500 λέξεις με τον Βασίλη Αμανατίδη, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,12.7.15

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Ο Βασίλης Αμανατίδης γεννήθηκε το 1970. Εχει εκδώσει επτά βιβλία ποίησης και δύο συλλογές διηγημάτων. Aσχολείται με τη μετάφραση πεζογραφίας και ποίησης (cummings, Gombrowicz, Singer, Carson κ.ά.). Παρουσιάζει ο ίδιος τα κείμενά του στο κοινό, δημοσιεύει κριτική ποίησης, ενώ έχει ασχοληθεί και με την επιμέλεια εικαστικών εκθέσεων. Είναι σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού Εντευκτήριο, συνεργάτης του περιοδικού [φρμκ] και της πλατφόρμας Greek Poetry Now και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Κείμενά του έχουν μεταφραστεί σε δεκατρείς γλώσσες.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

Το θέμα δεν είναι ποια βιβλία έχεις, αλλά ποια σε έχουν. Το «How to be both» της Ali Smith είναι τόσο καλό που το διαβάζω μήνες για να μην τελειώσει η σχέση μου μαζί του. Δυστυχώς, σε λίγο το ολοκληρώνω. Επίσης, τον συγκεντρωτικό τόμο της Λαϊνά – ποίηση απολαυστικής ακρίβειας.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Ας κρατάμε τα όρια τέχνης και ζωής, είναι χρήσιμο και για την τέχνη και για τη ζωή.

Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;

Με κανέναν. Ετσι θα απομακρύνονταν τα βιβλία του από το προσκήνιο, και θα έρχονταν ο ίδιος – προς τι; Ψέματα λέω. Με τον Μπέκετ θα ήθελα να έχω δειπνήσει, αλλά θα με έτρωγε η αμηχανία πρώτη.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;

Εάν ενοχληθώ με ένα βιβλίο, με μαλώνω που δεν κατάλαβα εγκαίρως. Τι μας φταίνε τα βιβλία;

Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;

Το επόμενο, αδημοσίευτο ακόμη, της Κατερίνας Ηλιοπούλου. Με συγκινούν τα εξής: ειλικρίνεια, υψηλή πρόθεση, διατήρηση της ανθρωπινότητας, τέχνη και τεχνική σε σύζευξη, αναμέτρηση με την ιστορία του είδους στο οποίο κάθε φορά γράφουμε. Σπάνια φαινόμενα.

Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;

Το να παραδεχόμαστε την ενοχικότητά μας μειώνει τις περιττές ντροπές. Κι ας μην ντρεπόμαστε. Η τέχνη δεν είναι παρθεναγωγείο. Ούτε θρησκευτικό σύστημα.

Δυο λόγια για το τελευταίο σας ποιητικό βιβλίο;

Πήγα να απαλλαγώ από το σύμπλεγμα «μητέρα-υιός» και να το μετατρέψω σε τέχνη, αλλά με το «μ_otherpoem: μόνο λόγος» κατάλαβα ότι τα βιβλία που γράφεις δεν σε απαλλάσσουν από κανένα σύμπλεγμα. Εν τω μεταξύ, μπορεί να έχεις βοηθήσει τους άλλους να δουν τα δικά τους υπό τη σκέπη του αισθητικού γεγονότος.

Η ποίηση σε χαλεπούς καιρούς έχει νόημα;

Η ποίηση έχει νόημα πάντα και ειδικά σε χαλεπούς (δηλαδή σε όλους τους) καιρούς. Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση.

Αγαπημένος ποιητής ή αγαπημένο ποίημα; Ποιος ή ποιο;

Εκείνοι που σε αλλάζουν εκεί που δεν το περιμένεις. Η τέχνη είναι αποκάλυψη και μετατόπιση. Βασίζεται σε ίχνη συγγένειας, αλλά δεν μένει σε αυτήν, αλλιώς θα ήμασταν όλοι συγγενολόι και φρατρίες. Επειτα: αγαπημένος ποιητής δεν είναι ποτέ ένας, αλλιώς είσαι μονοθεϊστής. Με αυτό δεν εννοώ πως ο ποιητής είναι θεός. Τελικά, αγαπημένος ποιητής μου είναι αυτός που  θα  ήθελα  να  γίνω.

Έντυπη