθεί «Ανθολογία Καρδιτσιώτικης ποίησης». Σε αυτή θα συμπεριληφθούν ποιήματα συμπατριωτών μας, που κατοικούν στην Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας ή κατάγονται από αυτήν και ζουν αλλού.

Όσοι έχουν εκδώσει ποιητικές συλλογές (μία ή περισσότερες), παρακαλούνται να τα στείλουν μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό και μία φωτογραφία στον κ. Παρμενίωνα Μπώλο ή στην κ. Βασιλική Κοζιού-Κολοφωτιά.

Τα e-mail είναι: parmen.bolos@gmail.com , koziou51@gmail.com.

Τα τηλέφωνα επικοινωνίας είναι: 6972813285 (Μπώλος Παρμενίων), 6938749249 (Κοζιού-Κολοφωτιά Βασιλική).

Η Διεύθυνση είναι: Ανδρέα Παπανδρέου 56, τ.κ. 43100, Καρδίτσα (Μπώλος Παρμενίων)

Για να έχουμε, μια όσο γίνεται πληρέστερη καταγραφή του ποιητικού δυναμικού της περιοχής μας, θα χρειαστεί να προωθήσουν το ποιητικό έργο των αποθανόντων λογοτεχνών οι στενοί συγγενείς τους.

Η Επιτροπή Έκδοσης καλό είναι να έχει (μαζί με τα ποιήματα και το βιογραφικό) και το τηλέφωνο των ενδιαφερομένων.

                                                             Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών σε συνεργασία με το Γερμανικό πολιτικό Ίδρυμα Konrad-Adenauer-Stiftung (KAS)

διοργανώνει την Τρίτη 29 Απριλίου 2014 και ώρα 14:00-18:00 στο Αμφιθέατρο του Τμήματος (Γ. Καρτάλη 72 & Ροζού, πρ. Γαλλικό Ινστιτούτο) Συνέδριο με θέμα:


«EUROPE – NO, THANKS?

FACING THE CHALLENGE OF EURO-SKEPTICISM»


Επιστημονικός Υπεύθυνος

Νικόλαος Κυριαζής, Καθηγητής,

Πρόεδρος Τμήματος


Μπορείτε να δείτε το πρόγραμμα του Συνεδρίου

http://www.econ.uth.gr/anakoinoseis.html#fa

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Θα χαρούμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας στην εκδήλωση τιμής και μνήμης, αφιερωμένη στον ποιητή και συγγραφέα Νίκο Βλ. Σφυρόερα, την οποία διοργανώνουν ο Απεραθίτικος Σύλλογος Νάξου και ο Σύλλογος Φιλωτιτών Νάξου το Σάββατο 3 Μαΐου 2104 και ώρα 19:00 στη Στοά του Βιβλίου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (Πεσματζόγλου 5 και Σταδίου).

WE ARE THE FOLK? Call for Papers We are the Folk: Rethinking Folklore in the Twenty-First Century Lisbon, 22, 23 and 24 October 2014

Anthropologist and folklorist Alan Dundes would turn eighty this year.
Inspired by this date, the Instituto de Estudos de Literatura Tradicional
(IELT), at Universidade Nova de Lisboa, Portugal, is organising an
international conference that will take his proclamation “Who are the folk?
Among others, we are!” at face value and explore its implications from a
wide range of disciplines, from science to humanities and the social
sciences, to the visual and performative arts, philosophy, and politics,
amongst others.

The manner in which folklorists study what they see as the creativity and
richness of the ways people put meaning in their existence has often been
taken as too static and decontextualized. The no! tion of “folklore” carries
profoundly contradictory meanings and connotations. In Portugal, it has
particularly been the case as a result of the interest in “popular culture”
for propaganda purposes associated with the Estado Novo regime. Nonetheless,
folklore’s appeal on the public is undeniable. Its presence in everyday life
takes on many forms and appears in the vitality and diversity of social
practices that call for renewed, less reductive approaches. This conference
wishes to confront different perspectives and terminologies associated with
the studies of culture, evaluating the practicality of the concept of
folklore, the multiplicity of its meanings and its capacity to integrate
interactions between traditional and contemporary expressions and
appropriations in particular social, cultural and historical contexts.

Drawing on the growing interest cultural heritage has raised in the public
sphere, ! and, simultaneously, on recent advances in the study of the uses of
culture and memory, it is crucial to rethink the concept of folklore as well
as the complexity of its manifestations and its impact on an increasingly
interdisciplinary and participatory research.

Keynote Speakers: Alison Dundes Renteln, Christian Bromberger, Jorge Freitas
Branco, Mário Correia, Pertti Anttonen e Tok Thompson.

We welcome proposals in Portuguese or English dealing with all aspects of
Folklore, focusing on (but not limited to) the following topics:

• Folklore Genres: Tales, Proverbs and Legends
• Folklore and Identity
• Folklore and Popular Culture
• Folklore and Cultural Heritage
• Folklore and Modernity
• Folklore Materialities
• Folklore and Tourism
• Folklore and Literature
• Folklore and Music
• Folklore and History
• Folklore and Environment
• Folklore and Law
• Human/animal bond in Folklore
• Gender and Folklore
• Children’s Folklore
• Folklore and the Contemporary Arts
• Transgressive Folklore
• Monstrosity in Folklore
• Editing Folklore
• Folklore and Translation
• Folklore Archives
• Folklore in the Digital Age

Please include the following information with your proposal:

• the full title of your paper;
• a 250 word abstract;
• your name, e-mail address, institutional affiliation and position;
• a short 150 word bionote;

The deadline for proposals is 31st May 2014. Participants will be notified
of acceptance by 1st July 2014. Inquiries and proposals should be sent to the following e-mail: wearethefolk2014@gmail.com

Organising Committee

• Anabela Gonçalves
• Carolina Vilardouro
• Oriana Alves
• Sara Graça da Silva

Scientific Committee

• Ana Paula Guimarães
• Jean-Yves Durand
• José Luís Grosso
• Luísa Medeiros
• Sara Graça da Silva
• Vera Marques Alves
   

Read more or reply

Dissertation Reviews is seeking a dynamic scholar in Ethnomusicology

by Stefania De Petris

Dissertation Reviews is seeking a dynamic scholar in Ethnomusicology to develop a new field within our innovative scholarly network

Dissertation Reviews (www.dissertationreviews.org) is a web platform featuring reviews of recently defended PhD dissertations in the humanities and social sciences. We have grown by leaps and bounds since our founding five years ago: from only one field to more than 20, from 10 reviews per year to over 550, and from a handful of editors to a team of more than 30 talented early-career scholars across the globe.

As we look ahead to the 2014-15 season, we are seeking dynamic early-career scholars to help us develop a new field in Ethnomusicology (and related disciplines; please find below a complete list of eligible areas).

Description

As a Field Editor, yo! u would collaborate closely with the editorial staff to develop a new branch of Dissertation Reviews. Specifically, you would:

- Work with editorial staff to learn about recently defended dissertations in your field;

- Liaise with dissertation authors and reviewers in your field;

- Draw upon and expand your knowledge of the field in order to pair dissertations with appropriate reviewers;

- Act as the public face of Dissertation Reviews within your field/discipline/area;

- Collaborate with your fellow Dissertation Reviews editors in other fields to help continually improve and enhance the overall project.

Eligible Candidates

All early-career faculty, post-doc, and advanced PhD students in Ethnomusicology (and related disciplines) are eligible to apply.

As the the ideal candidate, you are:

- Committe! d to the development of ever more dynamic, collegial, and innovative scholarly communities;

- Enthused by the idea of becoming more informed about current, cutting-edge research in your field;

- Responsible and reliable;

- A professional, consistent communicator;

- An active member of your field’s scholarly networks (i.e., conferences, listservs, etc.).

Eligible Areas

We are particularly eager to develop new fields in the following areas: African Studies, African-American Studies, Archaeology (non-Asia), Art History (non-Asia), Communication Studies, Comparative Literature, Economics, Environmental Studies, Ethnomusicology, European History (region/country-specific), French and Italian Studies, German Studies, Jewish Studies, Literature (non-East Asia), Media Studies, Native American Studies, Psychology, Philosophy, Political Science, Religious Studies (non-Islamic), Slavic Languages and Literatures, Sociology.

As part of the application process (details below), we ask that you indicate the particular area or field within your discipline you would like to help develop and edit. There is no restriction whatsoever on focus, only on scope: we ask that the proposed rubric be “medium-sized” – i.e., not too large, not too small. Recent successful applications have included Economic History, Museum Studies, South Asian Studies, Islamic Studies, Russian History, Latin American Studies, and Science Studies, among others. And there’s no need to have the rubric perfected from the start: we will collaborate with you to help determine the ideal thematic, theoretical, temporal and spatial contours of the new branch.

Application Items

Please email us at info@dissertationreviews.org with following items:

! - Brief Statement addressing:

- the field/area/discpline you are applying to help develop and edit;

- how and why the scholars and scholarship in this field would, in your opinion, benefit from and contribute to the Dissertation Reviews community;

- how your own background and credentials speak to the eligibility items listed above.

- CV (2 pp. or less).

Support

To make the process of developing and managing the new branch as smooth and efficient as possible, Field Editors receive robust support from the editorial staff. Please note that all editorial positions at Dissertation Reviews are unpaid.

Ποιος κοροϊδεύει ποιον για τη ΔΩΔΩΝΗ; - Αμερικανική εταιρία «πανηγυρίζει» για deal με την ιστορική γαλακτοβιομηχανία...

Ποιος κοροϊδεύει ποιον για τη ΔΩΔΩΝΗ; - Αμερικανική εταιρία «πανηγυρίζει» για deal με την ιστορική γαλακτοβιομηχανία...

Γιώργος Χαρβαλιάς,Το καντήλι της Ελλάδας αργοσβήνει…, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 19ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν μετά τη θριαμβευτική έξοδο στις αγορές και το «μπόλιασμα» του ευρωψηφοδελτίου της Ν.Δ. με δυο τρία υποδειγματικά…«ούφο» οι πολιτικοί συντελεστές της συγκυβέρνησης είναι έτοιμοι να ζήσουν ξένοιαστοι τον πασχαλινό τους μύθο στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Ξέρω όμως στα σίγουρα ότι εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες θα κάνουν στην κυριολεξία μαύρη Ανάσταση, περιμένοντας από Δευτέρα να ξαναγυρίσουν στον γολγοθά τους.
 

Ο ελληνικός γολγοθάς δεν έχει λήξη. Κι όποιος νομίζει ότι ήρθε η λύτρωση επειδή κάποιοι στο Μέγαρο Μαξίμου ανακάλυψαν το…ποδήλατο, είναι άξιος της μοίρας του.
 

Δυστυχώς η Ελλάδα διαλύεται, τρώει τις σάρκες της και φυλλορροεί. Τα καλύτερα μυαλά φεύγουν για το εξωτερικό. Οι δανειστές επιβάλλουν μια νέα καταναγκαστική διασπορά, που συρρικνώνει τον κοινωνικό ιστό και θρυμματίζει τους αρραγείς μέχρι σήμερα οικογενειακούς δεσμούς. 
 

Σε αντίθεση με τη μετανάστευση των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, σήμερα δεν ξενιτεύονται τα εργατικά χέρια των πόλεων και η φτωχολογιά της υπαίθρου. Εξειδικευμένοι επιστήμονες και καταξιωμένοι επαγγελματίες φεύγουν για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη, μακριά από το… success story της ελληνικής «ρουμανοποίησης». Και πολλοί από αυτούς δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν ποτέ. Θα αφομοιωθούν στις χώρες φιλοξενίας τους ως πολίτες της ενωμένης Ευρώπης, θα κάνουν μεικτές οικογένειες και θα επισκέπτονται τη γενέτειρα δυο τρεις φορές τον χρόνο για διακοπές. Σαν τον παλιό… θείο από την Αμερική.
 

Την ίδια ώρα, η χώρα γερνάει. Η υπογεννητικότητα χτυπάει κόκκινο και η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια δεξαμενή συνταξιούχων, που σύντομα δεν θα παίρνουν σύνταξη… 
 

Αυτοί οι ηλικιωμένοι με τα πετσοκομμένα εισοδήματα είναι που στηρίζουν με την ψήφο τους τις πολιτικές του Μνημονίου. Πιθανόν στη ζωή τους να έχουν δει πολλά και τρέμουν μήπως δουν τα χειρότερα. Ομως μια χώρα που βγάζει κυβερνήσεις χάρη στις ηλικίες… 60 plus (από αυτούς που ξεροσταλιάζουν πρωί πρωί στο παραβάν για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα) δεν έχει ελπίδα να ορθοποδήσει…
 

Πατρίδα φοβισμένων γέρων, άνεργων νέων κι απελπισμένων σαραντάρηδων που κυνηγούν το τρένο της μεγάλης φυγής κατάντησε η Ελλάδα του Μνημονίου. Κι αυτή θα είναι η τύχη μας για καμία τριανταριά χρόνια. Οσο δηλαδή θα εξαρτιόμαστε από τους ξένους για να «εξυπηρετούμε» το δυσθεώρητο χρέος μας. Δηλαδή για να τους επιστρέφουμε τα δανεικά στην ώρα τους…
 

Κακά τα ψέματα, η μίνι-έξοδος στις αγορές ήταν μία ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας που τους βόλευε όλους. Τη Μέρκελ, για να δείξει ότι ξεμπέρδεψε από τον ελληνικό μπελά και δεν θα χάσουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι τα λεφτά τους. Την κυβέρνηση, για να πείσει τους αφελείς ότι βγήκαμε από το τούνελ. Και φυσικά τους διάφορους σαλταδόρους των hedge funds, που έχουν ανακαλύψει εδώ ένα ιδιότυπο, ευρωζωνικό… Ελντοράντο. 
 

Σχεδόν οι μισοί (49%) από τους επενδυτές που έσπευσαν να αρπάξουν το ελληνικό ομόλογο… κελεπούρι προσδιορίζονται ως «διαχειριστές κεφαλαίων». Αλλο ένα 33% των αγοραστών, σύμφωνα και πάλι με την επίσημη ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών, είναι hedge funds. Ενα ισχνό 14% κατέληξε σε ξένες τράπεζες. Και μόλις το 4% αυτών που επέλεξαν να εμπιστευτούν το ελληνικό mini bond ήταν ξένα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή οι πιο σοβαροί και θεσμικοί διεθνείς επενδυτές.
 

Το τι σημαίνει αυτό αφήνω να το αναλύσουν οι ειδικοί. Κι ελπίζω να το έχει κατανοήσει ο Στουρνάρας, που έσπευσε να κομπάσει. Γιατί πράγματι η Ελλάδα βγήκε στις αγορές με στημένη διαδικασία. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αθέμιτο, ούτε αντιδεοντολογικό. Την ίδια μέρα όμως βγήκαν στο… μεϊντάνι των αγορών το Πουέρτο Ρίκο, το Πακιστάν και ακόμη δυο τρεις τριτοκοσμικές χώρες. Κι αυτές δανείστηκαν. Με ανάλογα επιτόκια και αντίστοιχες υπερκαλύψεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι από τη μια μέρα στην άλλη τις… εμπιστεύθηκαν οι αγορές, παρότι κάποιες βαθμολογούνται καλύτερα από τους ξένους οίκους από ό,τι η Ελλάδα...
 

Ανάλογο θέατρο παίζεται και με τη φάμπρικα των λεγόμενων start up business. Στο προσκήνιο, ιστορίες γρήγορου πλουτισμού στην Ελλάδα του οικονομικού μαρασμού. Ανεργοι που έγιναν εκατομμυριούχοι με μια έξυπνη ιδέα που άρεσε στους… Γερμανούς, φοιτητές που πούλησαν το μαγικό software στη Silicon Valley, αγρότες που καλλιεργούν «έξυπνες» τροφές και… βρήκαν τον Μάη που θρέφει τους τέσσερις. Ιστορίες με… αρκούδες για νεοφυείς επιχειρήσεις και…πράσινα άλογα σαν την πράσινη ανάπτυξη του Γιωργάκη. Μόνο και μόνο για να ξοδεύονται τα κονδύλια γερμανικής επιμόρφωσης, να στρατολογούνται «πρόθυμοι νεροκουβαλητές» και να επιτείνεται η διαρροή εγκεφάλων. Την ίδια ώρα, οι νέοι που δεν είχαν τη τύχη να…σφίξουν το χέρι της Μέρκελ καταδικάζονται στον μισθό των 400 ευρώ και στη φτωχοποίηση διαρκείας…
 

Κάποιοι πολιτικοί λοιπόν μπορεί μεθαύριο ακόμη και να πανηγυρίζουν τσουγκρίζοντας αβγά, την ίδια ώρα που η χώρα γκετοποιείται, προλεταροποιείται, βυθίζεται σε άγριες μορφές κοινωνικού και επαγγελματικού κανιβαλισμού, από τις οποίες θα είναι αδύνατον να ξεφύγουν οι επόμενες γενιές.
 

Τόσο βίαιη αναπροσαρμογή προς τα κάτω βιοτικού επιπέδου λαού ανεπτυγμένης χώρας δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στην Ιστορία. Οι Ελληνες έγιναν κουρελήδες κι αυτό βαφτίστηκε… ανάκτηση ανταγωνιστικότητας.
 

Γι' αυτό σας λέω, δεν ξέρω πώς θα περάσουν οι πολιτικοί το Πάσχα. Με ποιο περίσσευμα υποκρισίας θα πάνε στα χωριά τους. Ενα όμως μπορώ να υποθέσω. Οι μισοί συμπολίτες μας θα σουβλίζουν το αρνί και θα σκέφτονται να ’ταν στη θέση τους ο βουλευτής της περιφέρειάς τους. Αυτός που ψήφισε «για τελευταία φορά» την καταδίκη τους…

Μηχανή του Χρόνου - Το παρακράτος των Συνταγματαρχών

Σάββατο, 19 Απριλίου 2014 12:30 Τα... έσπασαν υπό βροχή οι Πρεβεζάνοι στην Πρώτη Ανάσταση (photo+vid) Μέγεθος γραμματοσειράς decrease font size Αυξηση μεγέθους γραμματοσειράς Εκτυπώστε το Email Image Gallery Αξιολογήστε1 2 3 4 5 (0 Ψήφοι) Τα... έσπασαν υπό βροχή οι Πρεβεζάνοι στην Πρώτη Ανάσταση (photo+vid) Το έθιμο της Πρώτης Ανάστασης αναβίωσε και φέτος στο Σαϊτάν Παζάρ και στον πεζόδρομο της Αγοράς, με τον καιρό να μη στέκεται σύμμαχος, καθώς έβρεχε. Στις 9.30 το πρωί του M.Σαββάτου, μόλις η καμπάνα του Αγίου Χαραλάμπους σήμανε την πρώτη Ανάσταση δεκάδες πήλινα αντικείμενα έσπασαν στον πλακόστρωτο ενώ κροτίδες έπεσαν σε όλο το ιστορικό κέντρο, στέλνοντας το μήνυμα της νίκης της ζωής ενάντια στον θάνατο. Το έθιμο «χάνεται» στα βάθη της Τουρκοκρατίας όταν οι Χριστιανοί , προκειμένου να μπορέσουν να γιορτάσουν την Ανάσταση προκαλούσαν φασαρία στο Σαϊτάν Παζάρ για να κρατήσουν μακριά τους Τούρκους. Η συνήθεια αυτή τηρήθηκε και μετά την Απελευθέρωση και έφτασε μέχρι τις μέρες μας. 13933253993 97436e2192_o Η πρωτοβουλία της αναβίωσης του εθίμου και η οργάνωση ανήκει στους καταστηματάρχες του Σαϊτάν Παζάρ και στον Εμπορικό Σύλλογο του Ιστορικού Κέντρου της Πρέβεζας. 13933215615 ac89259ec7_o Την χαρμόσυνη ατμόσφαιρα πλαισίωσε το Μουσικό Σχολείο της Πρέβεζας, με παραδοσιακά τραγούδια από όλη την Ελλάδα, ενώ τόσο στο Σαϊτάν Παζάρ όσο και στον πεζόδρομο προσφέρθηκαν παραδοσιακά νηστίσιμα γλυκίσματα (σουτζούκι, χαλβάς κ.α.) παρασκευασμένα από τους διοργανωτές. Διαβάστηκε 499 φορές

Σάββατο, 19 Απριλίου 2014 12:30

• Μέγεθος γραμματοσειράς   
• Εκτυπώστε το 
• Email 
• Image Gallery

Αξιολογήστε

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

(0 Ψήφοι)

Το έθιμο της Πρώτης Ανάστασης αναβίωσε και φέτος στο Σαϊτάν Παζάρ και στον πεζόδρομο της Αγοράς, με τον καιρό να μη στέκεται σύμμαχος, καθώς έβρεχε. Στις 9.30 το πρωί του M.Σαββάτου, μόλις η καμπάνα του Αγίου Χαραλάμπους σήμανε την πρώτη Ανάσταση δεκάδες πήλινα αντικείμενα έσπασαν στον πλακόστρωτο ενώ κροτίδες έπεσαν σε όλο το ιστορικό κέντρο, στέλνοντας το μήνυμα της νίκης της ζωής ενάντια στον θάνατο.

Το έθιμο «χάνεται» στα βάθη της Τουρκοκρατίας όταν οι Χριστιανοί , προκειμένου να μπορέσουν να γιορτάσουν την Ανάσταση προκαλούσαν φασαρία στο Σαϊτάν Παζάρ για να κρατήσουν μακριά τους Τούρκους. Η συνήθεια αυτή τηρήθηκε και μετά την Απελευθέρωση και έφτασε μέχρι τις μέρες μας.

Η πρωτοβουλία της αναβίωσης του εθίμου και η οργάνωση ανήκει στους καταστηματάρχες του Σαϊτάν Παζάρ και στον Εμπορικό Σύλλογο του Ιστορικού Κέντρου της Πρέβεζας.

Την χαρμόσυνη ατμόσφαιρα πλαισίωσε το Μουσικό Σχολείο της Πρέβεζας, με παραδοσιακά τραγούδια από όλη την Ελλάδα, ενώ τόσο στο Σαϊτάν Παζάρ όσο και στον πεζόδρομο προσφέρθηκαν παραδοσιακά νηστίσιμα γλυκίσματα (σουτζούκι, χαλβάς κ.α.) παρασκευασμένα από τους διοργανωτές.

Διαβάστηκε 499 φορές

To μισθολόγιο των απειλών, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 17/04/14

   

Το νέο μισθολόγιο που προανήγγειλε για το Δημόσιο ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης εμπεριέχει κινδύνους τόσο για τη διάρρηξη της συνοχής των υπαλλήλων όσο και για τη «φιλοσοφία» που προσπαθεί να επιβάλει, με τους προϊσταμένους να μπορούν πλέον να απειλούν τους εργαζομένους και να κρίνουν κατά το δοκούν την παραγωγικότητά τους – και μάλιστα με ποσόστωση. Οι προϊστάμενοι καλούνται να αξιολογήσουν ένα ποσοστό 25% ως άριστους, 60% ως μέτριους και 15% ως κακούς και… μετεξεταστέους. Οπως γίνεται αντιληπτό, είναι στην ευχέρειά τους να αξιολογούν, να μετακινούν, να μεταθέτουν ή να απολύουν. Το πριμ παραγωγικότητας, που επίσης προωθείται, δεν θα επιβαρύνει τον προϋπολογισμό, αλλά τα χρήματα θα αναδιανέμονται από τους «μη αποδοτικούς» προς τους «πιο αποδοτικούς».

Ακυρώνει το νέο μισθολόγιο το νόημα της αξιολόγησης, προάγοντας ταυτόχρονα ένα από τα πιο μισητά φαινόμενα στην ελληνική κοινωνία: όπως τονίζουν οι συνδικαλιστές, προσπαθούν, μέσω του φόβου και της τρομοκρατίας, να μεταλλάξουν τους εργαζομένους σε υπάκουα, πειθήνια όντα, χωρίς λόγο αντίρρησης ή διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους και, αυτό είναι το πιο θλιβερό και ανησυχητικό, για να αναρριχηθούν εργασιακά, να αλληλοσπαράζονται, να «καρφώνουν» ο ένας τον άλλον για να έχουν την εύνοια της διοίκησης.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι ανεβαίνουν νέο Γολγοθά. Αφού πρώτα κατηγορήθηκαν σε σημείο εξευτελισμού ως υπεράριθμοι και ως βασικοί υπεύθυνοι της γραφειοκρατίας, αφού τους περιέκοψαν μισθούς και συντάξεις, τώρα απειλούνται με τις μετακινήσεις και την απόλυση εάν δεν δείξουν τυφλή υποταγή στην εκάστοτε εξουσία. Πρόκειται για τη φιλελεύθερη πολιτική της επιτυχίας με κάθε τρόπο, αυτή όμως η πολιτική αποδιοργανώνει τη δομή των υπηρεσιών και διαλύει τις συναδελφικές και ανθρώπινες σχέσεις, με μισθούς που κινούνται πλέον κάτω από τα όρια της επιβίωσης.

Η αξιολόγηση οφείλει να είναι αντικειμενική και όχι προαποφασισμένη από σκοτεινές σχέσεις υπαλλήλων και διοικητικών. Τα κριτήρια πρέπει να είναι αδιάβλητα και οι διαδικασίες διαφανείς. Και τα πριμ παραγωγικότητας είναι σωστά, όταν όμως υπάρχει στοχοθεσία όπου προβλέπεται και μπορεί βεβαίως να εφαρμοστεί με βάση τον υπαλληλικό κώδικα και την ήπια ανάπτυξη.

Αντ' αυτών ο υπουργός φρόντισε να τρομοκρατήσει, αλλά ξέχασε προφανώς ότι με τη βία και τις απειλές μειώνεται το επίπεδο αποδοτικότητας. Σε μια υπηρεσία, όταν επιβάλλονται η αλληλοκατάδοση και η χαμέρπεια βασιλεύουν η αποσάθρωση και η απορρύθμιση, με μαθηματική κατάληξη τον αφανισμό της υπηρεσίας. Εάν αυτό θέλουν ο υπουργός και οι επιτελείς του, θα το πετύχουν σίγουρα με το νέο μισθολόγιο που ανήγγειλαν. Η λογική τού «ο θάνατός σου, η ζωή μου» δεν έχει σχέση με θεσμούς και δημοκρατία. Είναι απαράδεκτη και οφείλει να επανεξεταστεί από την κυβέρνηση σε συνεργασία με τους εκπροσώπους των εργαζομένων σε όλες τις βαθμίδες.

Του Αγαθοκλή Αζέλη,«Η σκιά της Μίκας»: Λαβύρινθος της μνήμης και της μυθοπλασίας, http://www.badiera.gr/?p=6453,16/04/2014

«Η σκιά της Μίκας»: Λαβύρινθος της μνήμης και της μυθοπλασίας

16/04/2014

_________________Το μυθιστόρημα «Η σκιά της Μίκας», τέταρτο κατά σειρά του πανεπιστημιακού καθηγητή Βαγγέλη Αυδίκου είναι ένας πολυσύνθετος λαβύρινθος της μνήμης και της μυθοπλασίας, με επίκεντρο την ελληνική ομογένεια στην Αμερική και πολλούς επάλληλους ομόκε

ντρους ή τεμνόμενους κύκλους.

Αφηγητής και πρωταγωνιστής είναι ο Κοσμάς Τρίκαρδος, Έλληνας πρώτης γενιάς της Αμερικής, με πανεπιστημιακές κλασικές σπουδές στη μεγάλη χώρα. Τον συναντάμε στο ξεκίνημα της πρώτης μετά την αποφοίτηση δουλειά του στην Εταιρεία «Διεθνείς Οικονομικοί Σύμβουλοι», η οποία δραστηριοποιείται στο χώρο των επενδύσεων υψηλού ρίσκου.

Υψηλού ρίσκου βεβαίως υπήρξε η επιλογή εκ μέρους της εταιρείας του συγκεκριμένου συνεργάτη, του προερχόμενου από τον χώρο των κλασικών γραμμάτων, όπως και εκ μέρους του ίδιου του Κοσμά της συγκεκριμένης εργασίας, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εκ των υστέρων απορούσα τι γύρευα εγώ σε μια εταιρεία και, πολύ περισσότερο, τι βρήκαν αυτοί σ’ έναν πτυχιούχο που ήταν άριστος στο σχολιασμό των κειμένων του Αριστοτέλη, που γνώριζε ακόμη και τις άνω τελείες στα έργα του αλλά που η σχέση του με τις οικονομικές επενδύσεις υψηλού ρίσκου αποτελούσε ένα ερωτηματικό.

Συχνά πυκνά μάλιστα γνωστοί και φίλοι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στους κύκλους των Ελληνοαμερικανών, απορούσαν με το ρίσκο να περάσω τον Ατλαντικό με σκοπό να σπουδάσω κλασικά γράμματα. Τόσος κόπος που δεν είχε άμεσο αντίκρισμα στην αγορά. Είχα πολλά να τους απαντήσω, αλλά επέλεγα πάντα τη σιωπή. Την προτιμούσα από μια ανώφελη συζήτηση. Δεν ήμουν βέβαιος πως θα κατανοούσαν τα κίνητρά μου, αν τους εξηγούσα τι σήμαιναν για μένα οι κλασικές σπουδές: ένα όνειρο ζωής.» Ο αφηγητής αυτοσυστήνεται με αυτόν τον τρόπο, προσφέρει τη βάση την οποία χρειάζεται να γνωρίζουμε, προκειμένου να νοηματοδοτήσουμε πολλές από τις ενέργειές του, οι οποίες θα διαγράφουν σταδιακά τον χαρακτήρα του, ο οποίος θα ολοκληρωθεί στα μάτια μας αρκετά αργά, μετά τη μέση της αφήγησης νομίζω. Άραγε θα δοθεί απάντηση στην ενδόμυχη απορία του αφηγητή για την επιλογή του από την εταιρεία; Θα δούμε. Ο συγγραφέας πάντως συνετά πράττοντας δεν βιάζεται.

Το παζλ της αφήγησης πρέπει να συμπληρωθεί αργά, προκειμένου να προκαλέσει την ανυπομονησία του αναγνώστη, ο οποίος στη συνέχεια θα δώσει την αναγκαία γι’ αυτόν επιτάχυνση μέσω της συστηματικής ταχείας ανάγνωσης. Αφηγητής και αναγνώστης συναντώνται με τη φροντίδα του συγγραφέα σε ένα διανοητικό χορό, ένα βαλς θα έλεγα, στο ρυθμό του Μεγάλου Γαλάζιου Δούναβη, στον στροβιλισμό του οποίου δε χάνουν ποτέ την ισορροπία, όμως συνάμα δεν γνωρίζουν την πορεία και το πέρας, διαπιστώνουν μόνο ότι ο ρυθμός επιταχύνεται.

Σταδιακά πληροφορούμαστε ότι ο αφηγητής μας είναι παντρεμένος με την Μαρία Τερέζα, Αμερικανοπολωνίδα, ακλόνητη γυναίκα, σε μια σχέση που ανταγωνίζεται την παλίρροια της καθημερινότητας, η οποία την απειλεί αλλά δεν κατορθώνει να την πνίξει. Σε αυτήν την οικογένεια συναντώνται και συναιρούνται δύο ευρωπαϊκοί πολιτισμοί, ο ελληνικός και πιο απόμακρα ο πολωνικός, με συνδετικό ιστό και κυρίαρχη υφή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του αμερικανικού πολιτισμικού υποστρώματος. Σε αυτό το πλαίσιο μεγαλώνουν τα δύο παιδιά τους, στα οποία ο Κοσμάς προσπαθεί διαρκώς να αναπτύξει μια ελληνικότητα που αγωνίζεται εκτός έδρας και με το κοινό εναντίον της. Την αρμύρα της καθημερινής οικογενειακής παλίρροιας θα έρθει ασυναίσθητα και ανεξέλεγκτα να σφουγγίσει η Μάργκαρετ, συνεργάτιδα του Κοσμά στο γραφείο, η οποία διαθέτει όσες ιδιότητες απουσιάζουν από την Μαρία Τερέζα, είτε διότι δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα της είτε διότι τις κλάδεψε η αδήριτη δίνη της καθημερινότητας, η οποία εμποδίζει πολλούς ανθρώπους να βλέπουν δίπλα τους. Η Μάργκαρετ, άφθαρτη από τις εντάσεις της καθημερινότητας και όντας σε θέση να μοιραστεί την προβληματική και τα προβλήματα του Κοσμά –περνώντας μάλιστα περισσότερες συγκριτικά με τη γυναίκα του τελευταίου μαζί του- θα διεισδύσει στην ψυχή του αφηγητή μετατρεπόμενη σε ηγερία του. Ο Κοσμάς Τρίκαρδος εξελίσσεται σταδιακά σε αυτό που συμβολίζει το επώνυμό του, όταν θα εμπλακεί συναισθηματικά και με τη σκιά της γυναίκας της οποίας τα ίχνη έχει την εντολή να αναζητήσει, με τη μορφή επαγγελματικής αποστολής, της νεκρής Σμυρνιάς Μίκας Τσεκουρίδου.

Η επαγγελματική αποστολή λοιπόν… Η εταιρεία στην οποία εργάζεται ο Κοσμάς έχει αναλάβει να αναζητήσει τα ίχνη της Σμυρνιάς Μίκας Τσεκουρίδου, για την ακρίβεια των ενδεχόμενων απογόνων της. Αυτή η γυναίκα είχε αγοράσει τη δεκαετία του 1920 μετοχές οι οποίες έχασαν την αξία τους κατά τη μεγάλη κρίση του 1929. Όμως οι μετοχές αυτές απέκτησαν ξανά αξία κατά το χρόνο της αφήγησης και έπρεπε να διαπιστωθεί αν υπάρχουν νόμιμοι κληρονόμοι της Μίκας, διαφορετικά τα κέρδη θα πήγαιναν στο ταμείο της οικονομικής υπηρεσίας του δήμου του Μπρονξ.

Ο Κοσμάς παίρνει από τον προϊστάμενό του έναν φάκελο με ελάχιστα στοιχεία για την υπόθεση και την οδηγία να αρχίσει την αναζήτηση από τον τάφο της Μίκας στο νεκροταφείο του Μπρονξ. Από εκεί ξεκινά η ομοδιηγητική αφήγηση με εσωτερική εστίαση. Γνωρίζουμε όσα γνωρίζει ο αφηγητής μας, ο οποίος αρχίζει την αφήγηση in media res, και η δική μας γνώση εξελίσσεται παράλληλα με τη δική του. Τίποτα δεν είναι εύκολο για τον Κοσμά, κι όμως φαίνεται να υπάρχει πίσω από το δίκτυο των πραγμάτων και των ανθρώπων ένα αόρατο νήμα που τα κινεί. Διαισθανόμενος το νήμα ο Κοσμάς βρίσκει κομμάτια του μίτου που θα τον οδηγήσουν σε έναν λαβυρινθώδη δρόμο, το δρόμο που σταδιακά θα οδηγήσει στη λύση. Η ιστορία μας ακολουθεί την πορεία φιλμ νουάρ χωρίς έγκλημα, με στοιχεία ρόουντ μούβι και ψυχολογικού δράματος.

Ο Κοσμάς ξεκινά την έρευνά του αποστασιοποιημένα, «επαγγελματικά», όπως αρμόζει, χωρίς συναισθήματα. Αυτό που αποζητά είναι μια ταχεία διεκπεραίωση της υπόθεσης, για να εδραιωθεί η θέση του στην εταιρεία και να εισπράξει την αδρή αμοιβή με την οποία θα καλύψει σημαντικές δαπάνες για μια ευρύχωρη κατοικία με κήπο. Πώς θα βγει όμως από αυτήν την υπόθεση; Θα φανεί στην πορεία της αφήγησης, μια πορεία με μάλλον σταθερά προδιαγραφόμενες από ένα σημείο και πέρα συναισθηματικές τροχιές αλλά πολλά απροσδόκητα γεγονότα και περιπέτειες με την αριστοτελική σημασία του όρου, «ες εναντίον των πραττομένων μεταβολή». Όπως και να ’χει το πράγμα, ο ήρωάς μας αρχίζει την έρευνά του με ελάχιστα στοιχεία στα χέρια του: το όνομα της αναζητούμενης γυναίκας, ο χώρος της τελευταίας της κατοικίας (κοιμητήριο του Μπρονξ) και η χρονολογία θανάτου, η δεκαετία μάλλον, του 1960. Μέσα σε έναν αφηγηματικό καταιγισμό, στον οποίο ο ήρωας συμπληρώνει το αυτοβιογραφικό του παζλ εκτελεί συνάμα το πρώτο του καθήκον και με πολύ κόπο και χρόνο (ώστε να χωρέσουν και οι πληροφορίες που θέλει να μας διαμεσολαβήσει ο αφηγητής) κατορθώνει την πρώτη του επιτυχία, την ανεύρεση του τάφου με την αποκρυπτογράφηση της δυσανάγνωστης επιγραφής: Mika Tsekouridis, – 1968, χωρίς ημερομηνία γέννησης. Τίποτε άλλο. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό έρχεται η σύνεση:

«Οι πληροφορίες της στήλης είναι αδύνατο να διαλύσουν το πηχτό σκοτάδι που σκεπάζει τη ζωή της, δεν μπορούν να μιλήσουν για τα όνειρα και τις ελπίδες, τον πόνο και τις προσδοκίες της». Ήταν πάντως μια νέα αφετηρία για περαιτέρω αναζήτηση. Ο ευρηματικός Κοσμάς θα αναζητήσει τα ίχνη της Μίκας στα αρχεία και στη μνήμη της ελληνικής διασποράς και με την ευκαιρία αυτή μας προσφέρει μια περιήγηση σε αυτόν τον αρκετά άγνωστο κόσμο για όσους δεν έτυχε να διαθέτουν συγγενείς μετανάστες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ένας πολυεπίπεδος νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας, ο κόσμος της ομογένειας, ο οποίος μόνον ομοιογενής δεν είναι: μετανάστες διαφόρων γενεών, οικονομικών επιπέδων και βαθμού αφομοίωσης στη νέα πατρίδα και διατήρησης δεσμών με την παλιά, συναντώνται στο δίκτυο της αφήγησης.

Η αναζήτηση θα του δώσει μια νέα ιδέα, να στραφεί προς μια κύρια πύλη εισόδου των μεταναστών στην Αμερική, στο Έλλις Άιλαντ, στο οποίο υπήρχε Ληξιαρχείο εισερχομένων μεταναστών και μουσείο μετανάστευσης. Στο τελευταίο εντοπίζει ένα χειρόγραφο στα ελληνικά, το οποίο πλαισιώνουν τα αρχικά Μ.Τ.· να είναι άραγε το αναζητούμενο πρόσωπο; Ο αφηγητής αντιγράφει το κείμενο, το οποίο δίδεται αντί αναδρομικής αφήγησης ως βασικό στοιχείο της πλοκής: Πρόκειται για την αφήγηση της άφιξης της Μ.Τ. στο Έλλις Άιλαντ, τη γνωριμία της εκεί με τον επίσης μετανάστη Ιρλανδό Πάτρικ, τον χωρισμό των δρόμων τους στην αμερικανική αφετηρία. Το χειρόγραφο σταματάει απότομα σε κρίσιμο σημείο, κινητοποιεί όμως τη σκέψη και τον προγραμματισμό του Κοσμά: «Η Μ.Τ. για κάποιον λόγο διέκοψε απότομα το ημερολόγιό της. Ενδεχομένως να είναι η μόνη διαθέσιμη σελίδα. Δεν μπορώ να περιοριστώ σε υποθέσεις. Αποφασίζω να ψάξω το θέμα περισσότερο. (…) Φαίνεται πως η Μίκα Τσεκουρίδου θα με παιδέψει αρκετά. Δεν έχω ακόμη αξιόπιστες πληροφορίες για την πορεία της. Δεν ξέρω πού κινήθηκε, αν παντρεύτηκε, αν άφησε απογόνους. Γύρω μου είναι ακόμη πηχτό το σκοτάδι.». Η τύχη όμως είναι με το μέρος του, όσο κρατάει το πείσμα και η ερευνητική διάθεση. Το μουσείο διαθέτει κι άλλο χειρόγραφο της Μίκας, στο οποίο καταγράφει σημαντικές πληροφορίες για το κίνητρο της μετανάστευσης της ηρωίδας στην Αμερική αλλά και για την κοινωνιολογία της υπερπόντιας μετανάστευσης, στην οποία βρίσκουμε στοιχεία που αναδεικνύει και ο Βούλγαρης στις «Νύφες» του. Ένας «πατρόνος» οργανώνει την προσέλκυση μεταναστών για τον Νέο Κόσμο, με το αζημίωτο φυσικά. Εκμεταλλεύεται την άγνοια και την ανάγκη των μεταναστών. Η Μίκα, η οποία φτάνει αρχικά στην Ελλάδα σαν προσφυγοπούλα από την καιόμενη Σμύρνη του 1922, βρίσκει ως μη χείρον και επομένως βέλτιστον να δεχθεί την προσφορά ενός υπαλλήλου του πατρόνου και να ταξιδέψει στην Αμερική, για να αποφύγει το δράμα των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα. Όμως εκεί θα έρθει η διάψευση της επαγγελίας, θα πέσει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης, από την οποία όμως θα έχει το θάρρος να δραπετεύσει, για να αναζητήσει το όραμα του Πάτρικ στο Κολόμπους του Οχάιο, στο οποίο εκείνος είχε την πρόθεση να κατευθυνθεί όταν θα τελείωναν οι συνοριακές διατυπώσεις στο μέρος που γνωρίστηκαν οι δυο τους και μετά χάθηκαν.

Ο έρωτας, μακράς ή σύντομης διάρκειας, αποκλειστικός ή παράλληλος, ως εκ του σύνεγγυς βίωμα ή ως μνημονική σχέση ζωής, διαδραματίζει έναν καταλυτικό ρόλο στην αφήγηση. Η εμπλοκή του Κοσμά με τη συνεργάτιδά του Μάργκαρετ θα κινητοποιήσει την τελευταία να τον παραπέμψει στον πρώτο της μεγάλο έρωτα, τον Έλληνα Ηλία Καλοσίμο, ειδικευμένο στην προφορική ιστορία, ιδιαίτερα στους πρόσφυγες και μετανάστες Μικρασιάτες με ελληνική καταγωγή, διευθυντή στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Οχάιο. Ο κατάλληλος άνθρωπος λοιπόν. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, αρκεί να ξέρει και να θέλει κανείς να περπατάει. Ο Ηλίας έχει όπως κι η Μίκα σμυρναίικη καταγωγή, διαφέρει ως προς αυτή σε γενιά τόσο στη διαμονή στη Σμύρνη (μετά την καταστροφή εκείνος) όσο και στην Αμερική. Η Ηλίας θα κατευθύνει την έρευνα του Κοσμά προς την ιρλανδέζικη παροικία του Οχάιο, καθώς ο αγαπημένος της Μίκας, (ο άλλος, μεγαλύτερος και καταλυτικός αυτός, έρωτας της αφήγησης) ο Πάτρικ, ήταν ιρλανδικής καταγωγής. Με αυτό το εύρημα ο συγγραφέας μας εισάγει σε μια άλλη πτυχή της υπερπόντιας μετανάστευσης, ενδεικτικά την ιρλανδέζικη παροικία, η οποία εξετάζεται ως ένα ακόμη παράδειγμα που κάπως μοιάζει με την ελληνική περίπτωση, αφού προέρχεται από ένα μικρό ευρωπαϊκό εθνοπολιτισμικό χώρο. Έτσι απλώνεται μπροστά μας ένα δείγμα του πολυπολιτισμικού αμαλγάματος των Ηνωμένων Πολιτειών, αμαλγάματος που αν εστιάσουμε προσεκτικά θα διακρίνουμε πολυάριθμες πολιτισμικές μπάμπουσκες σε ένα διαρκή μετασχηματισμό και αμοιβαία όσμωση.

Στην κοινότητα των Ιρλανδών μεταναστών και έχοντας φτάσει στη μέση του βιβλίου, ο αφηγητής θα μας δώσει περισσότερα στοιχεία για τη Μίκα, η οποία σταδιακά από σκιά, σκίτσο, θα μετατραπεί σε προσωπογραφία. Εντοπίζει έναν καθοριστικής σημασίας υπερήλικα μάρτυρα, ο οποίος είχε γνωρίσει τη Μίκα στα παιδικά του χρόνια και είχε αποτελέσει σημείο αναφοράς στη ζωή του, τόσο με την παρουσία της στο πλευρό του αγαπημένου της Πάτρικ, όσο και με τη φυσική της απουσία και το στοίχειωμα της μνήμης του για μια ολόκληρη ζωή, όταν μετά τον θάνατο του συντρόφου της στο μέτωπο της Νορμανδίας εξαφανίστηκε από τον κοινό χώρο αναφοράς. Όμως αν η απόσταση στο χώρο χωρίζει τους ανθρώπους και δεν βλέπονται, ο γόνος του κοινού χρόνου φαίνεται να είναι κτήμα ες αεί, συνδετικός ιστός στη ζωή και στον θάνατο, αφού ένα συνώνυμο της ζωής είναι η μνήμη κι ένα του θανάτου είναι η λήθη. Κι ανάμεσά τους η αλήθεια, η α-λήθεια, αυτή η ιδιαίτερης υφής πραγματικότητα, η οποία συνιστά την πεμπτουσία της μάχης ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη, τη ζωή και το θάνατο, όπως συνετά καταδεικνύει και ο συγγραφέας μας.

Η μάχη του αφηγητή κατά της λήθης συνεχίζεται. Η επίμονη έρευνά του φέρνει νέα αποτελέσματα. Αφηγήσεις, φωτογραφικό υλικό και η παρουσία ενός παιδιού μετατρέπουν την έρευνα σε γλύπτη που μορφοποιεί σταδιακά το αδρανές υλικό, το καθιστά όλο και πιο οικείο. Όσο περισσότερο εμβαθύνει στην ιστορία των προσώπων ο Κοσμάς, τόσο περισσότερο εμπλέκεται συναισθηματικά μαζί τους. Η σκιά της Μίκας του γίνεται έμμονη ιδέα, μια χίμαιρα που κυριαρχεί στις ενέργειές του. Θα ήταν άδικο αν συνέχιζα την παρουσίαση αποκαλύπτοντας το υπόλοιπο της πλοκής. Άδικο για τον αναγνώστη, καθώς θα του αφαιρούσα τη γοητεία του απροσδόκητου. Ο αφηγητής φτάνει πολύ κοντά στη λύση, όμως η ζωή δεν βιώνεται ευθύγραμμα βάση προγράμματος. Παλίρροια και άμπωτη θα τον οδηγήσουν κοντά και συνάμα θα τον απομακρύνουν από τη λύση, ενώ ανοίγει πολλά ζητήματα, όπως η υπερπόντια υιοθεσία παιδιών του εμφυλίου, τα οποία έχουν απασχολήσει κάπως την ιστορική έρευνα, ηρεμούν όμως στο πεδίο της συλλογικής λήθης. Το μυθιστόρημα, το οποίο εκδίδεται σε μια κρίσιμη περίοδο της νεότερης ιστορίας μας και ανοίγει ξανά το εκ των πραγμάτων επικαιροποιημένο ζήτημα της μετανάστευσης, θα ολοκληρωθεί με ένα δυνατό κύμα, το οποίο θα κλείσει αναπάντεχα την υπόθεση. Απομένει στον κάθε αναγνώστη να την κρίνει. Προσωπικά, φρονώντας ότι η ζωή μιμείται την τέχνη, θεωρώ την ευρηματική κατακλείδα εντυπωσιακά απροσδόκητη, μυθιστορηματική, επομένως απολύτως μέσα στις πιθανότητες της πραγματικής ζωής. Το μυθιστόρημα, ως τέχνη, είναι μέρος της πραγματικότητας, καταλαμβάνει χώρο σε αυτήν, ανατροφοδοτώντας την συνάμα.

Φτάνοντας πια στο τέλος θα ήθελα να αναφέρω ελάχιστα ακόμη στοιχεία για την αφηγηματική τεχνική που αναφαίνεται στο βιβλίο. Η κύρια αφήγηση διακόπτεται από αναδρομικές αφηγήσεις, την παράθεση εμβόλιμων κειμένων τα οποία λειτουργούν επίσης ως αναδρομές, διανθίζεται από επιβράδυνση και άλλα στοιχεία αφηγηματικής τεχνικής και πλοκής. Τα πρόσωπα συγκροτούνται σταδιακά και αποκτούν υπόσταση ολοκληρωμένων ανθρώπων, αποφεύγοντας την εύκολη λύση της λογοτεχνικής περσόνας. Οι διάλογοι είναι γρήγοροι και πειστικοί, οι περιγραφές δεν έχουν περιττά στοιχεία αλλά υπηρετούν την πλοκή, στο τέλος του έργου νιώθει κανείς πολύ μεγάλη οικειότητα με τα πρόσωπα και το θέμα, είναι ο ίδιος μέρος της πλοκής.

Ο συγγραφέας ελέγχει καλά τα αφηγηματικά εργαλεία, τόσο ώστε η τελευταία παράγραφος να γεννά μελαγχολία. Τη μελαγχολία που προκαλεί το τέλος ενός ωραίου ταξιδιού σε έναν κόσμο πρωτόγνωρο, ο οποίος χτίζεται ενώπιόν μας. Τι άλλο να νιώσει κανείς το απόβραδο της έκτης μέρας της δημιουργίας, όταν καθετί έχει πάρει τη θέση του σε ένα συμπληρωμένο πλέον παζλ; Η δημιουργική ανάγνωση ενός ωραίου μυθιστορήματος έχει αυτό το τίμημα: του τέλους του. Όπως στο ταξίδι προς την Ιθάκη, μετά την άφιξη αναδύεται ο φόβος μπροστά στο αποσυρμένο στην προκυμαία σκαρί, μπροστά στη λευκή σελίδα,.

Να μας παρηγορεί άραγε κάπως η απόπειρα του αναστοχασμού ή η προσδοκία του επόμενου βιβλίου;

Βαγγέλης Αυδίκος, Η σκιά της Μίκας, μυθιστόρημα, εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα 2013.

- See more at: http://www.badiera.gr/?p=6453#sthash.Vvf8B5yA.dpuf

Βαγγέλης Αυδίκος

Ήπειρος Ανατροπής,Υποψήφια περιφερειάρχης Όλγα Γεροβασίλη

Σ'όλη μου τη ζωή   η πολιτική ήταν διάχυτη σε κάθε δραστηριότητα,μια και τη θεωρώ σπουδαία τέχνη, παρά την απαξίωση που έχει υποστεί από τους υπηρέτες της. Αποφάσισα λοιπόν να αποδεχτώ την πρόταση της Όλγας Γεροβασίλη, που ηγείται του συνδυασμού για την περιφέρεια Ηπείρου "Ήπειρος Ανατροπής". Συμμετέχω  ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στην περιφερειακή ενότητα Πρέβεζα
γιατί δεν έχω το δικαίωμα να σιωπώ σε μια δύσκολη περίοδο για την ελληνική κοινωνία
-γιατί οι περιφέρειες θα αποκτήσουν καθοριστική σημασία
-γιατί ήρθε η ώρα για μια άλλη Ήπειρο
γιατί η οικονομία και η κοινωνία αποσαθρώνονται
-γιατί η απελπισία έχει φουντώσει
-γιατί το μέλλον των παιδιών μας έχει σκοτεινάσει

On Friday April 18 and Saturday April 19, 2014 the Center for the Ancient
Mediterranean at Columbia University will host a conference on Popular Medicine in the Graeco-Roman World. All sessions will take place in 501 Schermerhorn Hall.
The conference is free and open to the public, and is co-sponsored by the Columbia University History Department, the Program in Classical Studies, and the Stanwood Cockey Lodge Foundation of the Classics Department.
We hope to see you there!

For additional information and the provisional conference schedule see: http://centerfortheancientmediterranean.org/?q=content/conference-popular-medicine-graeco-roman-world
 

Παπαματθαίου Μάρνυ, Aσφάλεια των ΑΕΙ και «αιώνιοι φοιτητές» στη Σύνοδο των Πρυτάνεων Ζητούν επίσης νέα απόφαση για την διαθεσιμότητα, εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 14 Απριλίου 2014

 

|

2

emailεκτύπωση  

Αλλαγή του τρόπου φύλαξης των πανεπιστημίων και ενίσχυση των μέτρων ασφαλείας ώστε να σταματήσουν τα φαινόμενα βίας στο εσωτερικό τους ζητούν οι πρυτάνεις των ελληνικών πανεπιστημίων.

«Τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας δικαιούνται να εργάζονται και να σπουδάζουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον που συνάδει με τον χαρακτήρα και το σκοπό ενός Πανεπιστημιακού Ιδρύματος» αναφέρεται σε ψήφισμα που εξέδωσαν οι πρυτάνεις των ΑΕΙ στην Σύνοδο τους που έγινε σε κεντρικό ξενοδοχείο στο Καβούρι.

«Τα συχνά φαινόμενα βίας, βανδαλισμών, παραβατικών πράξεων στους χώρους των Πανεπιστημίων και η διατάραξη της ακαδημαϊκής λειτουργίας μαρτυρούν ότι οι ισχύουσες δομές φύλαξης και ασφάλειας των Πανεπιστημίων δεν συνάδουν πλέον με τις ανάγκες της σημερινής εποχής. Μετά δε την κατάργηση του κλάδου των φυλάκων στα Πανεπιστήμια, δεν υπάρχουν πλέον ούτε οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις φύλαξης και ασφάλειας»αναφέρουν οι πρυτάνεις των ΑΕΙ.

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων ζήτησε δε από το υπουργείο Παιδείας «να αναλάβει τις ευθύνες του, ώστε να διαμορφωθεί, σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές, ένα σύγχρονο πλαίσιο φύλαξης και ασφάλειας, ενταγμένο στους Οργανισμούς των Πανεπιστημίων, καθώς και να μεριμνήσει για τη χρηματοδότηση των υπηρεσιών φύλαξης και ασφάλειας».

Αφορμή για τα παραπάνω αποτέλεσαν τα κρούσματα βίας που έχουν καταγραφεί το τελευταίο χρονικό διάστημα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου συχνά δυνάμεις των ΜΑΤ κυνηγούν μικροπωλητές στο εσωτερικό του Ιδρύματος και εκεί αρχίζει «κλεφτοπόλεμος» με εξωπανεπιστημιακούς που τους υπερασπίζονται.

Οι πρυτάνεις συζήτησαν στην Σύνοδο τους και τις πρόσφατες αλλαγές στο καθεστώς των επαγγελματικών δικαιωμάτων στο χώρο των πολυτεχνικών σπουδών.

Όπως αναφέρεται στο ψήφισμα των πρυτάνεων των ΑΕΙ, το νέο καθεστώς «ανατρέπει τις ακαδημαϊκές ισοτιμίες, καθώς εξομοιώνει το επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων των διπλωματούχων των Πολυτεχνείων, με αυτό των πτυχιούχων των ΤΕΙ και κολεγίων, χωρίς την απαραίτητη διαβάθμιση τεχνικής ευθύνης». Παράλληλα αναφέρουν ότι «απαξιώνει τα διπλώματα του ΕΜΠ και των ενιαίων 5ετών αδιάσπαστων προγραμμάτων σπουδών των Πολυτεχνείων και Πολυτεχνικών Σχολών και Τμημάτων Μηχανικών της χώρας, καθώς αποσυνδέει την άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού από τους ακαδημαϊκούς τίτλους σπουδών και τελικά βλάπτει το δημόσιο και ιδιωτικό συμφέρον σε όλα τα πεδία, όπου συντελείται η τεχνική ανάπτυξη της χώρας».

Η Σύνοδος Πρυτάνεων εκτιμά ότι οι ενέργειες που έγιναν «θίγουν τα δημόσια πανεπιστήμια στο σύνολό τους καθώς απαξιώνουν τους 4ετείς - 5ετείς τίτλους σπουδών των Πανεπιστημίων εξισώνοντάς τους με τους 3ετείς τίτλους σπουδών των κολλεγίων. Αποκορύφωμα της απαξίωσης αυτής είναι κατά την πρόσφατη συγκρότηση του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων από το υπουργείου Παιδείας η αναγνώριση του 2ου τίτλου σπουδών των κολεγίων (3+2 έτη) ως Master, όταν η ίδια η Πολιτεία δεν αναγνωρίζει ως Master τα διπλώματα των πενταετών ενιαίων και αδιάσπαστων προγραμμάτων σπουδών των Πολυτεχνείων του Γεωπονικού Πανεπιστημίου και άλλων συναφών».

«Η Σύνοδος δηλώνει την κατηγορηματική της αντίθεση στην αντισυνταγματική αυτή ρύθμιση που πλήττει το δημόσιο συμφέρον και ζητά από το υπουργείο Παιδείας να επανορθώσει, αποκαθιστώντας την αναγνώριση πρόσβασης σε επαγγελματικές δραστηριότητες των διπλωμάτων και πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων με βάση τα προγράμματα σπουδών τους. Συνεπώς, η Σύνοδος εκφράζει την κατηγορηματική της αντίθεση στον τρόπο οικοδόμησης του εθνικού πλαισίου προσόντων με αποσύνδεση της επαγγελματικής από την ακαδημαϊκή ισοτιμία» αναφέρεται στο ψήφισμα των διοικήσεων των Πανεπιστημίων.

Οι «αιώνιοι» φοιτητές

Στην Σύνοδο των πρυτάνεων συζητήθηκε και το θέμα των «αιωνίων» φοιτητών. Όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά οι πρυτάνεις «απαιτείται ειδική μέριμνα για τους φοιτητές που προσπαθούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, ιδιαίτερα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, προκειμένου να τους δοθεί εύλογος αριθμός εξεταστικών περιόδων».

«Η Σύνοδος Πρυτάνεων συμφωνεί με την αναγκαιότητα διευθέτησης του ζητήματος όσον αφορά στους φοιτητές που για πολλά έτη έχουν αποδεδειγμένα εγκαταλείψει τις σπουδές τους» αναφέρεται στο ψήφισμα που εκδόθηκε.

Για το θέμα της διαθεσιμότητας των διοικητικών τους υπαλλήλων, οι διοικήσεις των ΑΕΙ ζήτησαν να «εκδοθεί νέα υπουργική απόφαση για τη διαθεσιμότητα, η οποία πρέπει να λαμβάνει υπόψη τον ισχύοντα αριθμό των υπό διαθεσιμότητα υπαλλήλων, καθώς και τους καταργημένους κλάδους, ώστε να δοθεί σε όλους η δυνατότητα να συμμετέχουν στην κινητικότητα» και να ανακληθούν οι πειθαρχικές διώξεις για τους μη απογραφέντες διοικητικούς υπαλλήλους.