Του Γιάννη Η. Χάρη,Φύτεψε κι εσύ ένα βραβείο, μπορείς!, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 04/05/14

Κοντός ψαλμός, αλληλούια. Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε αν η «Πένα της Χρονιάς» θα είναι η Χρυσηίδα Δημουλίδου ή η Λένα Μαντά ή κάποια άλλη από τις συγγραφείς βιβλίων για την πλαζ. Και αν λ.χ. η Λένα Μαντά θα είναι «Πένα της Χρονιάς» στην κατηγορία «Μυθιστόρημα, Διήγημα» ή «Μεγάλες Συγκινήσεις» (ναι, υπάρχει και τέτοια κατηγορία!), ή, γιατί όχι, και στις δύο, αφού το βιβλίο της είχε προταθεί, όπως και αρκετά άλλα, και στις δύο κατηγορίες.

Αναφέρομαι στα Βραβεία Βιβλίου Public που θέσπισε η σχετικά νέα αλυσίδα μεγαλοκαταστημάτων, η οποία μπήκε φιλόδοξα και στον χώρο της υψηλής διανόησης, όταν ξεκίνησε πέρσι λ.χ. σειρά συζητήσεων του Αρη Πορτοσάλτε με τον Γιανναρά, τον Στέφανο Κασιμάτη, τον Ράμφο κ.ά.

Ας αφήσουμε όμως τον Πορτοσάλτε και τους καλεσμένους του, όσο κι αν έδωσαν συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα στην πολιτιστική παρέμβαση της αλυσίδας, κι ας σταθούμε στο βραβείο, ένα βραβείο ακόμα, πλάι στα πλήθος άλλα. Γιατί είναι τα βραβεία οργανισμών με κάποιο ειδικό βάρος, εξ ορισμού ή κατά τεκμήριο, της Ακαδημίας Αθηνών, της Ακαδημίας Κινηματογράφου, τα Κρατικά Λογοτεχνικά, του ΕΚΕΜΕΛ, άλλα νεότερα αλλά με εγγυημένη αντιπροσωπευτικότητα, όπως το Μελίνα Μερκούρη ή το Δημήτρης Χορν. Και ακολουθούν άλλα, διάφορων λογοτεχνικών περιοδικών, σχεδόν άγνωστων, που τα σώζουν όμως κάποτε και τους προσδίδουν κύρος οι ίδιοι οι βραβευόμενοι. Αλλά βραβείο αλυσίδας μεγαλοκαταστημάτων, που προωθεί το βιβλίο πλαζ-ξαπλώστρας, με ελάχιστα άλλα σοβαρά, σαν άλλοθι κυρίως, κοινώς ξεκάρφωμα, εξασφαλίζοντας προβολή και δωρεάν διαφήμιση;

Απ’ την άλλη, θα πείτε, καλύτερο ήταν τάχα το κατευθυνόμενο Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ, με λίστες προεπιλεγμένων βιβλίων απ’ τις οποίες πια καλούνταν να ψηφίσουν οι αναγνώστες, κάτι σαν τη γιαγιά με το σταυρωμένο απ’ το σπίτι ψηφοδέλτιο; Εντυπωσιακά ήθη, ιδίως για Εθνικό Κέντρο Βιβλίου!

Ή τα θεατρικά βραβεία του Αθηνοράματος; Οπου συναγωνίζονται (α) θεατρικές αίθουσες των 30-50 θέσεων με θέατρα των 150-200, αλλά και με άλλα των 1.000 και 2.000 θέσεων (π.χ. Μπάντμιντον)· (β) παραστάσεις που παίζονται 15-20, άντε 30 μέρες, με παραστάσεις που κρατούν ολόκληρη σεζόν. Πόσο πιο σκανδαλωδώς άνισοι μπορεί να είναι οι όροι; Αρα διαβλητό το αποτέλεσμα;

Βραβεία δημοσίων σχέσεων λοιπόν, ή σκέτες μπίζνες.