tromokratia.jpg
ΕUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Αποκρουστική η επίθεση στον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών. Η βία στο προσκήνιο της πολιτικής σκηνής. Γίνεται η αφορμή για ανταλλαγή λεκτικών αντεγκλήσεων. Και κατηγοριών για την αναποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση της ατομικής βίας.
Οι φωνασκίες απομακρύνουν τα δάχτυλα από τον τύπον των ήλων. Εμποδίζουν την ψηλάφηση της πυώδους πληγής. Από τη μια μεριά είναι οι ομνύοντες στο όνομα της ατομικής βίας. Οσοι θεωρούν πως τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα επιλύονται με τη φυσική εξόντωση επιλεγμένων εκπροσώπων της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ. Δάσκαλε που δίδασκες…
Το παρελθόν που δεν γίνεται εμπειρία. Η ατομική βία σ’ όλο τον κόσμο που δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Που δεν οδήγησε σε κοινωνικές κατακτήσεις. Που δεν έκανε τη ζωή καλύτερη. Που αντίθετα δυνάμωσε τους αντιδημοκρατικούς κρωγμούς. Που έδωσε λαβή για νομιμοποίηση της επιβολής σιωπής. Κάθε «αλλά» εξοβελίζεται και ταξινομείται στον χώρο όσων ασκούν ατομική βία.
Τρανό παράδειγμα ο δημοσιογράφος που με ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης εξέφρασε την ικανοποίησή του για την επίθεση. Αστοχο το σχόλιο. Αντίδραση που δεν υπεβλήθη στην επεξεργασία μιας δεύτερης σκέψης. Τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μεταβληθεί σε ιμάντες αφιλτράριστων αντιδράσεων.
Ομως, η μήνυση που του ασκήθηκε είναι παρενέργεια της ατομικής βίας. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι η υπέρτατη αρχή. Προφανώς. Η ελευθερία στην έκφραση είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας. Φαίνεται πως η οργή των διανοουμένων και των δημοσιογράφων εξατμίστηκε στην υπεράσπιση της γνωστής συγγραφέως. Ομως, η δημοκρατία είναι μια συνεχής και αδιαπραγμάτευτη συμπόρευση με το δικαίωμα όλων στη δική τους άποψη. Ακόμη κι όταν πληγώνει.
Από την άλλη πλευρά, στέκουν όσοι εθελοτυφλούν. Αυτοί που δεν νιώθουν το εκρηκτικό κλίμα που υπάρχει. Που μπορεί να πυροδοτήσει ατομικές επιλογές με τη στοχοποίηση συγκεκριμένων προσώπων. Μια αφορμή χρειάζεται. Ενα σπίρτο, ακόμη και προβοκατόρικο. Επιβεβλημένη η αποδοχή της άποψης για μηδενική ανοχή στη βία. Φτάνει όμως αυτό; Τι θα γίνει με την αναλγησία των Ευρωπαίων εταίρων μας που έχουν καθηλώσει τους ανυπεράσπιστους Ελληνες στην κόλαση του Δάντη;
Η πολιτική που ακολουθείται τροφοδοτεί τους οπαδούς της ατομικής βίας με νέους εκτελεστές. Πρωτίστως, καλλιεργεί κλίμα ανοχής που θυμίζει τη δεκαετία του 1970. Τότε που για πολλά χρόνια κάθε εκτέλεση συνοδευόταν από την ικανοποίηση μιας μεγάλης μερίδας πολιτών.
Καταδίκη κάθε λογής βίας. Με κάθε τρόπο. Αρκεί, όμως; Θα ήταν πολιτική αφέλεια να το πιστέψει κάποιος. Χρειάζεται να βγούμε από τον λαβύρινθο της ισοπέδωσης.
* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου