Μπομ Μπομ

Η Ανάσταση πέρασε, όμως η Ευρώπη συνεχίζει να ζει μια παρατεταμένη βδομάδα των παθών. Αναζητείται η ανθρωπιά στα ταραγμένα νερά της Μεσογείου όπου εκατοντάδες άνθρωποι αφήνουν την τελευταία τους πνοή στον υγρό τάφο της Μεσογείου. Στη θάλασσα και τις ακτές της νότιας Ευρώπης η ήπειρος  που επαίρεται για τα πνευματικά της δημιουργήματα, για τα φιλοσοφικά της ρεύματα, πασχίζει να βρει τον χαμένο ανθρωπισμό της την ώρα που οι μετανάστες, κυρίως πρόσφυγες, καταφεύγουν στην Ευρώπη της αλληλεγγύης για να σωθούν από τους εφιάλτες τους. Όλοι οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης χύνουν δάκρυα ενοχής μετά και το τελευταίο τραγικό συμβάν, όπου εκατοντάδες άνθρωποι τροφοδότησαν τον αχόρταγο Μινώταυρο της ευρωπαϊκής αναλγησίας. Πώς μπορεί κάποιος να συγκινηθεί από την έκφραση συντριβής που διοχετεύεται στις ανακοινώσεις των Ευρωπαίων ηγετών, όταν οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι που ταϊζουν τον Μινώταυρο του πολιτικού τους τυχοδιωκτισμού; Είναι αυτοί που μετράνε την πολιτική τους με μέτρο τον κερδώο Ερμή ξεθεμελιώνοντας πόλεις, υποδαυλίζοντας γενοκτονίες, ενισχύοντας τη γεωπολιτική   αποσταθεροποίηση και σκορπίζοντας πόνο και φόβο.

      Στα νερά της Μεσογείου η Ευρώπη συνορεύει με τη βαρβαρότητα. Από τη μια μεριά του συνόρου υπάρχει η πολιτισμική παράδοση της Ευρώπης, αυτοί που έδωσαν ανθρωπιστική υπόσταση στον πολιτισμό της. Είναι οι οραματιστές και οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αλληλεγγύης. Είναι ο Γκύντερ Γκρας, για να αναφερθώ τιμητικά στον μεγάλο απόντα,  και οι συνοδοιπόροι του, που δεν δίστασαν να προστατεύσουν τους αδύναμους. Από την άλλη πλευρά του συνόρου κατοικούν οι εφιάλτες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Είναι ο ρατσισμός, ο πολιτισμικός αυτισμός, οι υβριστές της ανθρώπινης ζωής, οι έμποροι των ανθρώπινων τραγωδιών για τους οποίους Ευρώπη είναι η συσσώρευση πλούτου.

      Την ώρα που η Ευρώπη συγκλονίζεται , στην Ελλάδα αρχίζουν να βγαίνουν τα φαντάσματα της πολιτισμικής μισαλλοδοξίας,  οι βρικόλακες που στοίχειωσαν τα τελευταία χρόνια τον πολιτισμό μας επενδύοντας στον φόβο, που απελευθερώνει τις εθνικές μας ανασφάλειες. Το σύνθημα για ανακατάληψη των πόλεων κατέληξε σε πλειοδοσία ενός λόγου που συντηρούσε την εθνική ομφαλοσκόπηση με ιδιοτελή σκοπό τη νομιμοποίηση πολιτικών σχηματισμών. Κι έτσι, αναπτύχθηκε ο χρυσαυγιτισμός ως ιδεολογία πολιτικής και πολιτισμικής καθαρότητας. Η ανακατάληψη των πόλεων μεταφράστηκε σε ανελέητο κυνηγητό των προσφύγων και μεταναστών από τα τάγματα θανάτου, δυστυχώς στο όνομα του ελληνικού πολιτισμού.

      Οι βρικόλακες αγαπάνε τα σκοτάδια, ενώ τρέφονται από τον φόβο και την ανασφάλεια. Συσκοτίζουν την πολιτική  διαύγεια και εξωθούν τους ανθρώπους να σιωπήσουν ή  να συναινέσουν στη λήψη κατασταλτικών μέσων, αδιαφορώντας για αυτά που υφαίνουν την προσφυγιά.

      Σ’ αυτές τις συνθήκες, όσα συνέβησαν απέναντι από το Γηροκομείο της Αθήνας, επί της Κηφισίας, είναι μια ένδειξη για την πολιτική αξιοποίηση της αναζωπύρωσης των ανασφαλειών, επειδή αυξήθηκε το κύμα προσφύγων από τη Μέση Ανατολή. «Μπομ Μπομ» άκουσε ο ατυχής Σουδανός, νόμιμος μετανάστης στην Ελλάδα, που αναίτια σφυροκοπήθηκε από τις γροθιές επιβαινόντων σε μηχανή, που χτύπησαν και εξαφανίστηκαν, όπως κάνουν όλοι οι θρασύδειλοι. Η επίθεση στον Σουδανό Μοχάμεντ ανήκει στη δεύτερη φάση της πολιτικής για την ανακατάληψη των πόλεων; Είναι αδιαμφισβήτητο πως κάθε φορά που ακούγονται οι κρωγμοί των  βρικολάκων, κάποιοι επιχειρούν να τρομοκρατήσουν, να φοβίσουν, να παραλύσουν κάθε σκέψη για εκδημοκρατισμό, για εξανθρωπισμό της ζωής μας. Αναντίρρητα, οι αυξημένες ροές προσφύγων δημιουργούν προβλήματα σε όλους. Ο τρόπος, όμως, που προβάλλονται και διαχειρίζονται δείχνει την ποιότητα του πολιτισμού μας.

      Τελικά, τα μεγάλα λόγια για τον πολιτισμό μας δοκιμάζονται στην πράξη. Αν ανήκουμε στην πολιτισμική πλευρά του συνόρου και δεν αποδεχόμαστε τη γειτνίαση με την κοινωνική βαρβαρότητα, οφείλουμε να το δείξουμε έμπρακτα. Χρειάζεται τόλμη και πίστη. Οι συνθήκες ευνοούν μια άλλη αντιμετώπιση.