ΒΟΗΘΕΙΑ, ΚΑΛΙΚΑΤΖΑΡΟΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

 

Μετά την επάρατη πέμπτη φάλαγγα, να και οι καλικάτζαροι στους κόλπους της -πολλά υποσχόμενης- δημοκρατικής παράταξης. Γι’ αυτό, βρε σύντροφοι, λέω ας βρεθεί, το συντομότερο, ένας τρελόπαπας (με την καλή έννοια του όρου, για να μην παρεξηγηθούμε) με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα τουνα τους αγιάσει και να τους βρέξει, προτού προλάβουν οι κακούργοι να πριονίσουν το δέντρο της γης (ή της δημοκρατικής παράταξης, που είναι, βέβαια, το ίδιο).

 

 

ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)

 

 15/09/2014

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΚΑΣΤΡΟΥΚΑΣ

 

Ή

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ (ΤΟΥΣ), ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ

 

«Δεν θα επανεκλεγούμε, μας καταστρέφετε».

 

Άννα Καραμανλή, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.

 

          Το ότι η σιωπή δεν είναι χρυσός, ιδίως στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες, το ανακάλυψαν, έστω κάπως καθυστερημένα –όχι τελείως αδικαιολόγητα πάντως, πρέπει να παραδεχθούμε, δεδομένου ότι ο ιδιαίτερα αυξημένος φόρτος εργασίας δεν τους το επέτρεπε- ακόμη και μερικοί –οι πιο διορατικοί ασφαλώς- αντιπρόσωποι του έθνους. Γι’ αυτό, μη έχοντας άλλη περιθώρια αναμονής (και υπομονής), αποφάσισαν να απασφαλίσουν, για να δανειστούμε τον εύστοχο όρο που, εγκαίρως και εγκύρως, εισήγαγε στο πολιτικό λεξιλόγιο ο δεινός ξεξιθήρας αλλά και λεξιπλάστης πρώην πρόεδρος της Βουλής, κατ’ επανάληψιν υπουργός και ήδη ανεξάρτητος βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας.

Εξέχουσα θέση μεταξύ αυτών που έχασαν πια, εκτός από την υπομονή, και τον ύπνο τους, δικαιούται επαξίως να καταλάβει η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Άννα Καραμανλή (συνεπώνυμη απλώς με τον πρώτο διδάξαντα, ο κόσμος να χαλάσει, την εκκωφαντική σιωπή). Αφορμή ο περι(δυσ)ώνυμος ΕΝ.Φ.Ι.Α. (Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων, για όσους επιμένουν να μην αρκούνται στα εύηχα αρκτικόλεξα ή ακρωνύμια) που προμηνύει βαρύ και παρατεταμένο  χειμώνα. Ένας φόρος, σημειωτέον, που, αν πιστέψουμε την –κατά δήλωσίν της ακτήμονα- κυβερνητική εκπρόσωπο κ. Σοφία Βούλτεψη, είναι πεταμένα λεφτά, αφού πεταμένα λεφτά είναι πια και η κατοχή ακινήτου.

Τα πυρά, λοιπόν, της κ. Καραμανλή είχαν ως στόχο τον υπουργό Οικονομικών κ. Γκίκα Χαρδούβελη, μολονότι ο ίδιος έσπευσε να αποκηρύξει την πατρότητα του εν λόγου νομοθετήματος που για πολλούς ισοδυναμεί πια με casus belli. Δεν ξέρω αν ο -αθώος του αίματος τούτου- κ. υπουργός την προσέβαλε (την τεκμαιρόμενη πατρότητα) κιόλας ενώπιον του αρμοδίου δικαστηρίου, προκειμένου να αποφύγει τις όποιες δυσμενείς γι’ αυτόν συνέπειες.

Ωστόσο πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι τα πυρά που εκτόξευσε η αγανακτισμένη κ. Καραμανλή ήταν άσφαιρα –επομένως ακίνδυνα- και το μόνο που έμεινε στον αέρα ήταν ο ξερός κρότος τους. Ιδίως εκείνης της πολυσυζητημένης αγοραίας φράσης που γι’ αυτόν (ή αυτήν) που τη χρησιμοποιεί αποκτά ισχύ, πολύ δε περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση, πιστοποιητικού μα(χαλομα)γκιάς και κουτσαβακισμού, γεγονός που παραπέμπει σε αλήστου μνήμης εποχές.

Εννοείται, βέβαια, ότι κάτι τέτοια –επικοινωνιακής φύσεως και προφανούς σκοπιμότητας- καμώματα – φληναφήματα, που κουραστήκαμε πια να ακούμε από «επίσημα και υπεύθυνα» χείλη, όχι απλώς δεν συνιστούν και δεν συγκροτούν σοβαρό και υπεύθυνο πολιτικό λόγο (το σοβαρότερο, νομίζω, έλλειμμα που έχουμε ως κοινωνία), με τον οποίον, σε μια δημοκρατική πολιτεία, μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, αλλά απεναντίας δηλώνουν φθορά και έκπτωσή του. Συνακόλουθα δε, υποβάθμιση και απαξίωση του ίδιου του βουλευτικού θεσμού, τον οποίον ανέλαβε, υποτίθεται, να υπηρετήσει, φιλοτίμως και ευδοκίμως, –και- η κ. Καραμανλή.

Μόλις που χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ ότι ο βουλευτής, σύμφωνα με το Σύνταγμα, την τήρηση του οποίου άλλωστε ορκίστηκε να φυλάττει, κρίνει και αποφασίζει αποκλειστικά με γνώμονα τη συνείδησή του. Και φυσικά, όταν διαφωνεί, αν δεν θέλει να θυσιάσει άδικα των αδίκων την αξιοπρέπειά του, διαχωρίζει τη θέση του και αναλαμβάνει με παρρησία και γενναιότητα, την ευθύνη της επιλογής του. Πράγμα που σημαίνει και συνεπάγεται ότι δεν αποκλείεται ακόμη να πάει, με το κεφάλι ψηλά, το κυριότερο, και στο σπίτι του, έχοντας και εκεί να ασχοληθεί με σοβαρά και ωφέλιμα –δι’ εαυτόν και αλλήλους- πράγματα.

Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν ο βουλευτής να υπερψηφίζει (τις περισσότερες φορές μάλιστα χωρίς καν να έχει διαβάσει), τοις αρχηγού ρήμασι (κατα)πειθόμενος, ακόμη και τα πιο ανάλγητα και εξοντωτικά για την κοινωνία μέτρα και στη συνέχεια –εκ του ασφαλούς- να ρίχνει κατάρες και αναθέματα εναντίον κάποιων «κακών δαιμόνων», οι οποίοι, αν δεν υπάρχουν, πρέπει οπωσδήποτε να επινοηθούν, για να χαϊδέψει τα αυτιά των (όπως τους εκλαμβάνει) αφελών ψηφοφόρων του. Με άλλα λόγια, όταν αποφασίζει –καλώς ή κακώς- να απασφαλίσει, δεν εκτοξεύει απλώς και χάριν παιδιάς στρακαστρούκες.

Σε ό, τι αφορά δε τη βουλευτική επανεκλογή, που είναι, ως φαίνεται, η μόνη και πραγματική αγωνία κι ο βαθύς καημός της κ. Καραμανλή, αυτό είναι κάτι που ελάχιστα ενδιαφέρει τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Θα έλεγα, χωρίς να κινδυνεύω να αστοχήσω, ελάχιστα απασχολεί το εν λόγω (μελλοντικό) γεγονός, ως πρόβλημα, ακόμη και αυτούς που είχαν την ατυχή έμπνευση να της εμπιστευθούν την πολύτιμη ψήφο τους.

ΥΓ. Οφείλω να σημειώσω ότι ο τίτλος του κειμένου έχει λίγο από μα(χαλομα)γκιά, πλην όμως είναι δάνειο για την περίσταση από τη μνημειώδη ρήση (θριάμβου) της πάλαι ποτέ ολυμπιονίκη κ. Βούλας Πατουλίδου.

 

ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)

 

 15/09/2014