Στην Ειδομένη και στον Πειραιά, στα νησιά και στον Ελαιώνα, ο άνθρωπος ταπεινώνεται και διασύρεται η άποψη ότι η καλή θέληση, οι γενικές ιδέες και τα ωραία λόγια φτάνουν για να λυθούν τα όλο και πιο δύσκολα προβλήματα. Πόσοι είναι οι πρόσφυγες;
Πενήντα χιλιάδες; Ή μήπως εκατό; Και γιατί δεν το λέμε; Δεν μπορούμε να το ξέρουμε γιατί δεν καταγράφηκαν; Ή μήπως κάποιοι το ξέρουν και φοβούνται να το πουν; Πόσο θα μείνουν, όταν μαθαίνουμε ότι η κυβέρνηση των Σκοπίων δηλώνει πως τα σύνορα θα παραμείνουν κλειστά έως το τέλος του χρόνου;
Πώς τους δεχόμαστε; Με αλληλεγγύη, με συμπόνια, με ανοχή, με αγανάκτηση; Και τι πρέπει να κάνει το κράτος, η κοινωνία, ώστε αυτοί που για καιρό -ας μη γελιόμαστε- θα μείνουν εδώ, στο σύνορο μεταξύ φαντασιακής προσωρινότητας και πραγματικής μονιμότητας, να λειτουργήσουν θετικά για τους ίδιους και για την κοινωνία που τους έχει υποδεχτεί;
Τα ερωτήματα μπορούν εύκολα να τεθούν, αλλά το να απαντηθούν απαιτεί σκέψη, πρόγραμμα και δράση. Που βέβαια δεν χωρούν σε οποιοδήποτε φωτισμένο ή μη άρθρο για το θέμα. Υπάρχει όμως ένα πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει: Να καταλάβουμε ότι το ζήτημα μας αφορά.
Πενήντα τρεις φοιτήτριες και φοιτητές του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών διεξήγαγαν επί τρεισήμισι μήνες την έρευνα «Πρόσφυγες και μετανάστες στην Αθήνα: άνθρωποι, χώροι, θεσμοί».
Επισκέφτηκαν χώρους όπως τον Ελαιώνα, μοίρασαν ερωτηματολόγια, μίλησαν με πρόσφυγες και με υπευθύνους, κυβερνητικών και μη θεσμών, ήρθαν σε επαφή με αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, όπως αυτούς των οδών Δερβενίων, Νοταρά και άλλους, συγκέντρωσαν και μοίρασαν τα Χριστούγεννα είδη πρώτης ανάγκης.
Η δουλειά τους παρουσιάστηκε τη Δευτέρα 28 Μαρτίου στο Αμφιθέατρο Δρακοπούλου στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, μαζί με άλλες δράσεις που πραγματοποιεί το ίδρυμα για το προσφυγικό στο πλαίσιο του Παρατηρητηρίου που έχει δημιουργηθεί με την πρωτοβουλία του πρύτανη Θάνου Δημόπουλου.
Το βασικό κεκτημένο είναι ότι νέες και νέοι που θέλουν να ασχοληθούν με τη δημοσιογραφία, την επικοινωνία, τον πολιτισμό ενδιαφέρθηκαν έμπρακτα για ένα θέμα που έχει γίνει κεντρικό για τη χώρα. Οτι είδαν το ζήτημα όχι ως «είδηση» αλλά ως απτή πραγματικότητα. Αυτό που για να λυθεί θέλει χρόνο, έμπνευση και επίπονη προσπάθεια είναι το να κατακτηθεί η εμπιστοσύνη των ξεριζωμένων, να εδραιωθεί ένας πραγματικός διάλογος που θα οδηγήσει στην αμοιβαία κατανόηση και στη σωστή ενεργοποίηση όλων - περιλαμβανομένων των ίδιων των προσφύγων.
Μένουν τα άλλα, που θα αποφασίσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό για τη ζωή μας. «Πόλεμος πατήρ πάντων». Βρήκα αυτές τις λέξεις πρωτοσέλιδο στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Πόλεμος στη Μέση Ανατολή και πόλεμος, τρομοκρατικός, στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πόλεμος που, τόλμησαν επιτέλους να το δηλώσουν και κάποιοι επίσημοι στην Ελλάδα, είναι η πρώτη και βασική αιτία της νέας Μεγάλης Μετανάστευσης, η οποία απειλεί να διαλύσει την Ευρώπη, τιμωρώντας τον κυνισμό, τον αυτισμό και τη μυωπία της. Ακόμα και τώρα η είδηση για τη Λαχόρη επισκιάζεται από αυτήν για το Βέλγιο. Πού πάει ο κόσμος;
Ο κόσμος που νομίζαμε ότι είναι ο κόσμος μας; Πόλεμος ενάντια στον άνθρωπο, ενάντια στην όποια κληρονομιά μας. Χτες τα κανάλια έδειξαν βαμμένο στο αίμα των θυμάτων το σκέλεθρο της κάποτε υπέροχης Παλμύρας, σύμβολο της δολοφονίας κάθε μνήμης και ομορφιάς.
Στο μεταξύ, στη Βουλή και στα κανάλια τα κόμματα ανταλλάσσουν άσφαιρα πυρά για το θέμα. Αλλά αυτό που χρειάζεται η χώρα και η Ευρώπη είναι ένα πανεθνικό, ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο αντίστασης στο τσουνάμι των πολέμων και της προσφυγιάς, που μέρα με τη μέρα μας αφορούν όλο και πιο πολύ. Ποιος θα το προτείνει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου