Σκοταδισμός. Τυφλότητα. Εμμονή σε μια φορμαλιστική ανάγνωση των γραφών. Προσκόλληση σ’ ένα παρελθόν που δικαιολογείται από την ανάγκη να διατηρηθεί η εξουσία του. Βία που γίνεται αυτοσκοπός και λατρευτική διαδικασία εγωπαθών και σκοταδιστικών καθεστώτων. Βία που αδιαφορεί για τον άνθρωπο. Βία που επιχειρεί να αντλήσει τη νομιμοποιητική της βάση από κάποιον «Θεό». Από κάποιους υπερβατικούς κανόνες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας για τα όσα πράττουν διάφοροι ταγοί μιας υποτιθέμενης παραδοσιακής και απαρασάλευτης τάξης βυσσοδομώντας ενάντια στους αδύναμους. Παρακολουθήσαμε αυτόν τον παραλογισμό στη συμπεριφορά των μαχητών του «Ισλαμικού κράτους» προς τις μειονότητες και τις γυναίκες.
Ανήμποροι να αντιδράσουμε και με σφιγμένο το στομάχι κλείναμε τα μάτια από οδύνη, όταν αποκεφάλιζαν τα γλυπτά στην Παλμύρα και κατέστρεφαν έναν πολιτισμό-μαρτυρία μιας ιστορικής εξέλιξης αλλά και προϊόν γόνιμης συνάντησης λαών και αντιλήψεων, μεταναστεύσεων και πολιτισμικών δανείων.
Δυστυχώς, ο αποτροπιασμός συνεχίζεται. Ο αποκεφαλισμός του ανθρωπισμού συνεχίζεται. Στο Αφγανιστάν, μεταδίδουν τα πρακτορεία ειδήσεων, οι Αρχές σε μια πόλη καταδίκασαν σε θάνατο διά αποκεφαλισμού μια άτυχη γυναίκα που τόλμησε να πάει στην αγορά να ψωνίσει χωρίς να συνοδεύεται από τον άντρα της.
Απουσιάζει το αντεπιχείρημα. Ανήκει σ’ αυτήν την ομάδα των Αφγανών που πήραν τον δρόμο της αποδημίας αναζητώντας πόρους για επιβίωση. Δεν ξέρω αν οι Αφγανοί προεστοί του χωριού γνωρίζουν το λατινικό απόφθεγμα «σκληρός ο νόμος αλλά νόμος» (Dura lex sed lex).
Ετσι κι αλλιώς, δεν χρειαζόταν να το γνωρίζουν. Αυτοί είναι η εξουσία. Αυτοί νομοθετούν. Αυθαίρετα. Το ίδιο συμπεριφέρεται κάθε αυταρχική εξουσία. Οχυρώνεται πίσω από την εμμονή στη δική της αλήθεια. Στην εξουσιαστική της εγωπάθεια. Τον εξουσιαστικό ναρκισσισμό. Στα ανομολόγητα συμφέροντα. Πάσχει από πολιτική πρεσβυωπία.
Η Ιστορία έχει πάμπολλα παραδείγματα αυταρχικών εξουσιών που συμπεριφέρονται με βιαιότητα στους αδύναμους. Τρέφονται από τον πόνο των άλλων. Ξεδιψούν με το αίμα των θυμάτων τους, όποια κι αν είναι αυτά.
Πρόκειται για έναν ιδιότυπο πολιτικό βαμπιρισμό. Επί της ουσίας, πρόκειται για αδύναμες εγωκεντρικές εξουσίες, που γνωρίζουν πως η Ιστορία θα είναι ανελέητη μαζί τους. Γνωρίζουν, όμως, πως ο πόνος των άλλων είναι μια προσωρινή, έστω, παράταση της δικής τους εξουσίας.
Οι τοπάρχες του Αφγανιστάν, ως άλλοι Νέρωνες, παρακολουθούσαν τη σκηνή του αποκεφαλισμού της άτυχης γυναίκας. Προσωρινά ανακουφισμένοι που επέβαλαν τον νόμο τους. Παντού η ίδια σκηνή. Το ίδιο γίνεται και στην ευρωπαϊκή μας γειτονιά. Ο αυταρχισμός τρέφεται από τον πόνο.
* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου