Κλώντζα Ολγα,Εκδήλωση προς τιμήν της Δόρας Στράτου στο ομώνυμο κηποθέατρο, ΤΟ ΒΗΜΑ, 4 Οκτωβρίου 2014

Χορευτικό αντάμωμα αφιερωμένο στην «κόρη του Βάλτου»

Μια βραδιά αφιερωμένη στην «κόρη του Βάλτου», τη Δόρα Στράτου, στο έργο της οποίας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η επιβίωση της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, των χορών, αλλά και των εθνικών ενδυμασιών, πραγματοποιεί στην Αθήνα σήμερα, Σάββατο, η Ομοσπονδία Συλλόγων Βάλτου (ΟΣΥΒΑ). Η πρωτοπόρος ηθοποιός, θιασάρχης και ερευνήτρια της ελληνικής λαογραφίας είχε καταγωγή, από τη μεριά του πατέρα της, δικηγόρου Νικόλαου Στράτου, από το Λουτρό Αιτωλοακαρνανίας. Η Ομοσπονδία Συλλόγων Βάλτου της Αθήνας τιμώντας το σπάνιο έργο της, ως μια συνεχή μύηση στον πολιτισμό και ένα συνεχές κάλεσμα στη πηγές του, διοργανώνει αυτό το αντάμωμα στο κηποθέατρο «Δόρα Στράτου», απέναντι από την Ακρόπολη, στην πίσω πλευρά του Λόφου Φιλοπάππου.

Η μεγάλη εκδήλωση θα ανοίξει, στις 20.00, με χορούς της Ρούμελης από το χορευτικό τμήμα του Πολιτιστικού Κέντρου Αμφιλοχίας και χορούς από το μικρό χορευτικό των Συλλόγων Εμπεσιωτών και Χαλκιοπουλιτών. Στο δεύτερο μέρος, οι θεατές θα παρακολουθήσουν μια ενδιαφέρουσα ομιλία για τη ζωή και το πλούσιο έργο της Δόρας Στράτου. Το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με χορούς του Βορειοανατολικού Αιγαίου από το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου Περδικακιωτών Αθήνας, χορούς της Μακεδονίας από το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου Χαλκιοπουλιτών Αθήνας και χορούς της Ρούμελης από το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου Εμπεσιωτών Αθήνας. Τη βραδιά θα κλείσουν όλα τα χορευτικά συγκροτήματα μαζί.

Μια ζωή παράδοση

Η Δόρα (Δωροθέα) Στράτου γεννήθηκε το 1903 στην Αθήνα και μεγάλωσε το μεγαλοαστικό περιβάλλουν των αρχών του αιώνα. Μητέρα της η Μαρία Κορομηλά, κόρη του θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Κορομηλά («Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας», «Η τύχη της Μαρούλας») και πατέρας της ο δικηγόρος Νικόλαος Στράτος. Πήγαινε στους χορούς των ανακτόρων, μάθαινε ξένες γλώσσες και τραγούδι, παρακολουθούσε θέατρο και συναυλίες και έκανε παρέα με γόνους ισχυρών οικογενειών.

Η εκτέλεση δια τουφεκισμού του πατέρα της το 1922 για εσχάτη προδοσία, καθώς εκείνος διετέλεσε πρωθυπουργός για λίγες ημέρες πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, σημάδεψε τη ζωή της. Η οικογένεια έφυγε από την Ελλάδα και έμεινε για δέκα χρόνια σε Βερολίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη. Από μια πλούσια ζωή βρέθηκαν απότομα στο κατώφλι της φτώχειας καθόσον η περιουσία τους είχε δημευθεί. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1932. Εν τω μεταξύ ο αδελφός της, που είχε σπουδάσει νομικά, εξελέγη και βουλευτής.

Η Δόρα παίρνει δραστήρια μέρος στο φιλανθρωπικό έργο της Αρχιεπισκοπής στη διάρκεια της Κατοχής. Βοηθάει τον Κάρολο Κουν να ιδρύσει το Θέατρο Τέχνης και γίνεται το δεξί του χέρι στα διοικητικά θέματα. Το 1952 έτυχε να δει το εκατονταμελές κρατικό φολκλορικό συγκρότημα της Γιουγκοσλαβίας που περιόδευε προβάλλοντας τους δημοτικούς χορούς, τις μουσικές και τις φορεσιές της χώρας του. Την εποχή εκείνη, τα συγκροτήματα που υπήρχαν στην Ελλάδα ήταν ελάχιστα, με πρωτοπόρο το Λύκειο Ελληνίδων και έδιναν δύο-τρεις παραστάσεις τον χρόνο περιστασιακά με φορεσιές Αμαλίας.

Την επόμενη χρονιά ίδρυσε το σωματείο «Ελληνικοί Χοροί - Δόρα Στράτου» ύστερα από προτροπή του καθηγητή Λαογραφίας Γεωργίου Μέγα και με τη βοήθεια του τότε αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σοφοκλή Βενιζέλου. Σε ηλικία πια 50 ετών αρχίζει με ορμή μια νέα ζωή δουλεύοντας εξαντλητικά και γυρίζοντας τα χωριά μαζεύοντας χορούς, τραγούδια, φορεσιές, κοσμήματα. Έφτιαξε έτσι τη μεγαλύτερη συλλογή στην Ελλάδα. Ο Τσαρούχης φτιάχνει φορεσιές με ζωγραφιστά κεντήματα για το ξεκίνημα, εκείνη επιλέγει τους καλύτερους χορευτές και οργανοπαίχτες και ξεκινά τις παραστάσεις.

Τον ίδιο χρόνο, η Δόρα Στράτου δημιουργεί κοινωφελές σωματείο με την επωνυμία Εταιρεία Ελληνικών Λαϊκών Χορών και Τραγουδιού με περιοδείες του συγκροτήματος πλέον και στο εξωτερικό δίνοντας παραστάσεις σε όλο τον κόσμο.

Το 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δίνει εντολή να κατασκευαστεί ειδικά για το συγκρότημα ένα θέατρο στον Λόφο Φιλοπάππου. Το 1967 συλλαμβάνεται επειδή έκρυβε στο σπίτι της τον Χρήστο Λαμπράκη. Η Μελίνα Μερκούρη κάνει θόρυβο στο εξωτερικό και πετυχαίνει την αποφυλάκισή της. Την ίδια χρονιά παίρνει το Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου, τη σημαντικότερη διεθνή διάκριση, ενώ βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών και παίρνει επιχορήγηση από το Ιδρυμα Φορντ. Έγραψε τρία βιβλία. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1988.