Ο ήχος του σχολικού κουδουνιού έχει την τάση να μπερδεύει τα συναισθήματα μαθητών και δασκάλων. Χαρά, λύπη, ανυπομονησία, νοσταλγία. Ο καθένας φέρνει στο μυαλό του τις προηγούμενες σχολικές χρονιές, κάνει όνειρα για την καινούρια, μετρά τον χρόνο που περνά από πάνω του.
Μόνο που φέτος οι αναπληρωτές δεν μπορούν να αναπολήσουν ελεύθερα. Το Υπουργείο αποφάσισε να διαγράψει από τη μνήμη τους αλλά και από τον νέο πίνακα προϋπηρεσίας μερικά ασήμαντα προφανώς έτη- εκεί ανάμεσα από το 2010 και το 2012. Έτσι, κάποια κουδούνια χάνονται άδοξα, κόπος και θυσίες -με τονισμένο κάθε γράμμα της λέξης- γίνονται χαρτοπόλεμος στα χέρια ανίδεων υπαλλήλων που ποτέ δεν θα καταλάβουν τι σημαίνει ο όρος «δυσπρόσιτο» έξω από τη φόρμα της αίτησης.
Ίσως η καταφυγή στη δικαιοσύνη, που αποτελεί για εμάς μονόδρομο πια, καταφέρει να καταστήσει κατανοητό στο υπουργείο πως δεν μπορεί να δημιουργεί κατά το δοκούν κατηγορίες δασκάλων και να τους μεταχειρίζεται ως κομμάτια σιλικόνης για να βουλώνει τρύπες.
Ακόμα, υπάρχουν φέτος κι άλλα κουδούνια- εκπαιδευτικά μεν, ιδιωτικά δε- που ηχούν πιο χαρμόσυνα από ποτέ μετά την πρόταση της άρσης ακόμα και της επίβλεψης του υπουργείου Παιδείας από την ιδιωτική εκπαίδευση. Άλλωστε υπάρχει η πρόβλεψη της δυνατότητας φιλοξενίας παιδιών για εκπαιδευτικούς λόγους (π.χ. εκπαιδευτικά ταξίδια) από ιδιωτικές σχολικές μονάδες. Η συνεργασία Υπ. Παιδείας με το Υπ. Τουρισμού δείχνει να είναι αγαστή.
Πέρα, όμως, από τα κουδούνια τούτη τη σχολική χρονιά ακούμε και τύμπανα, τύμπανα προαναγγελθέντος ΑΣΕΠ έπειτα από πολλά χρόνια. Βολική εξαγγελία, εφόσον έχουμε ως δεδομένο ότι έχουν αντίληψη το τι εξαγγέλλουν. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η δήλωση του υπουργου είναι ίδια : «Φέτος τα κενά είναι πολλά, αλλά θα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Του χρόνου, όμως, η κατάσταση θα είναι πολύ δύσκολη». Αλλά ο κάθε χρόνος φέρνει μαζί του και έναν νέο υπουργό που θα βολευτεί με τη σειρά του πίσω από τον ηρωισμό της προσπάθειας και θα αφήσει για του χρόνου τα δύσκολα κι ακατόρθωτα. Επειδή, λοιπόν, ο κ. Λοβέρδος αναφερεται σε ΑΣΕΠ εντός της θητείας του, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή να είναι αντάρτης της κυβέρνησης και να θέλει να ανατρέψει το εκπαιδευτικό τοπίο ή να γνωρίζει πως η θητεία του δεν θα διαρκέσει ως την υλοποίηση της εξαγγελίας…
Η νέα σχολική χρονιά μας βρίσκει και πάλι διαιρεμένους, καλά κρυμμένους πίσω από τις ταμπέλες που μας μοιράζει αφειδώς το υπουργείο και μακριά από τη διεκδίκηση της εκπαίδευσης που ονειρευόμαστε να ζήσουμε. Τα κενά στα σχολεία είναι όντως πολλά, οι ελλείψεις πολλές, τα προβλήματα περισσότερα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, είναι το κενό μέσα στον δάσκαλο κι όχι η κενή θέση του. Κι αυτό το κενό σκάβεται μέρα με τη μέρα, απόφαση απόφαση, ψέμα ψέμα, υπουργό υπουργο...
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι μια καθηγήτριά μου από το Λύκειο. Συζήτησα μαζί της μια φορά τους λόγους για τους οποίους ήθελα να γίνω δασκαλα. Με άκουσε υπομονετικά κι έπειτα μου είπε: «Αν γίνεις, να θυμάσαι πως ότι βαραίνει τους ώμους ενός δασκάλου μέσα στην τάξη, του έχει φορτωθεί έξω από αυτήν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου