Από το Γοργόμυλο στο Καστελόριζο: μια πέτρα δρόμος,artinews.gr

Το ταξίδι από  μόνο του είναι μια περιπέτεια. Συχνά, γίνεται στάση ζωής.  Είναι το βίωμα που αναγορεύεται σε υπέρτατη ηδονή κι αυτό ο Καβάφης το έκανε υψιπέτη ποίηση.  «Σαν βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να’ ναι μακρύς ο δρόμος σου, γεμάτος περιπέτειες» , γράφει ο Αλεξανδρινεύς γητευτής των λέξεων.

    Ο Αλέξανδρος  Ζυγούρης είχε μια άλλη στάση για το τραγούδι. Αλλάζοντας τον στίχο « με δυο παπούτσια πάνινα» με το σακίδιό του ξεκίνησε νωρίς την περιπέτειά του. Πρώτα στην Πωγωνιανή, μετά στην Αθήνα, δούλεψε ως τορναδόρος, ταξΊδεψε στη Λέσβο και την Κω. Όμως, δεν ήταν η περιπέτεια που τον σαγήνευσε. Αναζητούσε τη δική του Ιθάκη, όχι για να ολοκληρώσει τον προορισμό του. Νοιαζόταν  να ξεκινήσει μια άλλη περιπέτεια στον χώρο της τέχνης. Τον έθελγε το σμίλεμα της πέτρας, ίσως να μιλούσαν οι φωνές των πετράδων παππούδων της Ηπείρου, που τον φίλεψαν με  τα εργαλεία και το μεράκι τους στο νέο δρόμο που ξεκινούσε.

    Κι ο κλήρος της καρδιάς του έπεσε στο Καστελόριζο. Εκεί βρήκε ξανά την ψυχή που ξανασυνάντησε το σώμα του στην παραλία του νησιού. Τόσο καιρό ένιωθε αυτή την ασύμπτωτη σχέση ανάμεσα στο σώμα του που βάδιζε τον δρόμο της καθημερινότητας και στην ψυχή του που το είχε εγκαταλείψει ψάχνοντας τον τόπο που θα έδινε νέο νόημα στη ζωή του. Εκεί, στην ακριά της Ελλάδας, κοντά στην μεγάλη πόρτα της Ανατολής έστησε το εργαστήριο της γλυπτικής. Μεγάλες επιφάνειες που με την υπομονή και την δεξιότητα των ηπειρωτών προγόνων τις τιθασεύει. Τις ημερεύει εγχέοντας στην πέτρα τη δική του καρτερικότητα, τη δική του αντίληψη για τη ζωή.

    Το χειμώνα γυρίζει στην μήτρα του, τον Γοργόμυλο. Τον τραβάνε οι φωνές που ακούγονται στο Ξηροβούνι, εκεί που ο βοριάς παλεύει με τα στοιχειά του μυαλού. Συνομιλεί με τις πέτρες που εκλιπαρούν την εύνοιά του , όνειρό τους να συνταξιδέψουν στο Καστελόριζο, στο κοινόβιό του όπου άνθρωποι και πέτρες γίνονται ένα.