Ματούλα Κουστένη,Ελληνίδα μουσικός σαν... «μπλε βελούδο», ΕΦΣΥΝ

kid-moxie.jpg

Η Kid Moxie μιλά με τη σιγουριά του ανθρώπου που έκανε το όνειρο πραγματικότητα

 

Εκανε θεατρικές σπουδές, ξεκίνησε να εργάζεται ως ηθοποιός στην Ελλάδα κι όταν κάποια στιγμή ταξίδεψε για μεταπτυχιακό θεατρικών σπουδών στο Σαν Φρανσίσκο συνειδητοποίησε πως το ραντεβού της με την τύχη ήταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Η Ελενα Χαρμπίλα, το τελευταίο διάστημα Kid Moxie πια, γεμίζει με τους ηλεκτρονικούς της ήχους τα ραδιόφωνα. Εχει, όμως, διανύσει πολλά χιλιόμετρα τα δέκα χρόνια που λείπει από την Ελλάδα. Ο δεύτερος δίσκος της κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες με τίτλο «1888». Στα εννέα κομμάτια η τραγουδίστρια δένει προσωπικές ιστορίες με την ποπ γλύκα της, τις ελέκτρο αφηγήσεις της με την ποίηση από την οποία πολλές φορές ξεκίνησε η έμπνευση, αλλά και τους σκοτεινούς ήχους, που «δηλώνουν» την επιρροή της από τον Τζον Κάρπεντερ, με την καλλιτεχνική της περιπέτεια. Καμαρώνει, δε, που τη δική τους σφραγίδα αφήνουν στο άλμπουμ ο διάσημος παραγωγός και dj The Gaslamp Killer αλλά και ο σπουδαίος Αμερικανός συνθέτης Αντζελο Μπανταλαμέντι, ο άνθρωπος που μεταξύ άλλων σημάδεψε με τη μουσική του τη σειρά «Twin Peaks» και τις ταινίες «Μπλε Βελούδο» και «Μαλχόλαντ Ντράιβ» του Ντέιβιντ Λιντς.

«Το “1888” γράφτηκε τα τελευταία τρία χρόνια και αποτελεί το μουσικό μέρος του ημερολογίου μου μαζί με κομμάτια άλλων που εκτιμώ και τα οποία μπήκαν εμβόλιμα», μας λέει από το σπίτι της στο Λος Αντζελες.

• Τι σημαίνει «1888»;

Υπάρχει μέσα στον δίσκο ένα διαρκές παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι. Τη χρονιά αυτή, λοιπόν, έλαμψαν πράγματα που καθόρισαν πολλούς τομείς στη ζωή μας και τον απόηχό τους εισπράττουμε ακόμα. Ξεκίνησα να μελετώ την ιστορία του 1888 επειδή ήταν το έτος που ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης απασχολούσε με τις πέντε δολοφονίες του τη Βικτωριανή Αγγλία. Και διαπίστωσα ότι την ίδια περίοδο ο Βαν Γκογκ διένυε μεγάλη φόρμα αλλά και έκοβε το αυτί του, ο Τέσλα τελειοποιούσε τις εφευρέσεις του, η Κodak ιδρυόταν, η κλασική μουσική γιόρταζε την πρώτη ηχογράφησή της. Ετσι όταν ξεκίνησα να δουλεύω το νέο άλμπουμ ήξερα πως είχα τουλάχιστον τον τίτλο.

Μιλά με τη σιγουριά του ανθρώπου που έκανε το όνειρο πραγματικότητα, τόσο στη μουσική όσο και στην υποκριτική. Τίποτα όμως δεν ήταν εύκολο σε αυτήν τη διαδρομή. Κι ας στέκονται οι περισσότεροι στο σημείο του βιογραφικού της που αναφέρει τη συνεργασία με τον Αλ Πατσίνο (έπαιξαν μαζί στην παράσταση και την ταινία «Σαλώμη») ή τη συμμετοχή της στην ταινία «Bereave» με τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ.

«Η διαδρομή μου δεν έχει μεγάλες εκπλήξεις, παρά μόνο τη γλύκα του ανθρώπου που βλέπει να χτίζεται κάτι βήμα βήμα. Με κόπο και προσπάθεια έκλεισα την πρώτη δουλειά, έπειτα βρήκα ατζέντη και κανόνισα την πρώτη μου ταινία. Αυτός ήταν ο λόγος που από το Σαν Φρανσίσκο βρέθηκα στο Λος Αντζελες. Ηταν τόσο μεγάλο το σοκ από τον ένα μήνα που πέρασα εδώ, που αποφάσισα πως θέλω να διεκδικήσω μια θέση σε αυτό το απέραντο καλλιτεχνικό καζίνο. Οι πιθανότητες για έναν νέο καλλιτέχνη εδώ είναι πάντα εναντίον του, καθώς η προσφορά είναι τεράστια. Σκέψου ότι ετησίως καταφθάνουν στο Λος Αντζελες 20.000 - 30.000 άνθρωποι με τα 2/3 να φεύγουν πριν συμπληρώσουν ένα χρόνο παραμονής. Ομως, θέλησα να ρισκάρω γιατί το γκράφιτι της ζωής μου θέλω να το γεμίζω, δεν αφήνω κενά», λέει.

• Με τον Αντζελο Μπανταλαμέντι πώς διασταυρώθηκαν οι δρόμοι σας;

Ακουσε κάποιες μουσικές μου στο Ιδρυμα Ντέιβιντ Λιντς για τον Υπερβατικό Διαλογισμό, στο οποίο κι οι δύο συμμετέχουμε. Επειτα συναντηθήκαμε στη Νέα Υόρκη, του είπα ότι αγαπούσα τρελά το τραγούδι του «Mysteries of Love» (ακούγεται στο «Μπλε Βελούδο» κι έχει στίχους του Ντ. Λιντς) και σε μια μεγάλη βόλτα στο Σέντραλ Παρκ μού διηγήθηκε την ιστορία του. Ο Ντέιβιντ Λιντς όταν του ζήτησε να συνθέσει το σάουντρακ ήθελε «κάτι που να ακούγεται σαν τον άνεμο». Από αυτή τη φράση πιάστηκα κι έπειτα από 84 λήψεις στο στούντιο διασκεύασα το τραγούδι όπως ήθελα.

Αρα νιώθει τυχερή που λείπει από την Αθήνα; «Οχι, καθόλου τυχερή, γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι ακριβώς χάνω και πώς θα ήμουν αν είχα μείνει εκεί. Ναι, σίγουρα δεν θα είχα καταφέρει όσα κάνω εδώ, αλλά αυτό μπορεί και να μη σημαίνει τίποτα. H Αθήνα, την οποία πια επισκέπτομαι σαν τουρίστρια, έχει μια υπέροχη ρομαντική ντεκαντάνς που την κάνει ασύγκριτη. Kι επίσης εκεί βρίσκονται οι δικοί μου άνθρωποι, που συνήθως καθοδηγούν το συναίσθημά μου. Οπότε δεν αποκλείω τίποτα».