Ο Ηλίας Γεωργουλέας έχει τον τρόπο να χτίζει ελκυστικούς κόσμους με τη δύναμη της φωτογραφίας του. Κάθε φορά που βλέπω δικές του φωτογραφίες, είτε είναι πορτρέτα, είτε τοπία, είτε έργα τέχνης, είτε σκηνές της πόλης, αισθάνομαι ότι παρασύρομαι από τη δύναμη της τεχνικής του, από την αυτοπεποίθηση που αναβλύζουν οι φωτογραφίες του. Ακόμη και οι πιο μυστηριακές, έχουν μία ατμόσφαιρα συμπαγή ως προς τον στόχο της, που δεν είναι άλλος από το να υποβάλει τον θεατή σε μία διαδικασία αναμέτρησης. Ψυχικής και αισθητικής.
Προπάντων, όμως, ο Ηλίας Γεωργουλέας, που έχει μεγάλη θητεία στον χώρο των εκδόσεων και στη διαφημιστική, βιομηχανική, αρχιτεκτονική και αρχαιολογική φωτογραφία, με δικό του στούντιο από το 1990, είναι ένας δημιουργός ιδιαίτερα ανήσυχος, με εντυπωσιακή αγάπη και προσήλωση σε αυτό που κάνει. Η γνωριμία μου με τη δουλειά του, αλλά και την προσωπικότητά του, έστρεψε το ενδιαφέρον μου στη νέα του έκθεση. Ατομική, αυτή τη φορά, στο πολιτιστικό κέντρο «Μελίνα» του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, στο Θησείο, στο παλιό εργοστάσιο Πουλόπουλου.
Εκεί, ο Ηλίας Γεωργουλέας παρουσιάζει μία φωτογραφική ενότητα, ιδιαίτερα προσωπική, με τίτλο «Μικρό Καλοκαίρι Προσωπικών Ιστοριών». Είναι μία περιπλάνηση σε ένα ψυχικό τοπίο, καθώς η θάλασσα του Μεσσηνιακού Κόλπου, τα παλιά πετρόχτιστα σπίτια, οι θάλασσες και οι ουρανοί του ελληνικού νότου, συνθέτουν μία επιστροφή και συμπίπτουν με όλα τα γνωρίσματα ενός νόστου. Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Αφήγησης του Δήμου Αθηναίων, παράλληλα με άλλες εκδηλώσεις. Είναι, όμως, μια αυτόνομη και αυθύπαρκτη δημιουργική πρόταση.
Χαίρομαι την τόλμη του Ηλία Γεωργουλέα να εξωτερικεύει πλευρές της φωτογραφικής του ανησυχίας. Γιατί και η έκθεση της «ιδιαίτερης πατρίδας» με προσωπική γραφή είναι κάτι απολύτως μύχιο που ζητεί την απελεύθερωσή του. Θυμάμαι τη δική του συμβολή στην ομαδική έκθεση «Αναφορά στο Δομίνικο Θεοτοκόπουλο» στην αίθουσα τέχνης «ena» της οδού Βαλαωρίτου. Εκεί, ο Ηλίας Γεωργουλέας είχε τολμήσει να παρουσιάσει ένα φωτογραφικό αυτοπορτρέτο στο ύφος του Γκρέκο. Θα μπορούσε να είναι ύβρις, αλλά δεν ήταν.
Αυτό το «Μικρό Καλοκαίρι» που παρουσιάζει, έως και την Κυριακή 22 Μαρτίου, ακολουθεί παράλληλες γραμμές εσωτερικής αναζήτησης. «Είναι εικόνες απ’ τις τρεις παραλίες του χωριού μου που πέρασα τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου», λέει ο ίδιος. «Μέσα απ’ το φακό μου τους έδωσα τη μοναδικότητα να “ανοίγονται” μόνο σε μένα κι ας γεμίζουν κόσμο κάθε σεζόν. Το δικό μου λοιπόν “μικρό καλοκαίρι” στα οικεία και αγαπημένα μέρη με μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας!».
Προπάντων, όμως, ο Ηλίας Γεωργουλέας, που έχει μεγάλη θητεία στον χώρο των εκδόσεων και στη διαφημιστική, βιομηχανική, αρχιτεκτονική και αρχαιολογική φωτογραφία, με δικό του στούντιο από το 1990, είναι ένας δημιουργός ιδιαίτερα ανήσυχος, με εντυπωσιακή αγάπη και προσήλωση σε αυτό που κάνει. Η γνωριμία μου με τη δουλειά του, αλλά και την προσωπικότητά του, έστρεψε το ενδιαφέρον μου στη νέα του έκθεση. Ατομική, αυτή τη φορά, στο πολιτιστικό κέντρο «Μελίνα» του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, στο Θησείο, στο παλιό εργοστάσιο Πουλόπουλου.
Εκεί, ο Ηλίας Γεωργουλέας παρουσιάζει μία φωτογραφική ενότητα, ιδιαίτερα προσωπική, με τίτλο «Μικρό Καλοκαίρι Προσωπικών Ιστοριών». Είναι μία περιπλάνηση σε ένα ψυχικό τοπίο, καθώς η θάλασσα του Μεσσηνιακού Κόλπου, τα παλιά πετρόχτιστα σπίτια, οι θάλασσες και οι ουρανοί του ελληνικού νότου, συνθέτουν μία επιστροφή και συμπίπτουν με όλα τα γνωρίσματα ενός νόστου. Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Αφήγησης του Δήμου Αθηναίων, παράλληλα με άλλες εκδηλώσεις. Είναι, όμως, μια αυτόνομη και αυθύπαρκτη δημιουργική πρόταση.
Χαίρομαι την τόλμη του Ηλία Γεωργουλέα να εξωτερικεύει πλευρές της φωτογραφικής του ανησυχίας. Γιατί και η έκθεση της «ιδιαίτερης πατρίδας» με προσωπική γραφή είναι κάτι απολύτως μύχιο που ζητεί την απελεύθερωσή του. Θυμάμαι τη δική του συμβολή στην ομαδική έκθεση «Αναφορά στο Δομίνικο Θεοτοκόπουλο» στην αίθουσα τέχνης «ena» της οδού Βαλαωρίτου. Εκεί, ο Ηλίας Γεωργουλέας είχε τολμήσει να παρουσιάσει ένα φωτογραφικό αυτοπορτρέτο στο ύφος του Γκρέκο. Θα μπορούσε να είναι ύβρις, αλλά δεν ήταν.
Αυτό το «Μικρό Καλοκαίρι» που παρουσιάζει, έως και την Κυριακή 22 Μαρτίου, ακολουθεί παράλληλες γραμμές εσωτερικής αναζήτησης. «Είναι εικόνες απ’ τις τρεις παραλίες του χωριού μου που πέρασα τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου», λέει ο ίδιος. «Μέσα απ’ το φακό μου τους έδωσα τη μοναδικότητα να “ανοίγονται” μόνο σε μένα κι ας γεμίζουν κόσμο κάθε σεζόν. Το δικό μου λοιπόν “μικρό καλοκαίρι” στα οικεία και αγαπημένα μέρη με μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου