Η Ελλάδα όλη τις τελευταίες μέρες έγινε παρτενέρ του Ομπάμα στο τελευταίο του ταγκό, λίγο πριν να παραδώσει την εξουσία στον επόμενο Αμερικανό πρόεδρο. Κι επειδή ο έρωτας στις ανθρώπινες σχέσεις περνάει από το στομάχι, θεωρήθηκε πως οι γαρίδες του Αμβρακικού διέθεταν όλα εκείνα τα στοιχεία, που θα διευκόλυναν την έκλυση όλων των κατάλληλων χημικών αντιδράσεων για να ολοκληρωθεί ο τελευταίος χορός ως μια προσδοκία.
Αν οι συν-Έλληνες χάρηκαν με τις ελληνικές λέξεις -και καλώς έπραξαν- και τις εικόνες που μεταδόθηκαν σ’ όλο τον κόσμο, δεν ξέρω αν ρωτήθηκαν οι γαρίδες για τα αισθήματά τους. Για τα αισθήματα όλων εκείνων που ζουν στους νομούς που σφίγγουν σαν τανάλια τον Αμβρακικό κόλπο.
Όμως, επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω από πρώτο χέρι τη σκέψη των γαρίδων, την ώρα που κείτονταν στις πιατέλες, έτοιμες να ευφράνουν τον ουρανίσκο των υψηλών προσκεκλημένων. Δεν ξέρω τον λόγο που επέλεξαν εμένα να στείλουν τις σκέψεις τους. Ίσως να φταίνε οι Παπαλίνες, με τις οποίες μιλήσαμε πολλά χρόνια πριν.
Μου μίλησαν, λοιπόν, για το σπίτι τους. Τον Αμβρακικό. Που είναι άρρωστος. Που δεν μπορούν να πάρουν ανάσα από τις βρωμιές και τα γεωργικά φάρμακα που κατέληγαν στο δικό τους σπίτι, στη δική τους θάλασσα. Κανείς δεν φώναξε γι’ αυτό. Μόνο λίγοι σαλοί που μιλούσαν για σεβασμό του περιβάλλοντος. Κανείς δεν έβαλε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι σ’ όσους έριχναν τα βοθρολύματα. Δεν τους ένοιαζαν τα δικά μας αισθήματα. Αν χάνονταν τα αυγά μας. Τα μικρά μας αν εξαφανίζονταν. Πάνω απ’ όλα ο εγωισμός των ανθρώπων. Η κονόμα τους. Να περιδρομιάσουν. Να σακουλιάσουν εβρά, να μεγαλώνουν οι λογαριασμοί.
Κάποιους απ’ αυτούς τους άκουγα να διαμαρτύρονται. Να φωνάζουν, τάχα μου, πως η θάλασσα ανήκει στα ψάρια της. Ε, και! Όταν σταμάταγαν οι φωνές όλα συνέχιζαν τον δρόμο τους. Δεν ίδρωνε τ’ αυτί κανενός.
Ξυπνήστε! Ό Αμβρακικός χάνεται. Θα γίνει το σάβανό μας. Δεν θα βρίσκετε λέπι στον Αμβρακικό. Θα φέρνετε ψάρια απ’ αλλού και θα κάνετε τα βαφτίσια τους στη δική μας θάλασσα.
Ξυπνήστε όλοι! Αν κάποιος έλεγε την αλήθεια σ’ αυτούς τους μεγάλους που μας πρόσφεραν πεσκέσι, θα νιώθαμε πιο ήσυχες. Θα είχε πιάσει τόπο η θυσία μας.
Όμως, γελιέστε όλοι εσείς αν νομίζετε πως για την κατάντια του Αμβρακικού φταίνε μόνο αυτοί που έχουν το μαχαίρι της εξουσίας και το πορτοφόλι. Όλοι σας έχετε ευθύνη. Και η αδιαφορία για όσα γίνονται και σφυρίζετε κλέφτικα είναι κι αυτό μια βαριά ευθύνη. Μην αργείτε. Ο Αμβρακικός, η κοινή μας μήτρα μάς χρειάζεται. Σας χρειάζεται όλους. Μην καθυστερείτε. Πράξεις, όχι λόγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου