cup-of-coffee.jpg
Βράζει νερό, ρίχνει μέσα λίγο καφέ, ανακατεύει για λίγο και μου προσφέρει το δυνατό ρόφημα... |Dreamstime
Με βλέπει κουρασμένο και ανησυχεί. Θα σου φτιάξω έναν καφέ να συνέλθεις, μου λέει τρυφερά και παρηγορητικά, θέλοντας να τονώσει την αισιοδοξία και να ενδυναμώσει το κεντρικό νευρικό μου σύστημα, που είναι σμπαράλια.
Υποψιάζεται ότι αν δεν το κάνει θα σταθώ ανίκανος να σύρω δυο αράδες. Βράζει νερό, ρίχνει μέσα λίγο καφέ, ανακατεύει για λίγο και μου προσφέρει το δυνατό ρόφημα -υποκατάστατο του αλκοόλ το θεωρούσαν οι Αραβες της πρώτης χιλιετίας, αφού εκεί απαγορευόταν διά ροπάλου το πίειν χυμούς από άμπελο ή κριθήν (οίνο δηλαδή και μπίρα).
Η μυρωδιά του με βγάζει από την ημιλιποθυμία. Τι να πεις για την όσφρηση· εάν δεν υπήρχαν οι μύτες θα ήμασταν λειψοί ως ανθρώπινο είδος. «Ει πάντα τα όντα καπνός γένοιτο, ρίνες αν διαγνοίεν» φρονούσε ο Ηράκλειτος, αν δηλαδή όλα γίνονταν καπνός οι μύτες θα καταλάβαιναν τις διαφορές τους και όχι βεβαίως οι οφθαλμοί ή ο νους.
Και μόνο η μυρωδιά του καφέ που αχνίζει με βγάζει από τον σχεδόν λήθαργο -σε λίγο η ενέργεια επιστρέφει και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Ωρες είναι, λέω μέσα μου, να αρχίσω να χορεύω σαν τις αίγες του Αιθίοπα βοσκού, που μόλις δοκίμασαν τους καρπούς του καφεόδεντρου (είδος θάμνου), έγιναν πιο δραστήριες και κεφάτες και το έριξαν στο (αφρικανικό) τσιφτετέλι.
Ωραίος είναι ο μύθος των αιγών-ορχηστρίδων για την ανακάλυψη του καφέ. Σημασία έχει ότι μετά τη διάδοσή του και στον δυτικό πολιτισμό ο καφές ταυτίστηκε με τη διανόηση και την επιστήμη. Γέμισε καφεποτεία η γηραιά ήπειρος και τα καφέ απέκτησαν μια μυθική αίγλη, αφού το πρωτοεμφανιζόμενο ρόφημα προκαλούσε ρίγη συγκινήσεων και ανατατικότητας στους συγγραφείς, τους καλλιτέχνες και όλους τους αργόσχολους· έντυσαν με καφέ τη νέα τους εκκεντρικότητα, το γεμάτο οσμές και φινέτσα ευρωπαϊκό πλέον ρόφημα -στιλ ράθυμων και επαναστατών κάθε κοπής. Γοητευτικοί τόποι συναθροίσεων και συζητήσεων για την τέχνη και την επανάσταση, ετούτα τα καφέ έφτιαξαν τον δικό τους αναζωογονητικό μύθο.
Χάθηκε για πολλές δεκαετίες η ανία και φούντωσε η εγρήγορση και η ενεργητικότητα -μαζί και η επινοητικότητα των συμποσιαστών, γιατί σε συμπόσια κατέληγαν οι καφεποσίες...
Ωσπου έγινε μόδα, αλλά κάθε μόδα είναι θνησιγενής έως ότου πάρει άλλη μορφή με την ίδια πάντα «δύναμη». Εκθείασαν και οι γιατροί τη ζείδωρη, ιαματική γεύση του, γέμισε ο τόπος (ο πλανήτης) με καφεόδεντρα και ευεργετεί τούτο το ρόφημα την ανθρωπότητα και τούτη τη στιγμή και την αφεντιά μου· ας όψεται η Σταυρούλα.
Θα ήθελα εν παρόδω να πω ότι όποιος δεν τη γνωρίζει δεν έχει καμία αίσθηση του «θείου» και του ονειρικού -τι να λέμε... Η μόδα έγινε ανάγκη και τρόπος κοινωνικής συναναστροφής. Εστω και μέσα από τούτη την παραφροσύνη της κατανάλωσης καφέ η Σταυρούλα αντιλαμβάνεται ότι ο οισοφάγος μου καίγεται αυτή τη στιγμή για τη διέλευση από την κέλευθό του του καυτού υγρού προϊόντος.
Κι έτσι με σώζει από το ανέμπνευστον των στιγμών αλλά και την υποτονικότητα· κάπου γύρω μας παραληρούν οι πολιτικάντηδες της εποχής μας. Οι στιγμές είναι που μετράνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου