Το Βραβείο Μυθιστορήματος του Αναγνώστη στον Ηλία Μαγκλίνη, culturenow.gr

Τετάρτη, 15 Ιουνίου 2016 10:34

Η «Πρωινή γαλήνη» του Ηλία Μαγκλίνη απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ο Αναγνώστης».

Τη Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016, το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης» βράβευσε τα καλύτερα βιβλία του 2015 στο κατάμεστο με εκδότες, συγγραφείς, βιβλιοπώλες και βιβλιόφιλουςαμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη . Ανάμεσα στα βιβλία που διακρίθηκαν είναι και η Πρωινή γαλήνη του Ηλία Μαγκλίνη, που απέσπασε τοΒραβείο Μυθιστορήματος, άλλο ένα σημαντικό λογοτεχνικό βραβείο μετά το βραβείο Πεζογραφίας του περιοδικού «Κλεψύδρα» με το οποίο τιμήθηκε πριν από λίγες μέρες. Ο Ηλίας Μαγκλίνης, αφού παρέλαβε το βραβείο από τον περσινό νικητή Χρήστο Χωμενίδη, το αφιέρωσε στη γυναίκα του, η οποία έφερε στον κόσμο την κόρη τους την ημέρα που κυκλοφόρησε το βιβλίο. 

Ο συγγραφέας εξομολογείται τα θέματα που τον ενέπνευσαν 

Πηγή έμπνευσης ήταν κάποιες ιστορίες του πατέρα μου, σκόρπιες ιστορίες και ασπρόμαυρες φωτογραφίες, από την εποχή που ήταν ιπτάμενος χειριστής στην Πολεμική Αεροπορία, το 1949, καθώς και από τους δεκαπέντε μήνες που πέρασε ως ανθυποσμηναγός στην εμπόλεμη Κορέα του 1951-52. Αλλά το βιβλίο δεν είναι η ιστορία του και γενικά όλοι οι χαρακτήρες είναι επινοημένοι. Μπορεί το βιβλίο να μιλά για την Ιστορία του τότε στην Ελλάδα, στην ουσία όμως μιλά για την προϊστορία του σήμερα: πόσα μας πονούν και πόσα αγαπάμε μέσα στο διάβα του χρόνου, οι μνήμες, ατομικές και συλλογικές, φαντάσματα και εικόνες που μας ακολουθούν και μας καθορίζουν σήμερα. Το φόντο είναι ο πόλεμος της Κορέας που έχει σήμερα κάτι εξωτικό και είναι επίσης ένας άγνωστος, ξεχασμένος πόλεμος, παρθένος λογοτεχνικά μιλώντας. Αυτό το τελευταίο με ιντριγκάρισε. Όμως το βιβλίο δεν είναι για εκείνον τον πόλεμο. Είναι για τους πολέμους του καθενός μέσα στο μυαλό και την ψυχή του.

Ο Ηλίας Μαγκλίνης μιλά για τον αεροπόρο πατέρα του και τις πτήσεις της συγγραφής 

Κάποτε, η θεία μου η Δώρα, η μεγάλη αδελφή του πατέρα μου, μου έδειξε ένα εφηβικό λεύκωμα που κρατούσε όπου όλα τα παιδιά στη γειτονιά της απαντούσαν σε διάφορα ερωτήματα για τη ζωή (κάτι σαν το σημερινό facebook, σίγουρα όμως πιο αθώο), και ο 13χρονος πατέρας μου απαντούσε στο ερώτημα «Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις», γράφοντας: «Αεροπόρος». Κι όταν μερικά χρόνια μετά η μεγάλη του αδελφή προσπαθούσε να τον πείσει να εργαστεί στην Αγροτική Τράπεζα, όπου είχαν «άκρη», εκείνος αντέδρασε έντονα. «Αν δεν γίνω αεροπόρος και κλειστώ πίσω από ένα γραφείο, θα αυτοκτονήσω».
Τι ειρωνεία: ο μικρός του γιος είναι όλη μέρα πίσω από ένα γραφείο, σε όλη του τη ζωή. Κατά κάποιο τρόπο όμως, και δίχως ποτέ να το αντιληφθεί ο ίδιος, δίδαξε, άθελά του, στον μικρό του γιο να πετάει έστω και αν είναι καθισμένος πίσω από ένα γραφείο. Και αυτή η δουλειά, του γραφιά, είτε στη λογοτεχνία είτε στη δημοσιογραφία, έχει υπέροχες απογειώσεις, εκπληκτικούς ουρανούς, καταιγιδοφόρα νέφη, ριψοκίνδυνα ακροβατικά, αερομαχίες μα και άπειρες αναγκαστικές και ανώμαλες προσγειώσεις έως και απώλειες στήριξης, περιδινήσεις και συντριβές.