Η δική μου Βία

Το σκεφτόμουν κοντά ένα μήνα να γράψω για τη Βία. Έτσι τη λέγαμε. Παρασκευή το βαφτιστικό της. Δεν ανήκε στις "επιφανείς" οικογένειες. Οι γονείς της βιοπαλαιστές, πάλεψαν, με όσες δυνάμεις είχαν, να αναστήσουν τα παιδιά τους. Οι εποχές δύσκολες. Η Βία δεν σπούδασε, δεν έχει βαρύγδουπο βιογραφικό, ώστε να καταγραφεί η απώλειά της. Είχε όμως μια μεγάλη καρδιά και μια ζωή αγώνα κόντρα στις αντιξοότητες της ζωής. Ανήκει σ' αυτές τις γυναίκες, σ' αυτούς τους ανθρώπους που γεννήθηκαν να βοηθάνε τους άλλους. Θυσίασε τη δική της βολή για να στηρίξει τ' αδέλφια της, μια πράξη αλτρουισμού που έχει χαθεί στις πτυχώσεις του αμέτρητου εγωκεντρισμού της εποχής μας.
Ήταν η δική μου Βία, η συμμαθήτριά μου. Η γειτονοπούλα που χαιρόμουνα να τη βλέπω, μου χάριζε αυτό το άδολο χαμόγελο, που δεν είχε σκοπιμότητες, που δεν προσδοκούσε όφελος.
Αχ, μωρέ Βία, έφυγες και μας στενοχώρησες. Το μόνο παρήγορο είναι που θα'χεις παρέα εκεί που πήγες, εκτός από τους γονείς σου, και τη θεια Τάντω, είμαι βέβαιος πως θα σε περιμένει με το φλιτζάνι του καφέ στο χέρι. Χαιρετήματα σ' όλους, Βία.