Παράδοση και κρίση

       Η παράδοση έχει γίνει αντικείμενο πολλών σχολίων. Από την υμνολογία στην απόρριψη είναι το πιο συχνό δρομολόγιο. Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις απαιτούν ευαισθησία, αναζήτηση της ουσίας, ισορροπημένη σχέση με τον πολιτισμό. Ο φανατισμός συνήθως σχηματοποιεί τα πράγματα .Σε καταστάσεις συναισθηματικής έντασης ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες, απουσιάζει η νηφαλιότητα και η σχέση με την παράδοση είναι επιφανειακή. H παράδοση ήταν το εύκολο θύμα στις μυλόπετρες του διπολισμού, τον οποίο ακολούθησε η ελληνική κοινωνία της τελευταίες δεκαετίες. Στη μια  πλευρά ο κόσμος της προόδου που συνοδεύεται από πλούτη, νεωτερικές ιδέες, κοσμοπολιτισμό, συνεχή ανανέωση σε συναισθήματα, αξίες, αναφορές. Στον αντίποδα ο παλιός κόσμος που ταυτίστηκε με τη συντήρηση, τα παλιά μυαλά. Συχνά, αυτός ο κόσμος απαξιώθηκε. Αντιμετωπίστηκε υποτιμητικά. Τόσο ήταν το σχοινί του. Η θέση του πλέον ήταν στην αποθήκη, σε κάποιο αρχείο, στην καλύτερη περίπτωση σε επετειακές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.

       Η  οικονομική και πολιτισμική κρίση, ωστόσο, άλλαξε τα δεδομένα. Οι άνθρωποι ανακάλυψαν κοινωνικές συμπεριφορές που της έδωσαν εντυπωσιακά ονόματα.

       Στις μέρες μας που έχει θεριέψει η κοινωνική κρίση , η παράδοση μπορεί να υποστηρίξει τις ανθρώπινες σχέσεις, να υποστηρίξει οικονομικά και ψυχολογικά όσους δοκιμάζονται από τη φτώχεια και την ανεργία.Όσους κλυδωνίζονται ψυχολογικά. Στην περίοδο που αποθεώθηκε ο καταναλωτισμός , παλιά κοινωνικά σχήματα παραμερίστηκαν. Έλειψε η ζεστασιά της γειτονιάς, η αίσθηση της κοινωνικής αλληλεγγύης που μπορεί να εκδηλωθεί στις δύσκολες συνθήκες.Επικράτησε η φιλανθρωπία, συχνά με ιδιοτελή στόχο. Έλειψε ο σεβασμός στον άνθρωπο, η διακριτικότητα στη βοήθεια.

       Μετά την κρίση οι άνθρωποι ανακάλυψαν τη συντροφικότητα, την ουσία του πολιτισμού.Άρχισαν να σκέφτονται στον πληθυντικό αριθμό.Δε ζουν μόνοι στον πλανήτη. Υπάρχουν οι αδύναμοι, τα θύματα του σύγχρονου μινώταυρου.