Αλεξάνδρα Μητσιάλη *, Ανθρωποι και σκύλοι, EFSYN, 17.10.16

skylos1.jpg

EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

Τον κοιτάς από το παράθυρο. Ανασηκώνεσαι λίγο στην καρέκλα σου, τεντώνεις τον λαιμό σου και τον βλέπεις από τον τέταρτο στον απέναντι πρώτο. Τρέχει από τη μία ώς την άλλη άκρη του μπαλκονιού σαν λυσσασμένος και πού και πού βγάζει το κεφάλι του από τα κάγκελα.

Μια γάτα σουλατσάρει ισορροπώντας στο περβάζι των παραδιπλανών. Φαίνεται πως η μακαριότητά της τον τρελαίνει. Και βέβαια δεν διανύει μονάχα πάνω-κάτω επαναληπτικά το μπαλκόνι αλλά γαβγίζει συνεχώς.

Γαβγίζει το ξημέρωμα, το μεσημέρι, το βράδυ, κάθε φορά που βλέπει γάτα, κάθε φορά που κάποιος σκύλος -αδέσποτος κόπρος ή μαντρωμένος σπιτικός- περνάει από τον δρόμο, κάθε φορά που κάποιος παλιός ή όψιμος εξερευνητής των σκουπιδιών ανασκαλεύει τον κάδο της ανακύκλωσης με το μακρύ του σίδερο γαμψό στη μια του άκρη.

Γαβγίζει ο αναθεματισμένος κι είναι μεγάλος, γομάρι σωστό κι αλήτης του δρόμου, χωρίς κατάλληλη διαπαιδαγώγηση και δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς.

Αλλο ένα μεσημέρι που δεν έκλεισες μάτι. Αλλο ένα μεσημέρι που προσπαθούσες να χαλαρώσεις στα διαλείμματα των γαβγισμάτων του αλλά δεν μπορούσες γιατί περίμενες πάντα το επόμενο, όπως τη σταγόνα που πέφτει από τη χαλασμένη βρύση με ρυθμό. Και, το χειρότερο, δεν είναι μόνος. Η δική του αγριοφωνάρα ξεσηκώνει κι όλα τ’ άλλα της γειτονιάς, που, απίστευτο αλλά αληθινό, πολλαπλασιάζονται διαρκώς.

Μα τι συμβαίνει λοιπόν, αναρωτιέσαι για πολλοστή φορά. Μόνο τον τελευταίο καιρό έχεις ξεχωρίσει τουλάχιστον δύο καινούργια γαβγίσματα στο τετράγωνο. Δεν έχεις ορατότητα, μόνο έναν επισφαλή ακουστικό προσανατολισμό αλλά είσαι σίγουρος ότι αυξάνονται. Το βλέπεις άλλωστε και στον δρόμο: όλο και περισσότεροι άνθρωποι κάθε ηλικίας τριγυρνούν στη γειτονιά σου συνοδεύοντας σκυλιά.

Τους μιλάνε, τα μαλώνουν, τα απειλούν, τα καλοπιάνουν, τα χαϊδεύουν, τα ντύνουν με ριγέ ρουχαλάκια και καρό, τα συνετίζουν όταν κινδυνεύουν να παρεκτραπούν, τα αποτρέπουν από ανεπιθύμητες ερωτικές περιπτύξεις όταν το παρακάνουν σαλιαρίζοντας με τις μυρωδιές και τα τσαλιμάκια του άλλου φύλου.

Ο σκύλος σταματάει. Διάλειμμα. Βολεύεσαι πάλι στην καρέκλα σου και νιώθεις εκείνη τη διάθεση να αρπάξεις τη σφεντόνα και ν’ αρχίσεις τις δοκιμαστικές ρίψεις στο μπαλκόνι των απέναντι, να υποχωρεί σιγά σιγά κι η ταραχή να καταλαγιάζει μέσα σου.

Λες όλοι αυτοί να έχουν βάλει τα λεφτά από την τράπεζα στο στρώμα και να χρειάζονται για να τα φυλάει έναν ακοίμητο φρουρό; Λες να ’ναι ο φόβος και η ανάγκη κάποιας προστασίας, που μεγαλώνουν έτσι κι αλλιώς στις εποχές της απόγνωσης; Λες να πέτυχαν τον στόχο τους οι εκστρατείες ευαισθητοποίησης και ν’ αυξήθηκαν έτσι ξαφνικά οι φιλόζωοι; Ή μήπως είναι εντέλει όλη αυτή η μοναξιά;

Ναι, ξέρεις κι εσύ από πρώτο χέρι τι σημαίνει μοναξιά. Ξέρεις την απουσία ενός ανθρώπου δίπλα σου, το κόλλημα στις οθόνες της εικονικής συντροφιάς, μια ζωή ντυμένη το κοστούμι της κοινωνικής βιτρίνας και της κατανάλωσης, έστω και φτωχικής. Μα είναι και κάτι πιο βαθύ που κάνει τη μοναξιά σου ώρες ώρες πηγάδι που στο στόμιό του δεν βρίσκεις τον τρόπο να κρατηθείς.

Είναι το ρεύμα του κρύου αέρα που αισθάνεσαι μέσα σου τώρα που τα αρπακτικά νύχια του γερο-Σκρουτζ και των Ευρωπαίων τοκογλύφων μπήγονται ανεμπόδιστα όπου βρίσκουν σάρκα ζεστή. Τώρα που ξέρεις πως ό,τι ξεπουλιέται απ’ αυτή τη γη δύσκολα θα ξαναποκτηθεί.

Τώρα που σαν πληγωμένο ζώο λούφαξες, βαριανασαίνεις και ανεσταλμένος σταμάτησες ακόμα και να συζητάς για όλα αυτά. Τώρα που η ουτοπία σου προσγειώθηκε ανώμαλα στους χαρτογραφημένους διαδρόμους του εφικτού.

Ο σκύλος γαβγίζει ξανά, μα ο θυμός του δεν σου τρυπάει τώρα το τύμπανο. Δεν τεντώνεσαι να κοιτάξεις ούτε αρχίζεις τα σενάρια μιας εξόντωσης μυστικής.

Θα περιμένεις να χαλάσει ο καιρός και να κλείσουν αναγκαστικά οι έξοδοι προς τα μπαλκόνια;

Ή μήπως ήρθε η ώρα να αποκτήσεις έναν κι εσύ;

* συγγραφέας