Νόρα Ράλλη,«Ιση μεταξύ εξισώσεων», EFSYN,14.2.16

pol_tomsen.jpg

«Oι συντάξεις στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά γενναιόδωρες» σύμφωνα με τον Πολ Τόμσεν | EUROKINISSI/ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Το άκουσα εχθές το βράδυ. Εγραψε, λέει, άρθρο ο Τόμσεν για το ασφαλιστικό στην Ελλάδα και μεταξύ άλλων τόνισε (είδατε τι ωραία το έγραψα... τρελαίνομαι όταν το παίζω τόσο «πολιτικά ορθή»... πάμε τώρα στην ουσία): «οι συντάξεις στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά γενναιόδωρες».

Αντίδραση πρώτη: γέλασα δυνατά. Αντίδραση δεύτερη: χαμογέλασα, κουνώντας το κεφάλι. Αντίδραση τρίτη: άνοιξα το λεξικό του Δημητράκου στο λήμμα «γενναιόδωρος». Διαβάζω: «ο παρέχων γενναία δώρα, ο προθύμως δωρών ή αμείβων, ο ελευθέριος, ο ανοιχτοχέρης... βλέπε Καρκαβίτσα “Ο ζητιάνος”: “ο Τούρκος του επαραχώρησε γενναιόδωρος ένα δωμάτιο”».

Αρα, για να μιλάμε για γενναιοδωρία, πρέπει να υπάρχει κάποιος (έστω ένας Τούρκος, βρε παιδί μου) που θα την παρέχει. Οταν, όμως, έχεις πληρώσει και χιλιοπληρώσει για να λάβεις κάτι (ούτε καν ανάλογο, αλλά πολύ λιγότερο), κάποτε (όχι όταν είσαι νέος και δημιουργικός, αλλά όταν γεράσεις, αφού έχεις δουλέψει μια ζωή), με κάποιο τρόπο (Θες να το λένε σύνταξη;

Θες να το λένε ασφάλεια; Θέλεις κύρια ή επικουρική;), τότε πώς μπορεί κανείς να μιλάει για «γενναιοδωρία»; Εκτός αν ο κ. Τόμσεν και σύσσωμο το ΔΝΤ και η Ε.Ε. έχουν γράψει ένα νέο λεξικό, ανώτερο των 15 τόμων του Δημητράκου ή της Ακαδημίας Αθηνών, που εκδόθηκε έπειτα από 10ετή έρευνα, με 75.000 λήμματα και είναι και πάμφθηνο.

Πότε πρόλαβαν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί εταίροι μας, μέσα στα πέντε χρόνια της κρίσης, να ξαναγράψουν τη γλώσσα και να επαναπροσδιορίσουν τις έννοιες;

Επειδή, όμως, βλέπω ότι τσούκου τσούκου, λάου λάου, όλο και κάτι καταφέρνουν και θα ξεχάσουμε κι εμείς στο τέλος τι μας γίνεται, είπα να καταφύγω σε μία άλλη γλώσσα, παγκόσμια, που σίγουρα δεν κατέχουν ούτε η Ε.Ε. ούτε το ΔΝΤ: τα μαθηματικά.

Ο Πυθαγόρας, ο μέγας φιλόσοφος και μαθηματικός, θεωρούνταν ο διάδοχος του Ορφέα. Συνέδεσε άρρηκτα τα μαθηματικά με τη μουσική αρμονία του σύμπαντος. Γι' αυτόν, ο «αριθμός» δεν ήταν μία αφηρημένη έννοια, αλλά κάτι συγκεκριμένο και αληθινό, μία θεμελιώδης διάσταση των πραγμάτων... Πράγματι, ο «αριθμός» δεν είναι αφηρημένη έννοια. Οπως και οι λέξεις, δεν μπορούν να έχουν οντολογική υπόσταση αν δεν τις συνδέσουμε με το στόμα από το οποίο βγαίνουν.

Σύμφωνα με τους εταίρους μας, δεν είμαστε παρά «αριθμοί» που πρέπει να «μειωθούν» ώστε να τους βγει η «εξίσωση». Σε αυτήν δεν υπάρχουν καν οι παράγοντες «κοινωνικό κράτος», «αξιοπρεπής διαβίωση», «ανθρωπιστική κρίση». Υπάρχει ένας και μόνος κοινός παρονομαστής: το κέρδος. Ή μάλλον, το κέρδος τους.

Πάμε τώρα στους ντόπιους εταίρους. Ποιοι είναι οι φίλοι μας; Ποιους βάζουμε στα σπίτια μας κάθε μέρα; Τα κανάλια. Η κυβέρνηση, λένε, θέλει να τα κλείσει. Να μην έχουμε άπειρο αριθμό καναλιών, να έχουμε μόνο τέσσερα πανελλαδικής εμβέλειας. Κι ας χρωστάνε της Μιχαλούς με τη βούλα των προηγούμενων κυβερνήσεων τα όσα υπάρχουν ήδη.

Κι ας ισχύει πως κάθε χώρα της Ε.Ε. πρέπει να έχει αριθμό καναλιών ανάλογο με τον πληθυσμό της (π.χ. η Γερμανία των 80 εκατ. έχει 6, η Ισπανία των 48 εκατ. έχει 5, η Τσεχία με 10 εκατ. έχει 2)... όχι, φωνάζουν ο Φορτσάκης, ο Λοβέρδος, ο Κυριάκος: Εμείς, τι κι αν είμαστε 10 εκατ., πρέπει να έχουμε άπειρα!

Αυτά τα μαθηματικά δεν τα καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω όμως (αν και άργησα) τι μυαλά φτιάχνουν αυτές τις εξισώσεις, από τι στόματα βγαίνουν αυτές οι λέξεις. Ανάμεσα στις εξισώσεις αυτές νιώθω άνιση. Ανάμεσα στις λέξεις αυτών στέκομαι σιωπηλή...

... «Τι ακούς;» λέει η Ιστορία στη Σιωπή. «Ακούω ποδοβολητό» της απαντάει η Σιωπή. «Ακούω βήματα πολλά, άλλα ανάλαφρα και άλλα βαριά, με τον δικό τους ρυθμό το καθένα. Αλλά όλα πάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Πάνε μπροστά. Δείξε τους τον δρόμο».