Γιώργος Σταματόπουλος,Το φως της Κύθνου, ΕΦΣΥΝ, 7.9.15

kithno

Κανάλα: λεπτομέρεια από τον πίνακα του Αιγαίου

Aγναντεύαμε με φίλο ποιητή τούς γυμνούς γύρω λόφους· τα θυμάρια που αφθονούν είχαν πλέον χάσει την πρασινάδα τους· ούτε μυρωδιές, τίποτα. Αλλά τι ελληνικό τίποτα, τι υπέροχος ορίζοντας, τι αβάσταχτη ομορφιά πέτρας και φωτός.

Κόλλησαν στο ίδιο με μας τραπέζι του φαγητού κάποιοι εκνευριστικοί τύποι, με πολλές απολαβές από το προηγούμενο καθεστώς του τελευταίου μισού αιώνα και ζητούσαν να μάθουν λεπτομέρειες για τις εκλογές. Αποφασίσαμε ευγενικά να μη μιλήσουμε, παραμείναμε όμως, από σεβασμό κυρίως στους ενθουσιασμένους γονείς, που μας είχαν προσκαλέσει.

Η έκπληξη ήταν το πρωί, όταν πήγαμε να πιούμε καφέ σ’ ένα εστιατόριο με θέα το αιώνιο πνεύμα του Αιγαίου, τη Σέριφο, τα τραγούδια που ‘ρχονται αβίαστα, φωνές από το παρελθόν αλλά, για φαντάσου, νομίσαμε κι από το μέλλον. Ο ιδιοκτήτης δεν είναι παίξε γέλασε. Είναι από τους ελάχιστους (δυο-τρεις) που μένουν και τον χειμώνα στο χωριό, ετερογαιογενής, αλλά ζει εκεί σαράντα πέντε χρόνια.

Ενα πολιτιστικό εργαστήρι το κέντρο του («Οφιούσα») με ζωγραφιές, κατασκευές από ξύλο, αναπαλαιωμένα πανέμορφα έπιπλα δύο αιώνων, κοχύλια με βουητά από τον αρχέγονο βυθό της θάλασσας, ζωγραφισμένα τραπέζια. Πρώτης ποιότητας τα υλικά μαγειρικής. Μας προσκαλεί στην πεντακάθαρη κουζίνα του.

Μόνο με ξένους δουλεύω, μας λέει· οι ντόπιοι δεν με θέλουν, διότι απαιτώ ησυχία όταν οι άλλοι τρώνε και αυτοί (οι ντόπιοι) μόνο φωνάζουν. «Είχα εταιρεία εισαγωγής παιγνιδιών, έως ότου έμαθα να τηγανίζω αυγά και αποφάσισα ότι ήταν πολύ καλύτερα· αγαπώ τις 180 μοίρες που πήρε η στροφή της ζωής μου».

Λέξη για πολιτική και τις εκλογές. Αδιαφορεί πλήρως. Το μεροκάματο είναι ιερό γι’ αυτόν και ανεξάρτητο από το ποιος κυβερνά. Τι να πούμε, τώρα πια, συμφωνούμε. «Είμαι, πλέον, ένας ευτυχισμένος άνθρωπος» κραυγάζει και η ηχώ επαναλαμβάνει το πάθος σ’ όλο το νησί, κάνοντάς μας ν’ ανατριχιάσουμε και να αλληλοκοιταχτούμε (με τον φίλο ποιητή).

Δεν ικανοποιηθήκαμε από την απάντηση του ταξιτζή στην ερώτηση, γιατί δεν φυτεύουν δέντρα, τουλάχιστον στα σπίτια τους. Κάτι είπε ότι έσπερναν μόνο στάρια και κριθάρια και «τι τα θες εκεί τα δέντρα;». Κάπως έτσι. Η κούραση και το ξενύχτι δεν μας επέτρεπαν να συνεχίσουμε τις ερωτήσεις. Εκανε και αφόρητη ζέστη. Πάντα τούτη η χώρα σε ξαφνιάζει με τον χρόνο της, τον τόπο της, τον τρόπο της. Συμφωνούμε με τα μάτια. Αποχαιρετάμε τον δυναμικό καλλιτέχνη της Οφιούσας του.

Παραλίγο να μείνουμε για καιρό στην Κύθνο, εάν δεν μας βοηθούσε γενναιόδωρα ο καπετάνιος του πλοίου «Ο Μακεδών» Χρίστος Χατζηστερκώτης. Τον ευχαριστούμε θερμά. Οπως και τον Θωμά, που, πλέον, αναμένει εναγωνίως πότε θα γίνει παππούς!