ΟΙ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
1. Η στοχοποίηση της άλλης άποψης δεν συνάδει με την ιστορική παρακαταθήκη του Ολοκαυτώματος
Χαίρομαι για την ανάγκη που ένιωσε η κ. Τάμμυ Μπεν-Χάιμ, επιτετραμμένη στην Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα, να καταθέσει την άποψή της σχολιάζοντας όσα διατυπώθηκαν σε άρθρο μου στην Εφημερίδα των Συντακτών για τα τεκταινόμενα στη Γάζα. Συνεχίζοντας τον διάλογο επισημαίνω:
1. Συμφωνούμε-και οι δυο- ότι οι απώλειες παιδιών εξαιτίας των βομβαρδισμών προκαλούν θλίψη. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σκοτώνει παιδιά, γιατί σκοτώνει το μέλλον ενός έθνους.
2. Σέβομαι απολύτως τη μνήμη των Εβραίων που θυσιάστηκαν στα απάνθρωπα κολαστήρια. Θεωρώ δε το Ολοκαύτωμα ανθρωπιστική τραγωδία και γι’ αυτό ιστορική κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας.
3. Η ανάλυση των γεγονότων με όρους συνωμοσιολογίας δεν ανήκει στον δικό μου τρόπο σκέψης. Αφετηρία μου είναι η ακαδημαϊκή και δημοκρατική μου συνείδηση.
4. Η δαιμονοποίηση της διαφορετικής άποψης και η στοχοποίηση των εκφραστών της δεν συνάδουν με την ιστορική παρακαταθήκη του Ολοκαυτώματος και τα δημοκρατικά ιδεώδη.
5.Το Ισραήλ έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να υπάρχει ως κράτος. Το ίδιο και η Παλαιστίνη. Ας βρεθεί λύση με ειρηνικά μέσα. Φτάνουν οι ανθρωποθυσίες.
Ευάγγελος Αυδίκος
Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
2. Η απάντηση επιβεβαιώνει την εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος
Η απάντηση της επιτετραμμένης της πρεσβείας του Ισραήλ, κυρίας Μπεν-Χάιμ στο άρθρο μου, είναι μια πολύ ευγενική και συνάμα τυπική τοποθέτηση που ενώ στόχο έχει να διαμαρτυρηθεί ή και να ανασκευάσει, τελικώς αναδεικνύει πώς ακριβώς εργαλειοποιείται το Ολοκαύτωμα για τη φίμωση κάθε κριτικής έναντι της πολιτικής του Ισραήλ σήμερα στη Γάζα.
Κάθε κριτική στάση στην ισραηλινή πολιτική και στα εγκλήματα πολέμου που σήμερα διαπράττονται στη Γάζα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αντισημιτική, και ο δημοσιοποιών μια τέτοια γνώμη οφείλει να δίνει διαπιστευτήρια για την ταυτότητά του και τις προθέσεις του. Δίπλα ή πίσω από τα άλλα, λογικοφανή επιχειρήματα, ελεγχόμενα επίσης με λογική μεθοδολογία, όπως το επίσημο στερεότυπο ότι «η ευθύνη τελικά βαραίνει τη Χαμάς, μια καλά οπλισμένη τρομοκρατική οργάνωση [sic], η οποία επιμένει να χρησιμοποιεί τον πληθυσμό της Γάζας ως ανθρώπινη ασπίδα», οικοδομείται μεθοδικά και συστηματικά ένα συναισθηματικό επιχείρημα ανυπολόγιστης αξίας: η επίκληση στο υπέρμετρο της αδικίας που συντελέστηκε σε βάρος των Εβραίων στο παρελθόν. Μπροστά στο υπέρμετρο αυτής της αδικίας θολώνει ο ανθρώπινος νους, και η ευθυκρισία δίνει τη θέση της στη συναισθηματική χειραγώγηση, με την κατασκευή μιας αενάως διωκόμενης συλλογικής συνείδησης.
Συμμερίζομαι όχι μόνο τη διαπίστωση της κυρίας Μπεν-Χάιμ αλλά και την ανησυχία της για την αύξηση του αντισημιτισμού. Τα αίτια όμως δεν μπορεί να εντοπίζονται στην κριτική αρθρογραφία προς τις στρατιωτικές και πολιτικές επιλογές του κράτους του Ισραήλ, αλλά στην επιλογή της υπέρμετρης βίας που ασκεί το τελευταίο, την εναλλαγή στη θέση θύματος και θύτη, στο έλλειμμα νηφαλιότητας και αυτοπεποίθησης στην αντιμετώπιση ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, που δεν είναι ασύνδετα με την τραυματική βίωση του παρελθόντος στο παρόν.
Πενήντα χρόνια ήδη αυτού του φαύλου κύκλου είναι παραπάνω από αρκετά. Η πολιτική ελίτ του Ισραήλ και η στρατιωτική του βιομηχανία συνεχίζει ακάθεκτη προσμετρώντας οφέλη και ζημίες. Η ισραηλινή όμως κοινωνία θα είναι θύμα στο διηνεκές, όσο και αν πιστεύει ότι θυσιάζει τον αντίπαλο στον βωμό του δίκιου της.
Μέχρι πού; Μέχρι την ολοσχερή εξόντωση, τη γενοκτονία του αντιπάλου; Οσο οι Παλαιστίνιοι εξοντώνονται κατά εκατοντάδες και χιλιάδες, κανείς δεν μπορεί να μένει αμέτοχος παρατηρητής. Γιατί δεν υπάρχει ο χρόνος γι’ αυτό. Η διεθνής κοινή γνώμη ζητάει από το Ισραήλ αλλαγή πλεύσης ΤΩΡΑ.
Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα
Δρ Θεολογίας, εκπαιδευτικός, συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου