Ευάγγελος Αυδίκος *, Αγριοκουρνάτοι και Σαμοθράκη, ΕΦΣΥΝ, 4.10.17

samothraki-630.jpg

e-evros.gr

04.10.2017, 06:16 | Ετικέτες:  νησιά, φυσικές καταστροφές, περιβάλλον

 

Η καρδιά μου τούτες τις μέρες βρίσκεται στο Φεγγάρι. Στη Σαμοθράκη. Παρακάλεσα τον Σταυραετό του Κρυστάλλη, έσπευσε με την πρώτη φωνή, τον τελευταίο καιρό γνωριστήκαμε καλύτερα, με πήρε στα φτερά του και μ’ άφησε στην κορυφή.Μαζί μου είχα τον κ’ντούρη, τη μεγάλη γκλίτσα που αγόρασα στη Χώρα στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Τότε που το τέως Τμήμα Νηπιαγωγών της Θράκης άνοιξε την αγκαλιά του και θέρμανε τις ανάγκες του νησιού. Εκπαιδευτικές πρωτίστως. Μεταφέροντας τους φοιτητές για μια βδομάδα στο νησί. Στην Καμαριώτισσα.

Από ’κεί ψηλά, είδα την καταστροφή. Ακόμη και τα αγριόγιδα είχαν κουρνιάσει. Βλέπουν άνθρωπο και σκαπετάνε άλλες φορές. Το νησί με ανοιχτές πληγές. Οι βάθρες έρημες. Οι δρόμοι να χάσκουν με απορία για το κακό. Νερά που ξεχειλίζουν. Που παρασύρουν χώματα. Γεφύρια.

Η Σαμοθράκη με βαθιές πληγές. Κοιτάζω στα νότια του νησιού. Σα να ’χουν βγει στους δρόμους οι Αγριοκουρνάτοι. Οι παλιοί κάτοικοι, που ζούσανε ώς τώρα στις τοπικές παραδόσεις. Μοιάζει να έχουν βγει από τις ιστορίες και να κυκλοφορούν κι αυτοί με απορία για το κακό που βρήκε το νησί τους. Οι Αγριοκουρνάτοι ήταν μια φυλή άγρια που δεν ήταν ξημερωμένοι, λένε οι ντόπιοι.

Ζούσανε στον Προφήτη Ηλία, από κείνη τη μεριά. Εχει κάτι ντουβάρια, τοίχους παλιούς που λένε ότι κατοικούσαν οι Αγριοκουρνάτοι. Ηταν μια φυλή που ζούσε μονάχα με κρέας. Αξημέρωτοι άνθρωποι. Δεν βγαίναν στον κόσμο. Νε από εκκλησιές, νε από το ένα, νε από το άλλο. Ζούσαν στον δικό τους κόσμο αυτοί. Δεν ξέραν τι θα πει καπνός και έτριβαν καβαλίνα από τα ζώα και καπνίζαν.

Η καταστροφή δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η Σαμοθράκη μπήκε στη μηχανή του χρόνου. Ενα νησί που γοητεύει όσους αναζητούν το μυστήριο. Τις ιστορίες για τον έρωτα του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας. Για τις τελετουργίες των Καβειρίων μυστηρίων. Ενα νησί που ομνύει στην παρθενικότητα της φύσης. Στην επιμονή των ντόπιων να βάζουν φρένο στη μυκονοποίησή τους. Οι καινούργιοι κάτοικοι μοιάζουν με τους παλιούς προγόνους τους. Αμετάπειστοι να υποκύψουν σ’ όσους τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Φτάνει να παραδώσουν το νησί στη δική τους ανάπτυξη.

Οι Αγριοκουρνάτοι με το δίκιο τους ξεσηκώθηκαν. Πίστεψαν πως οι άνθρωποι με την πρόοδό τους είχαν βάλει τελεία στις αδικαιολόγητες καταστροφές. Τους αποκαλούμε αξημέρωτους.

Οι καταστροφές σαν της Σαμοθράκης βάζουν ερωτηματικά στην αντίληψή μας για την πρόοδο. Και κάθε φορά φτιάχνουμε ιστορίες για νέους Αγριοκουρνάτους. Για θεομηνίες. Ξεχνώντας τις δικές μας ευθύνες. Την αλαζονεία μας.

* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας