Στη ζεστή ησυχία ή στην ήσυχη ζέστη του Ιουνίου, Σάββατο βράδυ στην Αθήνα μετά από πολύ, πολύ καιρό, φανερώνονται αίφνης πράματα και θάματα· όλα εκείνα που υπονομεύουν την καθεστηκυία τάξη και κλονίζουν τις μικρομέγαλες βεβαιότητες. Στο απομεσήμερο τίκτεται το Σαββατόβραδο, την ώρα της ανάπαυλας και της αμηχανίας. Σχέσεις συμπάθειας και αλληλεγγύης προεικονίζουν τη συνύπαρξη. Θα τα καταφέρουμε, παρά τις αντίξοες, δυσχερείς οικονομικές συνθήκες, να μη χάσουμε τον ενθουσιασμό, αυτόν που εμψυχώνει τη δύναμη αλλά και την έμπνευση για τη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος. Μπορεί να συντριβεί η απάθεια, να ταρακουνηθεί η αδράνεια, να πολλαπλασιαστούν τα ερωτικά σκιρτήματα; Ο Ιούνιος απαντά αβίαστα «ναι», αλλά σε μια δική του γλώσσα, που πρέπει να μάθουμε να ακούμε ώστε να επικοινωνήσουμε κάποια κρίσιμη, κοντινή στιγμή.
Η γλώσσα του Ιουνίου είναι βαθιά εσωτερική, αλλά και παιχνιδιάρα· εισάγει στην ανεμελιά του θέρους, υποβοηθά τη σχόλη, αγγίζει τα νεύρα της όρχησης, αντιδρά στην κατήφεια και την παραίτηση από τη δίνη της ζωής, κραυγάζει ότι είμαστε ένα με το τυχαίο, χωρίς, όμως, να μας εξηγεί τι είναι αυτό το τυχαίο: ετερόνομο, αυτεξούσιο, τι;
ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ
Τεντώνουν τα μέλη τους οι άστεγοι· δροσίζουν τα χείλη τους με λίγο νερό, ο χειμωνιάτικος ρουχισμός δεν τους βαρύνει πια. Οι άνθρωποι περπατάνε αργά, μουδιασμένα αλλά σταθερά. Συνωθούνται στις πλατείες και στις παιδικές χαρές, κρατώντας ένα παγωτό, κουβαλώντας αγόγγυστα τη συνείδησή τους… Παιδικές κραυγούλες σχίζουν τη ζέστη του Σαββατόβραδου σαν να είναι η γραμματική της γλώσσας του Ιουνίου. Ακολουθούν οι αναστεναγμοί της ασφάλτου, των γονιών και των λίγων δέντρων της Αθήνας. Μες στην πραγματικότητα πάντα επικρατεί ένα υπόλοιπο που κυοφορεί αινίγματα προκαλώντας τον στοχασμό.
Συνειρμοί συντελούνται κατά τους περιπάτους. Ακανόνιστα και αμετάφραστα φαντάζουν τα σώματα που βαδίζουν, σαν να ισορροπούν λόγω αύρας Ιουνίου και μόνο. Ο Ιούνιος αυτοανακοινώνεται, φανερώνεται στα δρομάκια της Πλάκας, των Εξαρχείων, της πλατείας Καρύτση, απελευθερώνοντας διάθεση, ενέργεια και πλούσιο, άφθονο χιούμορ. Τα δέρματα ριγούν· αναπολούν, αναπνέουν διαφορετικά, διώχνοντας τη σκληρότητά τους, εγκαταλείποντας την ακινησία τους. Ανοίγουν οι πόροι, μύκητες και βακτηρίδια αφανίζονται. Γιατί ασθενούν τα σώματα;
Ο Ιούνιος μας ψιθυρίζει με κάθε τρόπο να παραμείνουμε υγιείς, να επέλθουμε στον ίδιο και στους δύο μήνες που τον ακολουθούν με αυτοπεποίθηση, με δύναμη. Μας λέει κάπως να πάρουμε γερές ανάσες για να αντιμετωπίσουμε τις ριπές που «ελευθερώνει» το υποταγμένο σε μερικούς ισχυρούς -σε μερικούς (!)- πολιτικό σύστημα. Ανθρωποι που θα 'πρεπε να ντρέπονται για την πολιτική τους, να λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους, εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται «σωτήρες της χώρας» και να γίνονται πιστευτοί από έναν στους τέσσερις Ελληνες. Να ακούσουμε τουλάχιστον τον ψίθυρο του Ιουνίου· μπορούμε. Δεν είναι δύσκολο να μάθουμε τη γλώσσα του, αρκεί ν' ακολουθήσουμε τον δρόμο που ανοίγουν τα παιχνίδια των παιδιών, να γίνουμε παιγνιώδεις, όχι βλάσφημοι.
Με νύχια και με δόντια να προστατεύσουμε ό,τι μας διασώζει ως κοινωνία ανά τους αιώνες. Μην αρχίσουμε τώρα να αναρωτιόμαστε -βλακωδώς- τι είναι αυτά που διαφυλάσσουν την ακεραιότητα της κοινωνίας ή έστω τα θεμελιώδη συστατικά της. Ας αναφέρω ένα τελοσπάντων κι αυτό δεν είναι παρά η γλώσσα· όχι η γλώσσα τού ανακοινώνειν αλλά η γλώσσα τού επικοινωνείν. Εάν μάθουμε να επικοινωνούμε -αυτή είναι τελικά η γλώσσα του Ιουνίου- οι άνθρωποι της εξουσίας θα πάψουν να κάθονται αναπαυτικά στις καρέκλες τους, και θα πανικοβάλλονται. Οσο μεγαλύτερη η επικοινωνία τόσο εντονότερος ο πανικός τους, τόσο γρηγορότερα θα γκρεμοτσακιστούν.
gstamatopoulos@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου