ian_mak_giouan-630.jpg
Ο πολυβραβευμένος συγγραφέας Ιαν ΜακΓιούαν | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
«Το 80% των ανθρώπων στην ουρά για να υπογράψω βιβλία ήταν νέες γυναίκες. Ενιωσα τόση τιμή. Εβλεπα φοιτήτριες να έρχονται παρέες παρέες κρατώντας βιβλία μου χιλιοδιαβασμένα, με τις σελίδες βγαλμένες, γεμάτες στίκερ και σημειώσεις στα περιθώρια. Και άνδρες ούτε ένα 5%», λέει ο συγγραφέας, που πριν από λίγα χρόνια είχε κάνει αίσθηση με κείμενό του στην «Γκάρντιαν» όπου δήλωνε: «Χωρίς τις γυναίκες αναγνώστριες το μυθιστόρημα θα ήταν νεκρό».
Αργησε να κάνει επίσημη επίσκεψη στη χώρα μας ο Ιαν ΜακΓιούαν. Χάρη στις εκδηλώσεις «Αθήνα 2018, Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» τα έκανε όλα μαζί. Θυμάται έντονα όμως το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα.
«Ηταν το 1967, τον Μάιο, μόλις είχε γίνει η χούντα, ήρθα με φίλους από το σχολείο κάνοντας οτοστόπ από το Λονδίνο. Είχαμε πολύ λίγα χρήματα και πιάσαμε δουλειά σε ξενοδοχείο, πλέναμε πιάτα και μας άφηναν να κοιμηθούμε στην ταράτσα. Γύρω μας η πόλη σε κατάσταση νευρικής κατάπτωσης, παντού στρατιώτες και παράνοια. Αλλά ήμασταν πολύ νέοι και δεν μπορούσαμε να συλλάβουμε όλη τη φρίκη μιας δικτατορίας.
»Και τότε ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου αποφάσισε να μη μας πληρώσει. Πήγαμε στην πρεσβεία μας, μιλήσαμε στον γ΄ γραμματέα κι αυτός τον πήρε τηλέφωνο και άρχισε να ουρλιάζει. Ο ξενοδόχος τα ’χασε, νόμισε ότι ήταν ο ίδιος ο πρέσβης μας, και όχι μόνο μας πλήρωσε αμέσως, αλλά όλο το επόμενο διάστημα μας φερόταν καταπληκτικά. Ποιος ξέρει τι νόμιζε;
»Οτι ήμασταν γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών; Μετά πήγαμε με το πιο φτηνό καράβι από τον Πειραιά στον Πόρο, την αράξαμε στην παραλία και προσπαθήσαμε να ζήσουμε ψαρεύοντας... Για να γυρίσουμε στο Λονδίνο αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε το αίμα μας... Ηταν όμως ωραία η πρώτη μου γεύση από την Ελλάδα, παρά τη χούντα και την απενταρία μας».
• Ας μιλήσουμε για το «Καρυδότσουφλο», το απολαυστικό τελευταίο μυθιστόρημά σας. Πώς σας γεννήθηκε αυτή η τρελή και μοναδική στη λογοτεχνία ιδέα ο αφηγητής να είναι έμβρυο στη μήτρα;
Από μια συζήτηση με την έγκυο νύφη μου για το μωρό και το μέλλον του. Ολη την ώρα σκεφτόμουν: «Κι αν μας ακούει τώρα μέσα από τα τοιχώματα της κοιλιάς της;». Κράτησα μια σημείωση και για δυο μήνες δεν την ξανασκέφτηκα. Και τότε, σε μια πολύ βαρετή διάλεξη για μένα, έβγαλα ένα σημειωματάριο και μου βγήκε ξαφνικά μια πρόταση.
Ηταν η πρώτη πρόταση του «Καρυδότσουφλου». Νά με, λοιπόν, με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω, μέσα σε μια γυναίκα. Από εκείνη τη στιγμή μπορούσα να ανακαλύψω ποιος μιλάει και ποια είναι αυτή η γυναίκα. Ημουν, δηλαδή, ελεύθερος να γράψω. Ελεύθερος κυρίως από τον ρεαλισμό. Γιατί αυτό το «πρόσωπο» στη μήτρα μπορούσε να ακούσει τις συζητήσεις των γύρω του, να κάνει περίπλοκες σκέψεις για τον κόσμο, είναι σοφό, ξέρει πολλά, την ίδια την αγγλική γλώσσα... Είναι, θα έλεγα, ένας υπαρξιακός ήρωας, αφού δεν έχει ακόμα έρθει στη ζωή.
• Κάθε βιβλίο σας έχει συνήθως ένα συγκεκριμένο, χειροπιαστό θέμα. Οικολογία, θρησκεία, νόμοι. Εδώ ποιο θα λέγατε ότι είναι;
Πώς γίνεται κανείς άνθρωπος. Με μια έννοια είναι το σεξπιρικό μου βιβλίο. Είναι το εγκώμιό μου στον Σέξπιρ. Και είναι γεμάτο από Σέξπιρ, όχι μόνο από τον «Αμλετ», αλλά και τον «Μάκβεθ» και άλλα έργα. Είναι ακόμα κι ένα βιβλίο για την ποίηση, ο αφηγητής ξέρει τόσο πολλά γι’ αυτήν. Ετσι, στο βάθος του μυαλού μου, θέλω να βλέπω το «Καρυδότσουφλο» όχι σαν μια εκδοχή του Αμλετ, αλλά σαν την ιστορία του ίδιου του Σέξπιρ. Που ξαναγεννιέται, που επιστρέφει σε μας.
• Πρόσφατα σας την έπεσαν οι τρανσέξουαλ και γενικά όλη η LGBT κοινότητα του πλανήτη επειδή είπατε ότι για σας όποιος έχει πέος είναι συνήθως άνδρας. Θα ’λεγα, όμως, ότι στο «Καρυδότσουφλο» το έμβρυο είναι ακόμα πιο καυστικό σε θέματα ταυτότητας φύλου. Οχι μόνο ειρωνεύεται ένα social media που προτείνει 71 διαφορετικά είδη φύλου, αλλά καταδικάζει και τα κινήματα στα πανεπιστήμια, που, ενώ ο κόσμος χάνεται, βάζουν στο κέντρο της πολιτικής μόνο τα gender politics.
Να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς είπα: «Πείτε με ξεπερασμένο, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι με πέος είναι άνδρες». Αν είχα αρνηθεί το Ολοκαύτωμα, τέτοια οργισμένη αντίδραση δεν θα είχε υπάρξει. Εγινε χαμός σε facebook και twitter και μετά το πήραν και οι μεγάλες εφημερίδες, το θέμα ήταν παντού. Η άποψή μου είναι, λοιπόν, η εξής: Το ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν υποφέρει όταν μόνο οι στρέιτ άνδρες και γυναίκες ήταν αποδεκτοί, όταν οι γκέι ήταν κακοί και οι λεσβίες ακατονόμαστες. Εχουμε, όμως, προχωρήσει πέρα από αυτά, έχουμε τον gay marriage, φίλες μου παντρεύονται σε υπέροχες τελετές και υιοθετούν παιδιά.
Ας τη γιορτάσουμε αυτή την ελευθερία, είναι υπέροχη. Απλώς δεν δέχομαι ότι στοιχειοθετεί από μόνη της πολιτικό κίνημα. Είναι κοινωνικό κίνημα, που απελευθέρωσε πολλούς ανθρώπους. Πρέπει να προχωρήσουμε και να ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα προβλήματα της ζωής, που είναι κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικά.
Το πρόβλημα με αυτούς τους ακτιβιστές είναι ότι μόνο αυτή την πολιτική αναγνωρίζουν. Μια πολιτική των προνομιούχων. Γι’ αυτό και τη βρίσκεις κυρίως σε πανεπιστήμια της Αμερικής, όπου τα παιδιά της μεσαίας τάξης αντί να νοιάζονται για το τι κάνει ο Τραμπ, αντί να ανησυχούν για την εξάπλωση της πυρηνικής ενέργειας ή την κατάσταση στη Ρωσία ή ακόμα καλύτερα για το περιβάλλον, τους ωκεανούς, την κλιματική αλλαγή, χαλάνε τον κόσμο αν κάποιος σαν εμένα δεν προσέξει τα λόγια του και του ξεφύγει κάτι ασήμαντο, αλλά γι’ αυτούς τρομερό, αφού δεν ευθυγραμμίζεται απόλυτα με την τρέχουσα άποψη για τα γένη και τα φύλα.
• Κι αφού πιάσαμε την πολιτική στα βιβλία σας, πριν από δέκα χρόνια, με αφορμή τον ήρωα του «Σαββάτου», σκεπτικιστή με την αντίδραση στην επέμβαση στο Ιράκ και εντελώς καταδικαστικό της ισλαμικής τρομοκρατίας, μου είχατε πει ότι η τρομοκρατία δεν θα περάσει αν, όπως λέει, η Αριστερά, αποσυρθούν οι Αμερικανοί από Ιράκ και Αφγανιστάν. Γιατί για τους τρομοκράτες το θέμα δεν είναι οι ΗΠΑ, αλλά ο πλουραλισμός, η δημοκρατία, η ελευθερία των γυναικών, ο χριστιανισμός. Νιώθετε δικαιωμένος με τις εξελίξεις;
Νομίζω ότι η Αριστερά έκανε μεγάλο λάθος όταν προσπάθησε να παρουσιάσει την τρομοκρατία σαν την εξέγερση των φτωχών. Αλλά το πρόβλημα είναι ακόμα ευρύτερο, δεν έχει να κάνει μόνο με μια θρησκεία, την ισλαμική στη συγκεκριμένη περίπτωση. Υπάρχει αυτή η τάση στην ανθρώπινη φύση να είναι έτοιμη να σκοτώσει για έναν μεγάλο σκοπό.
Οταν πιστεύεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις έναν παράδεισο, μια ουτοπία πάνω στη γη ή στον ουρανό, όταν πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τους πάντες ευτυχισμένους για πάντα, φαντάζει λογικό, δικαιολογημένο και ασήμαντο να σκοτώσεις κάμποσους στα ενδιάμεσα. Σήμερα είναι πάλι μια θρησκεία, η ισλαμική τζιχάντ, που οδηγεί σε θάνατο χιλιάδες ανθρώπους, αλλά παλιά έχει υπάρξει και η χριστιανική εκδοχή της βίας. Ενώ τον 20ό αιώνα η ανθρωπότητα έζησε την κοσμική της. Τον σταλινισμό, τον ναζισμό, τον μαοϊσμό.
• Τα βιβλία σας, μάλλον σπάνιο πράγμα για μεγάλους συγγραφείς, είναι τόσο διαφορετικά το ένα από το άλλο. Τι συναρπαστική ζωή για έναν συγγραφέα να περνάει από τον έναν κόσμο στον άλλον. Πώς τα καταφέρνετε;
Οπως συχνά λέω, είμαι πολύ καλός στο να μη γράφω. Αφήνω πάντα χρόνο ανάμεσα στα βιβλία μου. Και... ακολουθώ τη μύτη μου. Εχω ένα είδος περιέργειας, σαν να γράφω για κάτι για να ανακαλύψω κι εγώ περισσότερα πράγματα γι’ αυτό. Σαν να θέλω να εξαντλήσω, να φτάσω στ’ άκρα οτιδήποτε με ενδιαφέρει. Φτάνει πρώτα, βέβαια, να καταλαγιάσει ο θόρυβος για το προηγούμενο βιβλίο μου.
Οταν δεν αντέχω πια να ξανακούσω ή να ξαναπώ λέξη γι’ αυτό, βρίσκω ξαφνικά την ελευθερία να γράψω ένα άλλο. Οταν έβγαλα το «Solar», ακριβώς επειδή το θέμα του ήταν η κλιματική αλλαγή, ενδιαφέρθηκαν πολύ γι’ αυτό μεγάλοι οργανισμοί, όχι μόνο των media, που συνήθως δεν κινητοποιούνται από τη λογοτεχνία. Είχα πρωτοφανή προβολή, δεν μου είχε ξανατύχει με άλλο βιβλίο.
Ε, ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχα να πω ούτε τις λέξεις «κλιματική αλλαγή». Μου κάθονταν στον λαιμό. Επρεπε να ξαναγράψω κάτι διαφορετικό και χώθηκα με το «Επιχείρηση ζάχαρη» στον κόσμο της κατασκοπίας. Exω αρχίσει να γράφω ένα νέο μυθιστόρημα, αλλά δεν θα σας πω τίποτα γι’ αυτό.
• Ποιο μυθιστόρημά σας αγαπάτε περισσότερο; Ισως την «Εξιλέωση», που γνώρισε κολοσσιαία παγκόσμια επιτυχία;
Συνήθως αγαπώ αυτό που γράφω, αυτό που έχω την αγωνία, ειδικά στα τελευταία του στάδια, μήπως κάνω ένα λάθος και το καταστρέψω. Αλλά θα ’λεγα ότι η εμπειρία που είχα τελειώνοντας την «Εξιλέωση» ήταν από τις πιο χαρμόσυνες της ζωής μου. Επρεπε να πάω για μια ομιλία στο Βανκούβερ και βρισκόμουν στο τελευταίο στάδιο της πρώτης εκδοχής της.
Εγραφα μέρα-νύχτα. Το βράδυ πριν από το ταξίδι κατάφερα και έβαλα τελεία και την τύπωσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το υπέροχο, μοναδικό αίσθημα που είχα στην πτήση, «τελείωσα, τα κατάφερα». Είπα, θυμάμαι, στον εκδότη μου: «Δεν θα σου αρέσει, μιλάει για τη φαντασία, είναι γεμάτο από λογοτεχνία, το έγραψα για να το διαβάσουν άλλοι συγγραφείς». Και αυτός μου τηλεφώνησε όταν το διάβασε και μου είπε: «Ξέχασες να μου πεις μερικά άλλα, πολύ χοντροκομμένα στοιχεία του: ερωτική ιστορία, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και εξοχική έπαυλη». Εννοούσε ότι έχει όλα τα βρετανικά κλισέ, που σε κανέναν σοβαρό αναγνώστη δεν αρέσουν.
• Σας ενδιαφέρουν ακόμα οι πωλήσεις, τα βραβεία, ο έπαινος;
Ολο και λιγότερο. Δεν διαβάζω κριτικές, τις διαβάζει μόνο η γυναίκα μου. Δεν θέλω να εκνευριστώ. Οταν διαβάσεις μια εχθρική κριτική, οι λέξεις θες-δεν θες θα μπουν κάτω από το δέρμα σου, υπάρχει πιθανότητα να ξυπνήσεις στη μέση της νύχτας με τη σκέψη, «θα τον σκοτώσω». Ολοι οι μυθιστοριογράφοι το ίδιο θα σας πουν. Το μυθιστόρημα είναι μια πολύ προσωπική μορφή έκφρασης. Oταν έχεις περάσει δυο-τρία χρόνια της ζωής σου γράφοντας εκατό χιλιάδες λέξεις, το βιβλίο έχει πάνω του τα αποτυπώματά σου.
Δεν μπορεί να ξεφύγει από την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα σου. Δεν μπορείς, λοιπόν, να πεις σε κάποιον, «σε αγαπάω, αλλά το μυθιστόρημά σου είναι απαίσιο». Ή μάλλον, μπορείς να το πεις, αλλά δεν μπορείς να του πεις, «σε παρακαλώ, μην το πάρεις προσωπικά». Γιατί θα το πάρει. Είμαστε πολύ ευάλωτοι άνθρωποι εμείς οι συγγραφείς.
Είμαι καχύποπτος με το πολιτιστικό μποϊκοτάζ του Ισραήλ
• Πρόσφατα η Νάταλι Πόρτμαν αρνήθηκε μεγάλο ισραηλινό βραβείο λόγω των θανάτων Παλαιστίνιων διαδηλωτών από βίαιη αντίδραση των Ισραηλινών στα σύνορα με τη Γάζα. Εσείς όμως το 2011 παρά τις σφοδρές αντιδράσεις πήρατε κορυφαίο λογοτεχνικό βραβείο στην Ιερουσαλήμ δηλώνοντας τη διαφωνία σας στο πολιτιστικό μποϊκοτάζ. Θα ξαναπηγαίνατε τώρα για κάποιο βραβείο;
Τα πράγματα στο Ισραήλ χειροτερεύουν. Ηταν, όμως, ήδη άσχημα το 2011. Εβγαλα τότε έναν λόγο πολύ κριτικό απέναντι στην ισραηλινή κυβέρνηση, αλλά και τη Χαμάς, την οποία συνήθως την αφήνουμε έξω από αυτή τη συζήτηση, γιατί πιστεύω ότι η θρησκεία δηλητηρίασε τον αγώνα των Παλαιστινίων.
Το ίδιο, όμως, με σόκαραν τότε με τη συμπεριφορά τους και οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι. Πήγα με τον Ντέιβιντ Γκρόσμαν σε μια διαμαρτυρία εναντίον των εκκαθαρίσεων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τους έβλεπα αηδιασμένος να μας φτύνουν από τα παράθυρά τους! Πόσο μοιάζουν με τους ανθρώπους που μισούν, σκεφτόμουν. Πολύ δύσκολα αντιμετωπίζει κανείς αυτούς που νομίζουν ότι η πολιτική τους υπαγορεύεται από τον Θεό, που φέρνουν το υπερφυσικό στην πολιτική διαμάχη.
Αν θα ξαναπήγαινα στο Ισραήλ τώρα; Πιθανόν. Γιατί υπάρχει ένας μικρός πυρήνας τίμιων Ισραηλινών, ο φίλος μου ο Γκρόσμαν, ο Αμος Οζ, ο Αβραάμ Γεοσούα, που μιλάνε ακόμα για ένα Ισραήλ που σχεδόν έχει εξαφανιστεί, αλλά όχι εντελώς: ένα συμπονετικό, λογικό Ισραήλ, που πιστεύει στις δύο κοινότητες και θέλει να λύσει τα προβλήματά τους. Αλλά, ξέρετε, αν έλεγα ότι πάω στο Ιράν, ακόμα και καλεσμένος από την κυβέρνηση και όχι από καλλιτέχνες και διανοούμενους, κανείς δεν θα ξεσηκωνόταν. Λες και εκεί δεν καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το μόνο μποϊκοτάζ που υπάρχει είναι του Ισραήλ, κάτι που με κάνει πολύ καχύποπτο.
Θα πάω τον Νοέμβριο στην Κίνα, με έχουν καλέσει μερικοί πολύ καλοί άνθρωποι από το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, που ζουν δύσκολες καταστάσεις. Κι έχω μεγάλο πρόβλημα. Αν βγάλω λόγο καυτηριάζοντας την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα, εγώ μεν θα φύγω νιώθοντας περήφανος για τον εαυτό μου, αλλά αυτοί θα χάσουν τη δουλειά τους. Το ίδιο πρόβλημα είχαμε και επί Σοβιετικής Ενωσης, οι καλοί άνθρωποι που μας καλούσαν ήταν και οι πιο ευάλωτοι.
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά; Στο Ισραήλ, σε μια αίθουσα όπου βρίσκονταν ο Σιμόν Πέρες και ο δήμαρχος της Ιερουσαλήμ, μπορούσα να μιλήσω ελεύθερα εναντίον της κυβέρνησης. Και μετά ο Πέρες με αγκάλιασε λέγοντας, «μακάρι να μπορούσα να βγάλω εγώ αυτόν τον λόγο» και έφυγα ξέροντας ότι αυτοί που με είχαν προσκαλέσει δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα. Γιατί ό,τι και να πεις για το Ισραήλ, είναι μια κοινωνία που επιτρέπει την κριτική και την ελευθερία του λόγου, ενώ η Κίνα, το Ιράν και η Ρωσία όχι.
• Ελπίζετε ακόμα ότι το καλοκαίρι του 2016 με το Brexit μπορεί να γίνει κάποτε ένα κακό όνειρο, όπως λέγατε στην αρχή; Οτι ίσως με ένα δεύτερο δημοψήφισμα, θετικό αυτή τη φορά για το Remain, η εξέλιξη θα αντιστραφεί;
Πολλοί και σοβαροί ζητούν νέο δημοψήφισμα και όχι μόνο ο Τόνι Μπλερ, που όσο δίκιο αν έχει, έχει χάσει λόγω Ιράκ το κύρος του. Νομίζω, όμως, ότι υπάρχει μια πολύ μικρή, μόλις 10%, πιθανότητα τον επόμενο μήνα στο Κοινοβούλιο να χάσει η Τερέζα Μέι την έξοδό μας από την Τελωνειακή Ενωση. Αν γίνει κάτι τέτοιο, τότε ίσως η Βουλή αρχίσει να ξαναβρίσκει το ηθικό ανάστημα και το κουράγιο της, γιατί μην ξεχνάτε ότι τα 3/4 των βουλευτών ψήφισαν Remain.
To κακό είναι πως πολλοί Συντηρητικοί θα βάλουν την αφοσίωση στο κόμμα πάνω από το συμφέρον της χώρας. Κι από την άλλη, το Εργατικό κόμμα, παραδοσιακά υπέρ της Ε.Ε., έχει για αρχηγό έναν παλιομοδίτη αριστερό, που νομίζει ότι η Ευρώπη δεν είναι παρά ένα κλαμπ καπιταλιστών και ονειρεύεται να κάνει επανακρατικοποιήσεις, που οι νόμοι της Ε.Ε. δεν τις επιτρέπουν.
Αν, όμως, μείνουμε τελικά στην Τελωνειακή Ενωση, τότε το σχέδιο της Μέι και των brexiters θα έχει χάσει το νόημά του. Ισως το κλίμα αρχίσει να αλλάζει. Αλλά, το ξαναλέω, αυτό το σενάριο είναι πολύ δύσκολο να πετύχει, κρέμεται από 10-12 βουλευτές των Τόρις. Και από την άλλη, ίσως και οι Εργατικοί να βλέπουν την ιστορία εντελώς οπορτουνιστικά. Θέλουν να κυβερνήσουν, και παραδοσιακά στην Αγγλία μια κυβέρνηση που αποτυγχάνει σε μεγάλο νομοθέτημά της αντιμετωπίζει αμέσως ψήφο εμπιστοσύνης.
• Προσωπικά πώς νιώθετε που το Βrexit μπορεί να παραμείνει Βrexit για πάντα;
Συντετριμμένος. Η ταυτότητα καθενός μας είναι μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους. Ετσι είμαι ένας Αγγλος (όχι Βρετανός) συγγραφέας, αλλά επίσης και πολίτης της Ευρώπης.
• Δεν σας ενοχλεί που γίνεται ολοένα και πιο εθνικιστική και υψώνει τείχη στους μετανάστες;
Με όλα της τα λάθη -και κάτι ξέρετε κι εσείς οι Ελληνες γι’ αυτό- και είναι πολλά, δημοκρατικό έλλειμμα, τεράστια γραφειοκρατία και άλλα, πιστεύω ότι η Ευρώπη μάς έχει χαρίσει κάτι πρωτόγνωρο: πολλά χρόνια ειρήνης και ευημερίας και κατάργηση των συνόρων, έναν πολιτικό θρίαμβο στα μάτια μου. Και τώρα, με την κατεύθυνση που παίρνουν οι ΗΠΑ, γίνεται η καρδιά των δημοκρατικών αξιών και της ανοιχτής κοινωνίας για ολόκληρο τον πλανήτη.
Μακάρι να έμενε η Αγγλία μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σχέδιο και να συνέβαλλε στη βελτίωσή του. Αλλά καταντήσαμε να ψάχνουμε όλοι απελπισμένοι μπας και ανακαλύψουμε καμιά Ιρλανδή γιαγιά. Δυστυχώς υπάρχει μεγάλο έλλειμμα από Ιρλανδές γιαγιές. Σκέφτομαι μήπως αρχίσω να ψάχνω για Ελληνίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου