ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ,Το βλέμμα ενός Αθηναίου σκύλου σε έναν ήσυχο δρόμο,19.11.15

• 

Αθηναίος σκύλος σε αυλή ενός δρόμου κοντά στο Χίλτον.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Σε αυτήν τη μεγάλη πόλη δεν είμαστε μόνοι. Τα χιλιάδες ζώα που ζουν στην πρωτεύουσα, είτε ελεύθερα είτε σε σπίτια, είναι κομμάτι της αθηναϊκής ζωής. Αλλωστε, οι αδέσποτες γάτες σού το υπενθυμίζουν διαρκώς, αλλά, πρόσφατα, καθώς περπατούσα σε έναν από τους πολύ ήρεμους δρόμους κοντά στο Χίλτον, είδα έναν από αυτούς τους άγνωστους «Αθηναίους». Με πήρε αμέσως είδηση και, όταν διαπίστωσε ότι η παρουσία του δεν μου ήταν αδιάφορη, καθώς είχε ήδη βγει η φωτογραφική μηχανή, άρχισε να με περιεργάζεται με ένα βλέμμα που δεν θα ξεχάσω.

Θύμιζε εκείνα τα έξυπνα σκυλιά που έπαιζαν στις χολιγουντιανές ταινίες του Μεσοπολέμου, αλλά εγώ τον έβλεπα πίσω από έναν καγκελωτό φράχτη, σε ένα πολύ χαριτωμένο σπίτι, προπολεμικό, φορτωμένο με αναρριχητικά φυτά. Ηταν σκηνή από μία Αθήνα που έφερνε στον νου μια ξεχασμένη γαλήνη.

Ο πανέξυπνος νέος φίλος μου, κολακευμένος ή απλώς εξαιρετικά απορημένος από το ενδιαφέρον μου, με παρακολουθούσε με την άκρη του βλέμματος, χωρίς να γυρίζει το κεφάλι του. Ηταν διασκεδαστικό, και σκέφτηκα ότι είχα μπροστά μου έναν ακόμη Αθηναίο. Τον χαιρέτησα και χάθηκα στη στροφή.

Δεν τον ξέχασα όμως, όπως δεν διαγράφει κανείς μία ενδιαφέρουσα παρουσία. Απλώς ήταν ένας σκύλος από τους χιλιάδες που ζουν στην Αθήνα. Αν βάλει κανείς και τις γάτες, είναι ένας τεράστιος πληθυσμός που ζει κάτω από τον ίδιο ουρανό και που δικαίως θα μπορούσε να αισθάνεται κομμάτι αυτής της πόλης.

Θυμήθηκα σελίδες από τη νεοελληνική λογοτεχνία με σκηνές δρόμου, στις οποίες άλογα, γαϊδούρια και αδέσποτοι σκύλοι, ακόμη και κατσίκες ή καναρίνια, συνέθεταν μία παράλληλη αθηναιογραφική παρακαταθήκη. Σελίδες από τον Μιχαήλ Μητσάκη και την Πηνελόπη Δέλτα χάνονταν σε μια δίνη χρόνου. Οι σκύλοι στα ζωγραφικά έργα του Γύζη ή του Ιακωβίδη ξεπροβάλλουν διαρκώς μπροστά μας. Η ανάγνωση, όμως, της πόλης, μέσα από το σύνολο του ζωικού βασιλείου της, είναι ανέφικτη και εν πολλοίς ανεπιθύμητη, γιατί σκοπίμως είναι επιλεκτική, καθώς οι μελετητές της οργάνωσης των αστικών μεγασυνόλων γνωρίζουν ότι τα αφανή, τις περισσότερες φορές, τρωκτικά είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα.

Γι’ αυτό θα μείνουμε στα οικόσιτα, τα οποία, σε αντίθεση με άλλες πολιτισμένες πόλεις του κόσμου, είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην Αθήνα. Και το λέω αυτό διότι μία πόλη είναι επί της ουσίας πολιτισμένη όταν δίνει το δικαίωμα σε έναν πολίτη να μοιράζεται την αστική εμπειρία του δημόσιου χώρου μαζί με το αγαπημένο του ζώο. Και όχι μόνο στη βόλτα. Αλλά και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ακόμη και στα εστιατόρια ή στα καταστήματα.

Αλλά, έστω. Η Αθήνα είναι ταυτόχρονα και μία πόλη ελευθερίας και ευλογημένη με έναν θαυμάσιο καιρό (αν και θα προτιμούσα χαμηλότερες θερμοκρασίες) που χαρίζει μια ψευδαίσθηση ευτυχίας στα πολλά αδέσποτα ζώα της. Σκεφτείτε πόσες χιλιάδες σκύλοι και γάτες συμβάλλουν καθημερινά στην ευτυχία πολλών, πάμπολλων κατοίκων αυτής της μεγαλούπολης, και θα ήταν όμορφο, γενναιόδωρο και δίκαιο να έχουμε δρόμους αφιερωμένους με ονομασίες σε αυτή τη σχέση, πάρκα και κοιμητήρια που να τη μνημονεύουν. Μένει ο «Σκύλος» της Φωκίωνος Νέγρη, αθηναϊκό ορόσημο από τον γλύπτη Ευριπίδη Βαβούρη, που έγινε έμβλημα των παιδικών παιχνιδιών από το 1940 ώς σήμερα. Και που μένει να εκπροσωπεί μία σχέση και μία οφειλή.