Τα πλατάνια πεθαίνουν όρθια

Πέρασα τον Δεκαπενταύγουστο στο Συρράκο. Ευκαιρία για αναβάπτιση στη μνήμη. Το Συρράκο είναι ένας από τους τόπους που με απελευθερώνει από τα τοξικά αισθήματα. Το πανηγύρι του είναι, σε κάθε περίπτωση, κορυφαία τελετουργία , ο χώρος όπου η μνήμη, τα συναισθήματα και η ανάγκη για ψυχική ανάταση αρθρώνονται αρμονικά.
Δυστυχώς όμως, η φετινή ανάβαση για ανάταση συνοδεύτηκε από μια πληγή. Ήταν ο πλάτανος που είχε χάσει την πάλη με τη ζωή.Τα κλαδιά του έχασκαν άπνοα πλημμ

υρίζοντας την ψυχή με πόνο για το σύμβολο που δεν άντεξε στην αρρώστια των πλατάνων. Ένιωσα σα να πέθανε ένας δικός μου άνθρωπος, να ακρωτηριάστηκε η μνήμη μου.Έτσι, όσα άκουσα πως το ξερίζωμα του πλατάνου θα δώσει περισσότερο χώρο για την τοποθέτηση τραπεζιών στο πανηγύρι τα θεώρησα απόρροια της πληγής που άφησε το πλατάνι. Ο πόνος συχνά παραλοϊζει. Έφυγα από το Συρράκο με την απόλυτη βεβαιότητα πως κλείνει ένας ιστορικός κύκλος του Συρράκου αν λάβουμε υπόψη ότι, σύμφωνα με τους ειδικούς, την ίδια κατάληξη θα έχει και το δεύτερο πλατάνι.