Αποστόλης Αρτινός, Αγαπημένη μου Lyda, Κριτική 2017

Αγορά

Δύο αδελφές, η Μπεμπούλα και η Ροζαλίνδη (Lyda), αλληλογραφούν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30, αμέσως μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης που προκλήθηκε από το κραχ του 1929. Τα περισσότερα από τα γράμματα στέλνονται από την Μπεμπούλα, η οποία είχε μόλις διοριστεί δασκάλα σε ένα χωριό της Ηπείρου, προς τη Ροζαλίνδη, που την ίδια περίοδο διέμενε στην Κέρκυρα. Η χρεοκοπία της οικογένειας, η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον, η αγωνία του βιοπορισμού, οι νεανικοί έρωτες, οι απανωτές διαψεύσεις είναι όλα όσα θέλει να μοιραστεί η πρωταγωνίστρια των επιστολών με τον πιο δικό της άνθρωπο. Τα πρόσωπα μέσα από τις λέξεις: Η Μπεμπούλα, η Lyda, ο Αντρέας, η μαμά. Οι τόποι: Το χωριό της Ηπείρου, η Κέρκυρα, η Αθήνα. Τα ρήματα που ιχνογραφούν τη λαχτάρα και τη θλίψη: Σε φιλώ, Γράψε μου, Περιμένω.

Αποσπάσματα

Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της Ροζαλίνδης, το οικογενειακό σπίτι της Κέρκυρας βγήκε προς πώληση. Κάποια έπιπλα κρατήθηκαν απ’ τους κληρονόμους της, αλλά τα περισσότερα, που θεωρήθηκαν δεύτερα, δόθηκαν στον παλαιοπώλη της γειτονιάς, για να μην πεταχτούν και πάνε χαμένα. Αυτή η συνήθης δικαιολογία. Μια ξεφτισμένη ροτόντα, κάποιες ραφιέρες, ένας σκαλισμένος καθρέπτης, δυο παλιά κομοδίνα, τέσσερις καρέκλες τραπεζαρίας, και μια σερβάντα από ξύλο τριανταφυλλιάς, με δυο ξεχαρβαλωμένα συρτάρια στο κάτω μέρος. Μαζί με τα πράγματα πουλήθηκε κι ένας μεγάλος κιτρινισμένος φάκελος που αγοράσθηκε από μια φίλη μου και ανοίχθηκε σπίτι της το ίδιο εκείνο βράδυ. Μια κορδέλα έδενε με φιόγκο μια δέσμη επιστολών, μαζί με κάποια άλλα χειρόγραφα αγγλικών κειμένων, ασπρόμαυρες φωτογραφίες και παλιές καρτ ποστάλ απ’ την πόλη της Κέρκυρας. Ένα εγκαταλελειμμένο αρχείο μνήμης. Οι περισσότερες επιστολές στέλνονταν από τη μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας, την Αικατερίνη Αγάθου, που τα υπέγραφε ως Μπεμπούλα, στη μικρότερη αδελφή της, τη Ροζαλίνδη, στο πατρικό τους στην Κέρκυρα.

Μέσα από επιστολές κι ένα τετράδιο σημειώσεων, και με εφόδιο την ευαισθησία ενός αναγνώστη, ο Αποστόλης Αρτινός αναδεικνύει σε ύψιστη χειρονομία το να απευθύνεσαι σε κάποιον και διασώζει την εικόνα μιας ζωής που κινδύνευσε να βυθιστεί στη λήθη.